Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου
Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται ‘κυβέρνηση’, ‘κυβερνητικό έργο’ και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες ονομασίες που βεβαίως σε καμμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν ορθώς ( βάσει του ορισμού ) σε πραγματική κυβέρνηση ή κυβερνητικό έργο, όπως έχουμε αναλύσει ήδη στο προηγούμενο μου άρθρο, οι λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα ώστε πίσω από αυτό το παραλήρημα να επιτυγχάνεται η πλήρης σύληση, άλωση και καταστροφή όλων όσων ως Λαός σε πείσμα όλων των εχθρών μας ( εγχωρίων και διεθνών ) κατορθώσαμε να χτίσουμε.
Έχουμε δηλαδή την εικονική πραγματικότητα μίας κυβέρνησης ενώ ουσιαστικά είμαστε ακυβέρνητοι και κυριολεκτικό ξέφραγο αμπέλι σε όλους όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν τα του οίκου μας, τον............
οίκο μας και εμάς. Έχουμε πλέον συνδυάσει τον όρο «διαπραγμάτευση» με τον όρο «ξεπούλημα» και «άτακτη υποχώρηση / άνευ όρων παράδοση». Η συνεχής προπαγάνδα με ζήλο και σπουδή επιβάλλει αυτή την ταύτιση την εντελώς παράλογη με τον ίδιο τρόπο που προσπαθεί να μας επιβάλλει ότι ουσιαστικά ποτέ δεν θα έπρεπε να είχαμε καν χώρα και μας κάνουν χάρη που μας την αφήνουν σε μία πιστή αναβίωση της τοποθετήσεως Μέττερνιχ σε όλα τα επίπεδα συμπεριλαμβανομένων και των διμερών μας σχέσεων με τα γειτονικά μας κράτη. Από το περίφημο «όπλο στο τραπέζι» μέχρι τον κάθε «μονόδρομο που ακολουθούμε» παρακολουθούμε μία έξαρση παρωδίας του συνόλου της έννοιας της διαπραγμάτευσης ώστε να μην είναι άμεσα εμφανές ότι δεν έχουμε βεβαίως ελληνική κυβέρνηση ( έστω και ανίκανη ) αλλά ένα κλιμάκιο επιτρόπων και κλητήρων που μόνη τους αποστολή είναι να μοιράσουν μία χώρα στους επίδοξους οικονομικούς κατακτητές της και τίποτα άλλο.
Για αυτό όποιος έχει πρόσβαση σε αρχεία της εποχής της Κατοχής θα δεί παρόμοιες εντολές και πολιτικές υπέρ των κατακτητών που διαφέρουν μόνο στον τρόπο θανάτωσης των γηγενών κατοίκων : αντί για τουφεκισμό και κρέμασμα που γινόταν τότε, τώρα έχουμε οικονομικό στραγγαλισμό και άρνηση παροχής ασφάλειας και υγείας ενώ η εκπαίδευση εκφυλίζεται και παραμελείται μέχρι να σβήσει μόνη της.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν εάν πραγματικά γινόταν σε καμμία περίπτωση δεν θα επέτρεπε την πλήρη διάλυση κάθε έννοιας κράτους ούτε και την συνεχή απλή εκτέλεση εντολών που δίνονται από οποιονδήποτε άλλον εκτός του σώματος που είναι νομιμοποιημένο να δίνει εντολές, δηλαδή του Ελληνικού Λαού.
Σαφώς, όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό τουλάχιστον σε ένα θεωρητικό επίπεδο και για αυτό υπάρχει η γενική και συνολική κατακραυγή προς όλους όσους αποτελούν μέρος ή σύμμαχο της προδοτικής ‘κυβέρνησης’ υπαλλήλων οικονομικών συμφερόντων ιδιωτών και αλλοδαπών ΓΑΠ.
Όμως, αυτό που λείπει εντόνως είναι το ποια πορεία θα ήταν πραγματική διαπραγμάτευση και τι είδους κυβέρνηση θα ήταν πραγματικά κυβέρνηση που προασπίζει τα Ελληνικά συμφέροντα, τιμάει τον Όρκο της και σέβεται την Εντολή βάσει της οποίας έχει εκλεγεί / λάβει εξουσία.
Και είναι φυσικό να λείπει η άλλη, η υγιής και ορθή πορεία, διότι αυτό θα έδινε διαφυγή από το θέατρο του παραλόγου το οποίο αυτή την στιγμή εξυπηρετεί τους κατακτητές και τις μαριονέτες / αχυρανθρώπους τους ΓΑΠ, αντιπολίτευσης, συνδικαλισμού και γενικώς το σύνολο των εκφυλισμένων μορφών της υπάρχουσας πολιτικής σκηνής, οι οποίοι βιάζονται στον λιγοστό χρόνο που τους απομένει να πείσουν ότι οι πράξεις που κάνουν είναι μη αναστρέψιμες και η καμένη γη στην οποία μετατρέπουν το σύνολο της Ελλάδας θα πρέπει να είναι το status quo για τον προσεχή αιώνα τουλάχιστον.
Ας δούμε λοιπόν σε πείσμα της ομαδικής τρέλας που μας πουλάνε τι πραγματικά σημαίνει διαπραγμάτευση και τι σημαίνει Ελληνικό Κράτος, κάτι δηλαδή που πιθανώς μόνο στιγμιαία να είχαμε στο σύνολο των 200 περίπου χρόνων της σύγχρονης Ιστορίας μας.
Η διαπραγμάτευση είναι ένας ειρηνικός πόλεμος, μία έντεχνη εκτόξευση απειλών και από τις δύο πλευρές που κάθονται στο διαπραγματευτικό τραπέζι και στόχος είναι να εμμείνουν στις θέσεις με τις οποίες προσέρχονται και να μην αναγκαστούν να σηκωθούν από το τραπέζι για να παίξουν ξύλο ( δηλαδή, διάφορα είδη πολέμου, από εμπάργκο και αποκλεισμούς μέχρι συνολική σύρραξη ).
Σε καμμία περίπτωση δεν συνιστά διαπραγμάτευση η συζήτηση με τον αντίπαλο για το πώς οι θέσεις του αντιπάλου θα σερβιριστούν στον Λαό που αντιπροσωπεύει ο διαπραγματευτής. Αυτό όταν γίνεται εν κρυπτώ από τον Λαό συνιστά πράξη ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ενώ όταν είναι η ανοιχτή εντολή με την οποία προσέρχεται ο διαπραγματευτής ονομάζεται ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΗΤΤΑ.
Σε καμμία περίπτωση παρεκτός όταν έχει προϋπάρξει επίσημη πολεμική ήττα δεν ισχύει η συνήθης καραμέλα των υφαρπαγέων προδοτών των τελευταίων κυβερνήσεων ότι «ως Χώρα δεν έχουμε διαπραγματευτικά χαρτιά». Για καμμία Χώρα δεν ισχύει αυτό ακόμα και όταν η θέση της Χώρας αυτής είναι αντικειμενικά δυσμενής ( και όχι τεχνητά όπως συμβαίνει στην δική μας περίπτωση σύμφωνα με μελέτες και αναλύσεις πολλών ειδικών ), διότι η Χώρα, όποια και αν είναι, είναι μία οντότητα φέρουσα έλεγχο και εξουσία επί συγκεκριμένων γεωπολιτικών σημείων, περασμάτων και υπεδάφους / εναερίου χώρου, ενώ υπόκειται / προστατεύεται και από σύνολο νομικών διατάξεων τοποθετημένων και αναγνωρισμένων διεθνώς για να αποφεύγεται η έμμεση / άμεση υποδούλωση της Χώρας αυτής και η άρση της προστασίας του Λαού της.
Συνεπώς, με το που ακούμε δικαιολογίες τύπου «ήταν μονόδρομος», «δεν είχαμε άλλη επιλογή», «δεν είχαμε περιθώρια διαπραγμάτευσης», κλπ, κλπ, κλπ, αμέσως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μειοδότες και προδότες, που δεν έχουν κανένα κίνητρο να κάνουν μία διαπραγμάτευση έστω και μετριοπαθή, διότι εάν την έκαναν είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα κέρδιζαν διαπραγματευτικά σημεία εναντίον αυτών που υπηρετούν και άρα δεν θα επιτύγχαναν την παράδοση άνευ όρων.
Για αυτό και το «πιστόλι» ήταν μόνο για την εκτέλεση του Ελληνικού Λαού και δημιούργησε τα λεγόμενα ‘πρωτάκουστα’ καθεστώτα στην Χώρα μας, τα οποία βέβαια δεν είναι καθόλου πρωτάκουστα και έχουν ξαναγίνει τόσο κατά την περίοδο 1941 έως 1944/45 όσο και στην παλαιότερη εποχή της αντιβασιλείας.
Ένας πραγματικός διαπραγματευτής, πόσο μάλλον Έλληνας διαπραγματευτής, θα χρησιμοποιούσε κάθε νομικό και στρατηγικό ατού από τα μύρια που έχει η Ελλάδα μας για να προστατεύσει τον Λαό από την οικονομική εκκαθάριση, που βέβαια μετατρέπεται και σε φυσική / Εθνική εκκαθάριση, που του επιβάλλεται. Αναφέρω ως απλά παραδείγματα οφθαλμοφανούς επιπέδου τα εξής : άμεση εφαρμογή νέας πολιτικής επί των λαθρομεταναστών με έκδοση χαρτιών ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και ανά την Υφήλιο γενικότερα με απαίτηση επιβολής κυρώσεων σε όσες Χώρες κλείνουν τα σύνορα τους κατά παράβαση των σχετικών συνθηκών / οδηγιών, προσβολή κάθε σύμβασης που έχει έστω και υπόνοια παρανομίας ιδίως τύπου οπλικών συστημάτων, σχέσεων / συμφωνιών εισαγωγών – εξαγωγών, αγροτικής πολιτικής και βεβαίως αναίρεση / ανάκληση κάθε συνδρομής μας σε πολεμικές και άλλες επιχειρήσεις / οργανισμούς για δήθεν ανθρωπιστική βοήθεια σε τρίτους και την οποία βοήθεια αρνούνται στον Ελληνικό Λαό, επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και κυρίως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για άρνηση εκθέσεως του Ελληνικού Λαού σε τριτοκοσμικές συνθήκες, κλπ.
Επικοινωνιακές κινήσεις για επιστράτευση της παγκόσμιας κοινής γνώμης υπέρ των Ελλήνων από απλά ντοκυμαντέρ ενημέρωσης των διαφόρων παρανομιών και υπεξαιρέσεων του σκληρού μόχθου του Ελληνικού Λαού μέχρι κινήσεις όπως άρνηση συμμετοχής / προσυπογραφής διεθνών εκδηλώσεων όπως π.χ. η αφή της φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρνηση συμμετοχής της Ελλάδας στους Αγώνες ενώ η σημαία μας θα παρελάσει μεν πρώτη διότι οι αγώνες είναι δικοί μας αλλά μεσίστια από Έλληνα που πενθεί.
Κανένας διαπραγματευτής δεν ενδιαφέρεται αν θα δυσαρεστηθεί ο αντίπαλος του ή αν θα τον φέρει σε δύσκολη θέση, ή αν θα πληγούν τα συμφέροντα του αντιπάλου του ή αν θα μας αποδοθούν κατηγορίες ότι είμαστε ακραίοι, σκληροί, φανατικοί ή εθνικιστές ή τρελοί. Σημασία έχει να πετύχουμε την προστασία του Λαού μας, να περάσουμε το μήνυμα ότι θα ξεβολέψουμε το σύνολο του παγκόσμιου status quo εάν μας απειλήσουν και ότι δεν τους συμφέρει να ξυλευτούν από εμάς διότι δεν είμαστε δρύς που έχει πέσει. Μας ενδιαφέρει να πετύχουμε τον στόχο μας ή να εξαναγκάσουμε τον αντίπαλο ανοιχτά να απειλήσει ότι για τα οικονομικά συμφέροντα που στηρίζονται σε παράνομες πράξεις, τοκογλυφία ή ιδιωτικά συμφέροντα εννοεί να χρησιμοποιήσει όπλα ενάντια σε μία Χώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλες τις Χώρες που θα ακολουθήσουν λόγω παρομοίων οικονομικών συνθηκών / παιχνιδιών και με ό,τι αυτό δηλώνει για την τήρηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διεθνώς και των διεθνών συνθηκών και δεσμεύσεων.
Οι προδότες που είναι αυτή την στιγμή στους κυβερνητικούς θώκους μάς οδηγούν στην κοινωνική εξαφάνιση στην οποία θα οδηγούμασταν εάν είχαμε παραδοθεί άνευ όρων μετά από πόλεμο. Έχουν πολλάκις δηλώσει ότι είναι διατεθειμένοι να το κάνουν μέχρι τέλους. Άρα, σε καμμία περίπτωση δεν στέκει η δικαιολογία φόβου δήθεν αντιποίνων εάν διαπραγματεύονταν πραγματικά.
Μας έχουν πει ότι πρώτο τους μέλημα είναι να μη βλαφτούν οι τράπεζες και τα συμφέροντα τους και συγκεκριμένες αλλότριες Χώρες και τα συμφέροντα τους καθώς και συγκεκριμένοι Οργανισμοί και ιδιώτες και τα συμφέροντα τους και ότι για αυτό είναι αποφασισμένοι να ματώσουν τον Ελληνικό Λαό μέχρι τέλους.
Είναι δηλαδή οι πιο σκληροί διαπραγματευτές υπέρ των συμφερόντων των εναντίων των Ελλήνων.
Εμείς οφείλουμε να κάνουμε το αντίστοιχο υπέρ της Ελλάδας μας. Τέρμα πλέον ο φόβος των αντιποίνων, διότι τα έχουμε όλα υποστεί στο επίπεδο βέβαια της κρατικής υπόστασης. Από εδώ και εμπρός όλα τα αντίποινα με τα οποία μας απειλούν αντιστοιχούν σε Λαό υποδουλωμένο που ήδη δεν θα έχει τίποτα να χάσει.
Μας το έχουν προ-αναγγείλει, μας έχουν πει ότι ουσιαστικά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και άρα σημαίνει ότι έχουμε τα πάντα να κερδίσουμε εάν σταματήσουμε να ανεχόμαστε τους προδότες – διαπραγματευτές των ξένων συμφερόντων.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι Έλληνα διαπραγματευτή προσηλωμένο στις άμεσες Εντολές και τον συνεχή έλεγχο του Ελληνικού Λαού και όχι μειοδότη πληρωμένο υπάλληλο - χαλβά προσηλωμένο στις εντολές και τον συνεχή έλεγχο των ξένων οικονομικών ορδών.