Γράφει η Φιλία Βαγιάκα
Ξέρετε κάτι, μας κάνουν ότι θέλουν γιατί ελέγχουν τον πολιτισμό μας. Μας ξεκόβουν από τα ακούσματα που μας κάνουν να αναριγούμε, να δακρύζουμε, να θέλουμε να κάνουμε επανάσταση για να γίνουν όλα καλύτερα.
Πίσσα, σκοτάδι παντού.
Επιλεκτικά έχουν εξαφανίσει από την ακοή μας τη μουσική του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Σπανουδάκη, του Τσιτσάνη και όλων εκείνων που με τις νότες της καρδιάς τους μας ταξιδεύουν και μας στέλνουν στη γειτονιά του ονείρου.
Σήμερα δεν ονειρευόμαστε, διότι μας επιβάλουν με το «τέχνασμα» της εξέλιξης , «βίντεο κλιπ» και στίχους που απαγορεύεται ο σκεπτόμενος άνθρωπος να τους ακούει. Με ήχους που εκπέμπουν τόσο χαμηλούς κραδασμούς που είναι για να γκρεμίζονται τείχη. Και γκρεμίζονται, τα........ τείχη της αισθητικής μας , της νόησή μας, της αναζήτησή μας το δικαίωμα της επιλογής μας και ότι μας κάνει να είμαστε πολίτες.
Ποιος τολμά να μιλήσει για ποίηση και τι είναι αυτό;
Πρέπει να αλλάξουμε για να μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι, για να μπορούμε να υπάρχουμε και να ζήσουμε το καλύτερο. Να κλείσουμε την ακοή μας στις «σειρήνες» που δεν προάγουν πολιτισμό και ψυχαγωγία.
Μία από τις ιδιότητες της μουσικής είναι να μας ξυπνά τα συναισθήματά μας. Δηλαδή να χαιρόμαστε, να αγαπάμε, να ελπίζουμε και να εκφράζουμε τη χαρά ή τη θλίψη μας. Μπορούμε και πρέπει να αποτινάξουμε από τη ζωή μας ότι μας κρατάει γειωμένους με ανούσια πράγματα.
Υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε το «στρώσε το στρώμα σου για δυο» του Θεοδωράκη, και να μην θελήσουμε να σφιχταγκαλιάσουμε το αγαπημένο πρόσωπο για να εκκρίνουμε όλες εκείνες τις ορμόνες που μας έχουνε μάθει οι οποίες με μια ονομασία αποκαλούνται «Έρως»;
Είναι δυνατόν να ακούσουμε τον γλυκό όμορφο ήχο του μπουζουκιού, του βιολιού, της κιθάρας, του κλαρίνου και να μην θελήσουμε να αγαπήσουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι;
Θέλουν να μας αφανίσουν γιατί αισθανόμαστε, γιατί νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας και πονάμε ακόμη. Ένας τρόπος είναι, να μας καταργήσουν τη μουσική και την ποίησή μας, άρα τον πολιτισμό μας. Μην τους παραδοθούμε άνευ όρων. Πρέπει να παλέψουμε για την καλυτέρευση της ζωής μας αρχίζοντας από αυτή τη στιγμή.
Ας γίνουμε εκλεκτικοί, να πάψουμε να είμαστε μάζα που μας πλάθουν όπως τους αρέσει. Φτάνει. Ευχαριστούμε δε ν θα πάρουμε άλλο. Ευχαριστούμε αλλά θα επιλέξουμε την ψυχαγωγία μας και θα ελέγξουμε τον καταναλωτισμό μας.
Ενώ σε όλο τον κόσμο τραγουδούν και χορεύουν τον «Ζορμπά» του Θεοδωράκη, «πάνε βόλτα στο φεγγάρι» με τη μουσική του Χατζιδάκι, απαγγέλουν και βραβεύουν με Νόμπελ τους ποιητές μας όπως τον Ελύτη, τον Σεφέρη , τον Ρίτσο και σιγοτραγουδούν την «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη, εμείς ασχολούμαστε με τον αφαλό της λαίδης Γκάγκα.
Αυτό είμαστε; Αυτό μας αξίζει;
Δεν το πιστεύω, αφορμή θέλουμε όλες οι γενιές να τα αποτινάξουμε από πάνω μας όλα αυτά γιατί δεν μας κάνουν να γελάμε, δεν μας κάνουν να χαιρόμαστε, να αγαπάμε, και να θέλουμε να ακολουθήσουμε ένα ιδανικό.
Θέτω ένα ερώτημα! Αν ότι ακούμε σήμερα μας αρέσει καλώς! Αν όμως όχι, επιστροφή στις ρίζες μας. Σκεφτείτε το, σκεφτείτε το!
Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση στους αιώνες των αιώνων, όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης!
Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα