Από τα «Δεκεμβριανά» του 2008, στον Δεκέμβρη του ΔΝΤ

Γράφει ο Μαγια

Πριν από δύο χρόνια, σαν σήμερα, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, το πρωτοφανές τσουνάμι κοινωνικής διαμαρτυρίας και οργής που εκδηλώθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την Ελλάδα σάρωσε τους κυρίαρχους μύθους περί πολιτικής απάθειας και παραίτησης της νεολαίας. Στο πέρασμά του απείλησε το κατεστημένο σύστημα. Η δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά για τα συσσωρευμένα αδιέξοδα της νέας γενιάς.

Τα γεγονότα συνέπεσαν με το τέλος του κύκλου της πλαστής ευημερίας και της καταναλωτικής ευφορίας, που για περίπου δέκα χρόνια είχε συνδεθεί με τη φαντασίωση της ισχυρής Ελλάδας, της ΟΝΕ και της ολυμπιακής χίμαιρας. Τα μεσαία στρώματα είχαν αρχίσει να αισθάνονται ότι πλησίαζε το τέλος εποχής και η αίσθηση αυτή είχε αρχίσει να μεταδίδεται απειλητικά για το μέλλον των νέων παιδιών.

Η συμπλήρωση δύο χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα «Δεκεμβριανά» του 2008 συναντά σήμερα την Ελλάδα του Μνημονίου,
της κρίσης στις εργασιακές σχέσεις, της νέας εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης».

Οι 15άρηδες που θα περιμένουν να γίνουν 30άρηδες για να γευθούν τους καρπούς μιας δύσκολης και............ άδικης προσπάθειας, κι αυτό υπό όρους, οι φοιτητές, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι, οι εργαζόμενοι με μισθούς ελεημοσύνης, συγκροτούν ένα εξεγερσιακό απόθεμα που, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι, κάποια στιγμή θα εκραγεί.

Το Δεκέμβρη του 2008 η Ελλάδα παρακολουθούσε μια ολόκληρη γενιά να διαδηλώνει μαζικά. Το Δεκέμβρη του 2010 η ίδια χώρα έχει υποθηκεύσει το μέλλον αυτής της γενιάς με ένα Μνημόνιο κι ένα τεράστιο χρέος.