Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Βασικό
εν ανεπαρκεία αγαθό κατάντησε η πολιτική αθωότητά μας την οποία
επικαλούμαστε προσχηματικά. Στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Γιατί μπορεί από τα
εθνικά εγκλήματα της υποταγής στις «αγορές» των τραπεζιτών, τα οικονομικά της
ζοφερής διαφθοράς και τα δικαστικά της χειραγωγημένης δικαιοσύνης, ως τα
κοινωνικά των αστέγων συμπατριωτών μας, αυτό που ποικίλει να είναι ο βαθμός
συνενοχής μας, ουδείς δύναται να αρνηθεί αυτή καθ’ εαυτή την παρουσία μας
στον πυρήνα τους. Μια παρουσία που δεν οριοθετείται αποκλειστικά δια της
παθητικής παραλείψεως, αλλά συχνά διευρύνεται στα πεδία της ενεργούς συμμετοχής,
η οποία φωτογραφίζεται από τις πολιτικές μας επιλογές. Εμφανίζουν αυτές το
στοιχείο ενός καιροσκοπικού ατομισμού ο οποίος αν ως τα τώρα δεν ήταν
ορατός δια γυμνού οφθαλμού, οφειλόταν στο ότι η πολιτική εξουσία έκρυβε σαν τις
γάτες τα σκατά και την μίσθαρνη εκλογική πελατεία της. Συν τω χρόνω ωστόσο
πολλαπλασιάζονταν και τα δύο τόσο που το Μιντιακό αμάρευμα αδυνατούσε να ........καλύψει
την φοβερή δυσοσμία τους με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν αλλά και να
αποκαλυφθούμε. Έτσι ηθικά ευάλωτοι παρουσιάζουμε σήμερα το
ιλαροτραγικό φαινόμενο να: Στεκόμαστε δευτερευόντως αντιμέτωποι με τους δυνάστες
μας, και πρωτίστως με τον δικό μας ωχαδελφισμό που μας καλλιέργησαν
συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια. Για να βρουν εν αποσυνθέσει πολιτική σάρκα τα
τύπου Πάγκαλου Ρέππα κοράκια και να ορμούν βάλλοντας εναντίον μας με τα βλήματα
του κοινωνικού αυτοματισμού. Στόχος η απομόνωσή μας και η μετεξέλιξή μας στον
διακαή τους πόθο. Σε πολιτικά αδέσποτους κοπρίτες..
Η
ειδοποιός διαφορά ωστόσο μεταξύ του χθες και του σήμερα εστιάζεται στην
υποκριτική έκπληξή μας. Πράγματι ελάχιστοι ήταν εκείνοι που
αντιλαμβάνονταν με ακρίβεια χιλιοστού τα υπονομευτικά σχέδια της αόρατης
τραπεζικής εξουσίας, από τους οποίους: Μόνο μια αλλοπαρμένη μειοψηφία βοούσε, με
κόστος προσωπικό και κοινωνικό, συναγερμό για το επερχόμενο ναυάγιο. Η υπόλοιποι
της υποψιασμένης παρέας δικαίως σιωπούσαν ένοχα επειδή καρπούνταν
τυχοδιωκτικά τα ωφελήματα της καταστροφής! Και ως να μην τους επαρκούσε
αυτό λοιδορούσαν κατά περιόδους τους δεύτερους, (αυτούς που ενίσταντο στις
κατεδαφιστικές τους δράσεις), ως γραφικούς! Μόνο και μόνο για να τους απαξιώσουν
στα μάτια των καθ’ υπόθεση ανυποψίαστων αφού η πολιτική απονεύρωσή των
τελευταίων ήταν πάντα το ζήτημα και το ζητούμενό τους. Διάβολε, σε ποιο
είδος Έλληνα αντιστοιχούν οι ανυποψίαστοι!! Δεν διάβηκαν ποτέ την
πόρτα κάποιας υπεραγοράς τροφίμων;
Κι αν ναι, δεν θορυβήθηκαν ούτε μία στιγμή από την απαστράπτουσα απουσία των
Ελληνικών προϊόντων; Δεν ανησύχησαν για το πώς ζούσαμε; Ποιος μας έτρεφε; Και
γιατί να το κάνει; Προσωπικά και με δεδομένο πως είμαστε ευφυής λαός αρνούμαι να
αποδεχτώ πως δεν το είχαν οσμιστεί. Απλώς και αυτοί ως θύματα της πλαστικής
ευημερίας εθελοτυφλούσαν κατ’ εξακολούθηση εμπρός στα αμείλικτα ερωτήματα το
περιεχόμενο της απάντησης των οποίων ήταν η εμφανής παραγωγική απραξία!
Έτσι τα παροχέτευαν στον σκουπιδοφάγο του πολιτικού μας νεροχύτη και
ξεμπέρδευαν. Για να διαλανθάνει σκόπιμα της προσοχής τους η εκποίηση θέσεων
εργασίας που έτρεχε κάτω από την μύτη τους. Μας υποχρέωναν οι Φράγκοι
Τραπεζίτες να εισπράττουμε το χρήμα που έτσι κι αλλιώς μας έκλεβαν, όχι για
να επενδύσουμε, αλλά για να καταστρέψουμε, (όπως οι ψαράδες μας τα καΐκια τους),
προκειμένου να εξάγουν αυτοί προϊόντα και φυσικά την ανεργία τους.
Κάπως
έτσι μετατραπήκαμε σε άποικους της ίδιας μας της πατρίδας. Στην λογική
ενός αυτοκαταστροφικού εγωισμού που υπαγορεύει το δώσε ημίν σήμερον. Και
αφού δια της ανήθικης συμπεριφοράς μας υποθηκεύσαμε τους απογόνους μας,
προβάλλουμε σήμερα ως παρθένες την άγνοια ως αιτία. Να γιατί ψηφίζαμε ό,τι
ψηφίζαμε. Όχι αγνοώντας αλλά αδιαφορώντας. Σαν τον αμερικανό ταγματάρχη στο
Ιράκ που όταν παρουσία μου τον ρώτησε μια συμπατριώτισσά του δημοσιογράφος του
CNN υποκριτικά
γιατί πολεμά εκεί, της απάντησε αποστομωτικά: «Για να έχεις στο αυτοκίνητό σου
βενζίνη μωρή». Και επανεξελέγη ο Μπους όπως εδώ αναπαράγονταν οι ίδιοι και οι
ίδιοι ως κλώνοι..
Αποδείχθηκε ωστόσο ότι κατά
την ντόπια αναπαραγωγή το κυτταρικό υλικό αλλοιώθηκε και οι κλώνοι εξελίχθηκαν
σε σαράκια που κατέτρωγαν χρόνια τώρα το ξύλινο σκαρί του σκάφους. Για να
ναυαγήσουμε. «Και κατά πως έχει γράψει ο Μαρξ, οι μεμονωμένες απόπειρες σωτηρίας
στην διάρκεια ενός ναυαγίου είναι αυτές που εξασφαλίζουν τον βέβαιο
πνιγμό!». Μας δίδεται έτσι μια και
μόνη ευκαιρία επανόρθωσης. Να συνειδητοποιήσουμε την επικινδυνότητα των καιρών
και να διασωθούμε συλλογικά. Να τους αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αγέλη άγριων
ζώων αλλά λαός, συμπαγής ομοιοτραφείς και αδιαίρετος και ότι θα κινηθούμε
εναντίον του καθεστώτος των τραπεζιτών στην λογική του ένας για όλους και
όλοι για έναν. Και να το κάνουμε αρχής γενομένης από τις επερχόμενες
εκλογές. (γιατί, κρατήστε το, εκλογές θα γίνουν και σύντομα). Πως;
Τρομοκρατώντας τους τρομοκράτες μας. Όχι δια της αποχής αλλά αντιθέτως
μέσα από την μαζική μας συμμετοχή επιλέγοντας πρόσωπα και φορείς που
αντιστέκονται στα συστημικά σαρκοβόρα..
Διαφορετικά θα έχουμε την
κατάληξη του Γερμανού Προτεστάντη Πάστορα Martin Niemoller που από το 1937
παραστατικότατα περιέγραψε την απάθεια του θεατή. «Στην Γερμανία, οι ναζιστές
πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές αλλά εγώ δεν μίλησα γιατί κομμουνιστής δεν
ήμουν. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους αλλά και πάλι δεν μίλησα γιατί Εβραίος δεν
ήμουν. Ύστερα ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ πάλι δεν μίλησα αφού
συνδικαλιστής δεν ήμουν. Κατόπιν ήρθαν για τους καθολικούς αλλά άχνα δεν έβγαλα
αφού καθολικός δεν ήμουν. Στο τέλος ήρθαν για μένα αλλά πια δεν είχε μείνει
κανείς να μιλήσει για κανέναν!» Αφού λοιπόν οι τραπεζίτες ήρθαν για μας και δεν
μιλήσαμε, πήγαν στους Ιρλανδούς που επίσης έκατσαν στ’ αυγά τους σειρά έχουν οι
Πορτογάλοι οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, ποιος θα μείνει στο τέλος να μιλήσει και
για ποιόν απ’ όλους;
Ευγένιος
Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr