Στο «ΒΗΜΑ» της 5/6/2011 ο έγκριτος δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας αυτής Σταύρος Ψυχάρης διαπίστωνε, αναφερόμενος στην προ ημερών «απόπειρα εισβολής «διαδηλωτών» στο κτίριο της Βουλής», και στην επίσης «προ ημερών απόπειρα στην Αθήνα, όπως και η εν συνεχεία επίθεση εναντίον βουλευτών στην Κέρκυρα», ότι αυτά τα γεγονότα «φόβισαν τους πολίτες».
Δεν γνωρίζω ποια «απόπειρα εισβολής στο κτίριο της Βουλής» εννοεί (ίσως κάτι να μου ξέφυγε απ’ την τρέχουσα ειδησεογραφία, εκτός αν εννοεί τον προ ημερών αποκλεισμό βουλευτών και υπαλλήλων της Βουλής στο κτίριο). Εκείνο όμως που εγώ ξέρω, είναι ότι αυτή η λαοθάλασσα που είναι συγκεντρωμένη μπροστά στη Βουλή, αποτελεί μέχρι στιγμής, την πιο αποτελεσματική δύναμη περιφρούρησης της ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ που υπήρξε ποτέ, κι αν υπάρχουν «εισβολείς» στο κτίριο της...........
Βουλής, αυτοί δεν βρίσκονται κατ’ ανάγκην εκτός των τειχών. Αναφέρομαι σ΄ εκείνους τους κοινοβουλευτικούς άντρες και γυναίκες, που έχουν καταθέσει την ελεύθερη συνείδησή τους υποστηρίζοντας κατάδηλα ό,τι ενίοτε δημοσίως απορρίπτουν, (τελευταία και πολύ πιο καυστική η σημερινή (7/6/) αναφορά της υφυπουργού Εργασίας κ. Άννας Νταλάρα, η οποία αναφέρθηκε σε μέλη του υπουργικού συμβουλίου που άλλα λένε μέσα σ’ αυτό και έξω απ’ αυτό το παίζουν τσε Γκεβάρα) αναφέρομαι σ’ εκείνους τους κοινοβουλευτικούς άντρες και γυναίκες που έχοντας ασκήσει κυβερνητική εξουσία κατά καιρούς δεν έχουν λογοδοτήσει για τα έργα και τις ημέρες τους αν και θα όφειλαν να το πράξουν, αναφέρομαι ακόμα σε όλους εκείνους που συχνά πυκνά δηλώνουν ότι «δεν είμαστε όλοι το ίδιο», αλλά που παρ’ όλα αυτά, σιωπούν ή ανέχονται εκείνους από τους οποίους θέλουν να διαφοροποιηθούν, και πειθήνια ακολουθούν κομματικές επιλογές που βρίσκονται σε προφανή και πρωτοφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα και τη κοινωνία, όχι λόγω της σκληρότητάς τους (αναφέρομαι στις επιλογές), μα λόγω της αδικίας τους, ενώ ταυτόχρονα, η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται όταν παράλληλα με όλα τα παραπάνω, διαπιστώνει και μια επίσης προφανή ανικανότητα της κυβέρνησης να κυβερνήσει αποτελεσματικά.
Τώρα σε ό,τι αφορά τις εκδηλώσεις των πολιτών κατά βουλευτών και κυβερνητικών παραγόντων, θα έλεγα ότι κι εδώ ο κόσμος γενικά (οι ακραίες εξαιρέσεις δεν είναι παρά ελάχιστες) αντιδρά με πρωτοφανή ηπιότητα μέχρι στιγμής, σε σύγκριση με τη διαρκή και πρωτοφανή βιαιότητα της άδικης επίθεσης που γίνεται σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων και της επίσης πρωτοφανούς ατιμωρησίας όλων εκείνων που ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ συντέλεσαν στη δημιουργία της παρούσας κρίσης.
Ο κ. Ψυχάρης διαπιστώνει πολίτες που φοβούνται απ’ όλα τα παραπάνω. Δεν ξέρω ποιους πολίτες έχει κατά νου. Πάντως, εκεί που συχνάζω εγώ, στο Περιστέρι όπου μένω, ή στα Πατήσια όπου μένει η μάνα μου, ή σε άλλες παρόμοιες «υποστάθμης» περιοχές, εκεί, πράγματι υπάρχουν φοβισμένοι πολίτες αλλά για πολύ διαφορετικούς λόγους. Όχι μόνο λόγω της εγκληματικότητας, μα, για να μείνουμε στο θέμα μας, λόγω της βίαιης και άδικης επίθεσης που γίνεται στα εισοδήματά τους, στα περιουσιακά τους στοιχεία από τη κυβερνητική πολιτική και από την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Αν θέλετε να δείτε πραγματικά φοβισμένους πολίτες, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε τα σπίτια των επιχειρηματιών που έκλεισαν ή κινδυνεύουν να κλείσουν τα μαγαζιά τους, των ελευθέρων επαγγελματιών, των μισθωτών, των συνταξιούχων. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τον κόσμο που διαδηλώνει εκεί κάτω, στη πλατεία Συντάγματος. ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ! Και, έστω κι αν δεν λέγεται –ή δεν προβάλλεται αρκούντως-, ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΧΕΙ «ΜΕΛΛΟΝ» στα πλαίσια ενός πανθομολογούμενου παρακμασμένου πολιτικού συστήματος ή μήπως χρειάζεται τον «εχθρό» (δηλαδή την Παρακμή) να τον αντιμετωπίσεις με όπλα ανάλογης ισχύος και ανάλογης δύναμης πυρός! Τέτοιες «μύχιες» σκέψεις, όσοι καμώνονται ότι δεν τις «έχουν υπόψη τους», καλά θα κάνουν να αρχίσουν να τις υποψιάζονται ως δυνάμει υπαρκτές!
Όμως ορθώς ο κ. Ψυχάρης διαχωρίζει τους πολίτες σε δυο κυρίαρχες «μερίδες» : απ’ τη μια είναι οι «ευημερούντες» κι’ απ’ την άλλη, όσοι «κινούνται στα όρια της φτώχειας» (τι γίνεται με όσους κινούνται ΕΝΤΟΣ των ορίων της φτώχειας;). Και οι τελευταίοι, αναζητούν, όπως διαπιστώνει ο κ. Ψυχάρης, να ανατρέψουν «την κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς». Ως εδώ, καλά τα πάμε. Και δεν βρίσκω κανέναν δηλαδή παραλογισμό. Παραλογισμός θα ήταν όσοι πλήττονται βάναυσα απ’ την «κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς» να την χειροκροτούσαν κιόλας! Όμως, τούτη η αναφορά στη «κοινωνία της αδικίας και της διαφθοράς», μου φαίνεται πολύ επιφανειακή, αν αφεθεί να αιωρείται έτσι ως μια γενική κατάσταση των πραγμάτων, που αφορά άραγε ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ποιους; Ποιοι παρήγαγαν ή παράγουν τη διαφθορά; Ποιοι ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ για να παράγουν αδικία και διαφθορά ΤΕΤΟΙΑΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΟΣ, αν όχι όσοι μετέχουν τυπικά ή (το χειρότερο) άτυπα αυτής της εξουσίας; Τέτοια όμως ερωτήματα, όσο δεν τίθενται καν, αδυνατίζουν το σύνολο του προβληματισμού που διατυπώνεται στο άρθρο του κ. Ψυχάρη.
Ο κ. Ψυχάρης, διερωτάται για την ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ, και φοβάται, αν ξεκινήσει «επανάσταση» (μήπως το πάμε λίγο μακριά το πράγμα;), τότε όπως σημειώνει : «Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή. Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;»
Όμως, διερωτώμαι –με τη σειρά μου-, πού ο κ. Ψυχάρης βλέπει κινδύνους «γενικής ανατροπής»; (Εκτός αν απευθύνεται σε «στοχευμένους» πολιτικά και κομματικά αναγνώστες του, τους οποίους θέλει «κάτι να τους πει», πράγμα που βεβαίως αγνοώ, αλλ’ απλώς θέτω το ερώτημα ως υπόθεση εργασίας). Το ότι τώρα υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα που ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ότι είναι παρηκμασμένο, και πάντως στη συνείδηση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ θεωρείται ως τέτοιο, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΡΑΓΕ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ; Αν ο λαός δεν ήθελε κάτι, δεν ήθελε ακριβώς αυτή τη ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ, άρα, αυτή τη ΓΕΝΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ του πολιτικού μας συστήματος. Και όντως στους κόλπους της εξουσίας υποψιαζόμαστε εμείς οι απλοί πολίτες ότι υπάρχουν άτομα ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, όμως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΤΗΝ ΘΕΛΕΙ. Η ύπαρξη εξάλλου «τάξης» δεν συνεπάγεται άνευ ετέρου και σε κάθε περίπτωση νομιμότητα και επιθυμητή κατάσταση όταν η «τάξη» αυτή επιβάλλεται προκειμένου να διασφαλισθεί μια εκτροπή. Έτσι, πράγματι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί όντως να προκληθεί διασάλευση της τάξης, στα πλαίσια της προσπάθειας της εκτροπής και της παρακμής να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους και κυρίως την ατιμωρησία τους, και να κυβερνούν χωρίς κοινωνική και λαϊκή νομιμοποίηση όσο κυβερνούν με ένα πρόγραμμα που ποτέ δεν έτυχε της εγκρίσεως του λαού και αποδείχθηκε από έγκριτους συνταγματολόγους ότι είναι αντισυνταγματικό. Αυτό λοιπόν θέλει ο Παλαιοκομματισμός;
Και μια προτελευταία σημείωση : κύριε Ψυχάρη, γνωρίζετε ασφαλώς, ότι στις επαναστάσεις τα ανάκτορα που καταλαμβάνονταν, είχαν συμβολικό χαρακτήρα. Τότε, τα ανάκτορα ήταν η έδρα της ουσιαστικής εξουσίας όλων των τύπων (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής, στρατιωτικής). Δεν καταλαμβάνονταν τα κτίρια αλλά αυτό που συμβόλιζαν. Αν οι άνακτες εκείνων των εποχών ήταν π.χ. καθαρά συνταγματικοί άρχοντες και ασκούσαν χωρίς παρεκτροπές τα συνταγματικά τους καθήκοντα, έχετε καμιά αμφιβολία ότι κανείς δεν θα έκανε τον κόπο να εισβάλλει σε κανένα ανάκτορο τέτοιου ηγεμόνα, και ότι ίσως, μέχρι σήμερα, οι απόγονοι του τσάρου Νικολάου Β΄ και του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, να βρίσκονταν στους θρόνους τους, όπως αρκετοί άλλοι; Έτσι, συμβολικά, πάντα υπάρχει ένα εν δυνάμει «θερινό ανάκτορο». Το ζήτημα είναι τι μυαλό κουβαλάει εκείνος στον οποίο ανήκει το ανάκτορο…
Και τώρα η τελευταία σημείωση : κύριε Ψυχάρη, παρακαλώ πολύ διορθώστε με αν κάνω λάθος, ΜΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ, ΔΕΝ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ΩΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΛΑΪΚΗ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΟΣΟ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΠΑΣΧΑΝ ΒΑΡΙΑ, και επομένως, ήταν οι καλύτεροι στρατολόγοι της εκτροπής…