Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
H οικονομικοκοινωνική κρίση ήδη μόλυνε τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, ("ΔΟΛ", "ΠΗΓΑΣΟΣ", "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ") και τα προβλήματα που δημιουργούνται παίρνουν ανησυχητική έκταση, με απλήρωτους εργαζόμενους, απολύσεις, καθυστερήσεις πληρωμών κ.α.
Όμως, η κρίση στο δημοσιογραφικό χώρο είχε γράψει υποθήκη εκφυλισμού εδώ και χρόνια και ήταν θέμα χρόνου να σκάσει η φούσκα.
Η περίοδος της επταετίας είχε περιορίσει αρκετά τις εκδοτικές - δημοσιογραφικές δραστηριότητες με την επιβολή λογοκρισίας σε κάθε έντυπο που κυκλοφορούσε τότε.
Μετά τη μεταπολίτευση οι περιορισμοί εξέλιπαν και πάμπολλοι ενδιαφερόμενοι ικανοί και μη αποφάσισαν να ασχοληθούν με το σπορ της δημοσιογραφίας, λίγοι όμως κατόρθωνα να γίνουν μέλη της.........
ΕΣΗΕΑ, καθώς τα κριτήρια ήταν κάπως αυστηρά για να γίνει κανείς αποδεκτός στην οικογένεια, ενώ στην ΕΣΗΕΑ διοικούσαν αξιόλογοι δημοσιογράφοι.Με τη δημιουργία των ιδιωτικών καναλιών και τη γλυκιά γεύση από το μέλι των εσόδων από διαφημίσεις και όχι μόνο, έπρεπε να διαιωνιστεί το είδος με την δημιουργία «σχολών δημοσιογραφίας» που θα παρήγαγε έμψυχο υλικό προς εκμετάλλευση με χαμηλό κόστος, υλικό που θα βρισκόταν μεταξύ των αποτυχόντων υποψηφίων ανωτάτων σχολών με δόλωμα την εξασφαλισμένη εργασία, την αναγνώριση, την προβολή και το φωτοστέφανο της αναγνωρισιμότητας του «γυαλιού».
Έτσι δημιουργήθηκαν σχολές «καναλικές», που κατακρεούργησαν την ελληνική γλώσσα απλά γιατί ακόμα και αυτοί που δίδασκαν εκεί δεν την γνώριζαν, χωρίς άρτιες γνώσεις για ικανό αποτέλεσμα.
Έτσι π.χ. ακούσαμε από ρεπόρτερ μεγάλου καναλιού ότι «εντοπίσθηκαν ορισμένα πτώματα ναυαγών και γίνονται προσπάθειες για τη διάσωσή τους».
Η προσκόλληση των εκδοτικών συγκροτημάτων στο άρμα της εκάστοτε εξουσίας για λόγους «κονόμας» και η συμπόρευση με τις εκάστοτε αποφάσεις της, η συγκεκαλυμμένη ή απροκάλυπτη διαφθορά, η προκλητική υπερασπιστική γραμμή και αποδοχή των κυβερνώντων από τους καθημερινούς τηλεαστέρες, ο προκλητικός τρόπος διαβίωσης και προβολής των «αστέρων» αυτών, καθώς και το λιβάνισμα των όποιων αποφάσεων της εξουσίας για τον κατευνασμό αντιδράσεων, έκανε την κοινή γνώμη να αποστρέφεται όχι μόνο τα κανάλια, αλλά ακόμα και τον έντυπο τύπο, που για να αμυνθεί και να προσελκύσει κοινό το έριξε στη διανομή DVD, CD, τσαντών κ.λ.π., για να κεντρίσει ενδιαφέρον και να κερδίσει προτίμηση.
Πάει ο καιρός που ο πολίτης αγόραζε την εφημερίδα για να διαβάσει ένα Παπανούτσο, ένα Η.Βενέζη, ένα Γ. Θεοτοκά, ένα Γ. Φτέρη, ένα Π. Παλαιολόγο, ένα Δ.Ψαθά, ένα Πρετεντέρη (τον πατέρα), ένα Ν.Τσιφόρο, που κάτι είχαν να του πουν, να τον προβληματίσουν, να τονψυχαγωγήσουν, να τον διδάξουν.
Τώρα αγοράζει εφημερίδα για να δει τον Χάρυ Πότερ ή τον Μπρους Γουΐλις, να ακούσει τα «ρεμπέτικα» ή το «νέο κύμα».
Επόμενο λοιπόν είναι να έλθει και η σειρά των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων να υποστούν τις συνέπειες της λιτότητας που δημιούργησαν πολιτικές μετά τη μεταπολίτευση βασιζόμενες στη λογική του δανεισμού για την ικανοποίηση των μαζών (όρα ψηφοφόρων) από τα δύο κόμματα της εξουσίας και τώρα που ήρθε η ώρα και οι δανειστές ζητάνε πίσω τα δανεικά ο ένας δείχνει το άλλο σαν υπαίτιο της εν όψει εξαθλίωσης.
Το ρεζουμέ είναι ότι τα δανεικά που άλλοι τα έφαγαν, άλλοι τα πληρώνουν και μάλιστα με οδυνηρές συνέπειες.