ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΥΣΙΑΣ
Όπως είναι φυσικό, η όλη οικονομική κατάσταση όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια με έκανε και μένα να ανησυχώ πάρα πολύ.
Να εξοργίζομαι μ’ αυτούς τους άθλιους καραγκιόζηδες της πολιτικής που ατύχησε να έχει ο τόπος για «καπεταναίους» του
Μ’ αυτούς τους πουλημένους τους προδότες που έριξαν τη χώρα πάνω στα βράχια της φτώχιας, της μιζέριας και της απαξίωσης, οδηγώντας τους νέους στην ανεργία, και για μια ακόμα φορά στην μετανάστευση.
Στο φευγιό από την ρημαγμένη μας πια χώρα.
Έγινα ακόμα πιο ανήσυχος και πιο μόνος όταν προχθές διάβασα την οργισμένη επιστολή του Ηλία Ανδριόπουλου, του προικισμένου αυτού συνθέτη που με την τόση αξιοσύνη πάντρεψε στις μελωδίες του το έντεχνο με το λαϊκό και το ρεμπέτικο, δίνοντας μας μέσα από ένα ψυχαγωγικό άκουσμα το απόσταγμα ενός Βυζαντινού μεγαλείου, και την ένταση της επαναστατικότητας σμιλεμένη πάνω σε λαϊκά ερείσματα. Σπουδαίος και μοναδικός.
Έγινα λοιπόν ακόμα ποιο ανήσυχος γιατί πίσω από την αιωρούμενη γύρω μου εξαθλίωση που με τόση άνεση και σε τόση πληθώρα παράγει η κυβέρνηση είδα και την απεραντοσύνη της ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ της .
Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που κάποτε πίστεψε στα λόγια τα μεγάλα περί … «επανάστασης» για το καλό της λαϊκής τάξης, από τα χείλη αυτών που δημιούργησαν Κοσκωτάδες, Μπομπολαίους, Λιακουνάκους, και μύριους ακόμα που ξεκοκάλισαν τον εθνικό μας πλούτο.
Πίστεψε και πιστέψαμε στην ΑΛΛΑΓΗ που υποσχόταν εκείνο το κίνημα ….
Μια αλλαγή με δανεικά, τα οποία κατά τον Πάγκαλο, τα φάγαμε όλοι μαζί .
Πίστεψε σε κάτι αγνό όπως το είχε με τρυφερότητα πλάσει στην ψυχή του, και άφησε ένα τραγούδι του να χρησιμοποιείτε ως ύμνος του Σοσιαλιστικού κινήματος , αφού μια από τις αναφορές του στίχου του παρέπεμπε, συνέπιπτε μάλλον με την οργανωτική διακήρυξη αυτού του κινήματος.
«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς , και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλληκάρια να κερνάς»
Στην πορεία των χρόνων τα «παλληκάρια» έγιναν γιαλαντζί «λεβέντες» με το «αντριλίκι» των αμφιλεγόμενων γιάπηδων.
Κι αντί τσικουδιά στον ευεργέτη τους τον πότισαν κώνειο.
Σαν τώρα θυμάμαι, στον γάμο του Ηλία με την Λένα ήταν όλο το ΠΑΣΟΚ.
Από τον αξέχαστο Γιώργο Γεννηματά και τον μακαρίτη Μόραλη μέχρι τον συντοπίτη του Σκουλαρίκη, τον Άκη, τον Λαλιώτη όλους. Ήταν εκείνα τα τρυφερά χρόνια, όπου η αγνότητα στεφάνωνε τα πάντα, και η ελπίδα φτερούγιζε στις ψυχές όλων μας σκιαγραφώντας προσδοκίες ….
Τριάντα χρόνια μετά διαβάζω αυτή τη θυμωμένη επιστολή του Ηλία την γεμάτη απόγνωση, για το που οδηγείται ο πολιτισμός μας.
ΘΛΙΒΟΜΑΙ ….
Και αναρωτιέμαι …. Όταν στα πρώτα βήματα του ταλαντούχου συνθέτη με το ήδη σημαντικό από τότε έργο του, που οι μόνες πηγές πληροφόρησης ηταν αυτού της ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ του Καραμανλή και του Ράλλη, τον είχαν αποκλεισμένο, που ήταν ο σημερινός γενικός της ραδιοφωνίας ;
Μα στην θαλπωρή της εύπορης οικογενείας του φυσικά.
Απολάμβανε τα πλούτη που χάρι στον Ωνάση μπόρεσε και έφερε από την Αίγυπτο ο γνωστός στην Ελληνική παροικία δικηγόρος πατέρας του.
Ενώ άνθρωποι άξιοι σαν τον Ανδριόπουλο με αποκλεισμούς της δουλειάς τους και με κόστος δυσβάστακτο για τα τρυφερά τους όνειρα, από της τότε κυβερνήσεις, αχνιζόντουσαν να στρώσουν το χαλί για να διαβεί προς την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, τον ίδιο καιρό που κάποιοι νεόκοποι γιάπηδες όπως ο ίδιος τους χαρακτηρίζει, αναζητούσαν πίσω από τα μύρια μπαλώματα του δήθεν τους, μια ταυτότητα.
Κι αν οι συγκυρίες τοφεραν και η ελαχιστότητα τους μπόρεσε να παίξει κάποιο ρόλο στα διάτρητα από ηθικές και πολιτικές αξίες πράγματα του τόπου, μα την ταυτότητα τους αυτή εξακολουθούν να την αναζητούν. Μάταια φυσικά .
Αναρωτιέμαι, τον γνωστό συνθέτη κύριο Παπαδημητρίου, ποιος επιτελούς τον στηρίζει και είναι Γενικός Διευθυντής Ραδιοφωνίας; Και με τη μέσα από Διευθυντής του τρίτου προγράμματος επί Ν.Δ. βρέθηκε επί ΠΑΣΟΚ να ελέγχει την δημόσια ραδιοφωνία, δίνοντας βήμα μεγίστης προβολής στην καλή του;;;
ΜΕ ΤΙ ΜΕΣΑ ;;;
Μα με του ιδρύματος Ωνάση του οποίου πρόεδρος είναι ο αδελφός του .
Τζάμπα έγινε στην Αμερική η έκθεση Ελληνικής Ιστορίας λίγες μέρες μετά από την ανάληψη του υπουργείου πολιτισμού από τον κ. Γερουλάνο τo αφεντικό της ΕΡΤ;
Tζάμπα τίποτα δεν γίνεται .
Όλα έχουν την σκοπιμότητα τους. Γιαυτο φτάσαμε από αυτούς όλους εδώ που φτάσαμε, χωρίς δυστυχώς να παραδειγματίζονται από τα γεγονότα.
Θα πρέπει να καταλάβει κάποτε ο γενικός της ραδιοφωνίας πως ο πολιτισμός του τόπου εκτός από την κ. ΔΑΡΑ με την φω-ΝΑΡΑ, διαθέτει και άλλες πηγές πνεύματος και δημιουργικής αξίας.
Αλλιώς η παρουσία του στην Αγία Παρασκευή εκτός από την εμμονή για την προβολή στις διάφορες Δαρες θα χαρακτηριστεί κι από υπέρμετρες σαχλαμάρες.
Άρες – μάρες κουκουνάρες που λέει και η παροιμία.
Ανθρώπους σαν τον Μίκη, τον Ξαρχάκο, τον Ανδριόπουλο, τον Μαρκόπουλο, φίλε γενικέ της ραδιοφωνίας θα πρέπει εμείς να τους ζητάμε συνάντηση, για να μας δώσουν κάτι από το ζωογόνο πνεύμα τους, να τους παρακαλάμε γι αυτό, και όχι αυτοί να ζητούν συνάντηση και μείς να κρυβόμαστε.
Γιατί έτσι αφήνουμε να εκτεθεί έντονα το κόμπλεξ που έχουμε απέναντι στο έργο και την αξία τους.
Και δεν επιτυγχάνουμε τίποτα παραπάνω από το να γράφουμε μια ακόμα τραγωδία, για να ανεβάσει ο θλιβερός αμερικάνικος θίασος των γιάπηδων, όπως γράφει και ο διακεκριμένος μας δημιουργός Ηλίας Ανδριόπουλος.
Στον Aνδριόπουλο φίλε κύριε Παπαδημητρίου ΧΡΩΣΤΑΣ τη θέση που κατέχεις, και που για να υπάρξει αυτή σμίλεψε με τρυφερότητα κάποια αυγή 3 του Σεπτέμβρη, πριν 35 χρόνια τους «μπαξέδες» του, που εσείς ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ τους καταντήσατε χέρσο και απροσπέλαστο πια παλιοχώραφο …
Καλά έκανε ο Ηλίας και απαγόρευσε από εσάς τους ανάξιους τη χρήση του έργου του.
Ώστε στα χείλη πια τα δικά μας οι «μπαξέδες» με τις ελπίδες μας να ανθίσουν και πάλι…..
Και να βρουν το πραγματικό τους νόημα …..
Είθε ….