στερνό….. ¨συγγνώμη¨

Γράφει ο αγγελος  αγγελίδης - αιγίνιο


πολλά……. κι από πολλούς επράχτηκαν όλες αυτές τις μέρες,

τις μαλακές και τις ασπόνδυλες.

πολλά…. ειπώθηκαν και σχεδιάστηκαν.

πολλά προγραμματίστηκαν και διαπλέχθηκαν.

πολλά συμφωνήθηκαν και ............ανταλλάχθηκαν.

πολλά πήραν αποζημίωση κι εξαργυρώθηκαν.



πολλοί ξεκίνησαν για το Νοτιά, μα στο Βορρά βρεθήκαν.

πολλ΄ είχαν στόχο Ανατολή μα έδυσαν στη Δύση. 

πολλοί ονειρεύτηκαν τη ¨σέλλα¨ σ΄ άλογο ψηλό και δυνατό

μα οδοιπόροι βρέθηκαν και ουραγοί σε δρόμο κακοτράχαλο,

σε δρόμο αφιλόξενο, σε δρόμο άγνωστο κι αταίριαστο γι΄ αυτούς.



πολλοί  νωρίς εφόρεσαν  χαμόγελα πλατιά και αισιόδοξα,

μα τώρα μούδιασμα πικρό νοιώθουν

στα κατακίτρινα τα χείλη τους τ΄ αγέλαστα.



πολλοί της δήθεν σωτηρίας τον ευαίσθητο μανδύα

τον πολυστόλιστο  που ταίριαξαν στη πλάτη τους νωρίς-νωρίς

τον έκαναν στα χέρια τους κουρέλι κι αποσφούγγαρο

για τη βρωμιά τη μαύρη της φαύλης τους υπόστασης.

πολλοί εκείνα τα λόγια τα  ¨χρυσά¨

την ώρα  π΄ άρχιζαν  στο στίβο αυτό να μπαίνουν,

τα έκαναν λόγια  δικιολογίας σ΄ αδέσποτη σιελόρροια.



πολλοί  την καλοσύνη των πολλών

και την ευγένεια και την ανωτερότητα,

εκμεταλλεύτηκαν και πάλι

κι ασύστολα την ποδοπάτησαν κι ανηλεώς.



πολλοί πολλά περίμεναν να βρούν μπροστά τους

άσχημα κι ανεπιθύμητα σαν τη συμπεριφορά τους.

πολλοί  τις νύχτες του εφιάλτη τους

τις έκαναν αγρύπνια όμως μαζί με προσευχή…..

η άλλη μέρα πιο γλυκιά και ήσυχη να είναι.



κι άλλοι πολλοί εκείνες τις στιγμές…..

της παρθενιάς το πόνο προσπαθούσαν να γλιτώσουν,

γνωρίζοντας πως μια στιγμή θα τους συμβεί …..

κι ύστερα θα μερώσουν.



ήταν κι αυτοί….. που το έγκλημα , συνήθεια έχουν κάνει

και ούτε τύψεις πια, ούτε συνείδηση βαριά

θα νοιώσουν στη ζωή τους.



κι ο κόσμος μας και ο λαός

ας σέρνεται στη μοίρα του τη δόλια.

και πίστη ας βάζουν κι όρκους ας κρατούν, αγνές ψυχές…..,

σε πόλεις και σε γειτονιές απλές.



κι ο πόθος κι η λαχτάρα μας…..

ανάγκη που έγιναν σκληρή, στο μέλλον των παιδιών μας

στα χέρια των αδίστακτων….

σα ζάρια χτυπούν και τρίζουν. 



μα πέρασαν…. κι όλες οι μέρες κι ο καιρός.

κι η Κυριακή η κοντινή…. σε σκέψη θα μας βάλει.

σε σκέψη όχι πονηρή, ούτε  κοντά ραμμένη.

σε σκέψη…. που για όλους μας,

ίδια…… τη μοιρασιά να δίνει.   



Θ΄ αντέξουμε στο πειρασμό ;

θα βρούμε το κουράγιο όρθιοι μέχρι το τέλος,

ολόρθοι να σταθούμε ;

ή θα λυγίσουμε κι εμείς κάποια στιγμή μοιραία ;

σε λόγο παντελώς γυμνό, χωρίς καμιά ουσία ;

ή μήπως μοιάσουμε  σ΄ αυτούς  που χίλια-μύρια έπραξαν

στις πλάτες τις δικιές μας ;

που έπαιξαν τις τύχες μας….. μες΄ τα δικά τους χέρια.

που βίασαν….. ανήλικες  ιδέες.

που ξέπλυναν ασύστολα τις φρέσκιες συνειδήσεις.

που βρέθηκαν απρόσκλητοι στο δρόμο μας μπροστά,

μόνοι τους κι απροσκάλεστοι. παρείσακτοι.

αδιάντροποι ψυχρά,

χωρίς κανείς πραγματικά ποτέ να τους καλέσει.



ή και που φύγαν άνανδρα τελείως κι όπως ήρθαν.

χωρίς το μάγουλο από ντροπή, λίγο να κοκκινίσει.

ντροπή που οι συνήθειες οι άσχημες και οι συμπεριφορές τους

για άλλα χρόνια τέσσερα, πολλά δεινά θα φέρουν.



χωρίς από τα χείλη τους ποτέ

κι από της γλώσσας τη λαλιά την ασταμάτητη

μια λέξη απλή,  αυτοταπείνωσης να βγάλουν.



ένα συγγνώμη τους στερνό……

απ΄ τη ψυχή βγαλμένο,

μάλλον θα ήταν αρκετό λάθη τους για να σώσει  

και στον αθάνατο λαό…. τη ΛΥΤΡΩΣΗ να δώσει.