Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Ανοιχτές πόρτες παραβίασε ο εξ εσπερίας συνάδελφος Μάρτιν Γούλφ. Ο κατά την εκδοτική συντεχνία εγκυρότατος οικονομικός αναλυτής των Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, ασχολούμενος απρόσκλητα αλλά όχι και απρόκλητα με τα καθ’ ημάς, διαπιστώνει όπως ο Τρω Σκαν όψιμα, πως ο πυρήνας του οξύτατου Ελληνικού οικονομικού προβλήματος, δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Αλλά το τρομακτικό άνοιγμα μεταξύ των δύο συνιστωσών τού εμπορικού μας ισοζυγίου. Ανατριχιάσαμε! Ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές των επί της οδού Πατησίων οικονομικών σχολών έχουν κατά καιρούς σε διατριβές τους επισημάνει τον ακρωτηριασμό μας αυτό. Στην απουσία εξαγωγών εξ αιτίας της παραγωγικής μας απραξίας έχω και εγώ πληκτικά επαναληφθεί δια μέσου των εντύπων στα οποία εργαζόμουν και εργάζομαι αλλά και από τούτο το βήμα. Όχι τώρα ως μετά Χριστόν προφήτης. Και όχι κάτω από τις σημερινές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας που σχεδόν άπαντες οι δολοφόνοι του λαού επιστρέφουν ως εξειδικευμένοι σφαγείς στον τόπο του εγκλήματός τους.. Αλλά όταν ο λαός «ευτυχούσε» υπό την λήψη ισχυρών δόσεων παραπληροφοριακής κοκαΐνης. Προ δεκαετίας. Προ πενταετίας.
«Πουλάμε το σπίτι μας αντί πινακίων πλασματικής ευημερίας» τιτλοφορούσα τα άρθρα μου κραυγάζοντας απεγνωσμένα. Για να καταστώ δυσάρεστος της εξουσίας εισπράττοντας την μήνη της. Θορυβήθηκε μην τύχει και τα εκ των Βρυξελλών αφεντικά κλείσουν τις στρόφιγγες ροής του κοινοτικού χρήματος που ποτέ βεβαίως δεν παροχετεύτηκε στα νοικοκυριά. Αντιθέτως. Επί των ιματίων τους έθεσαν προς όφελος των εργολαβικών............ εφοπλιστικών και τραπεζικών γυπών υποτραπέζια κλήρο, τα γνωστά πολιτικά δουλικά. Αυτό που κατά συνέπεια έχει σημασία είναι το τι δεν είπε ο Γούλφ. Αποσιώπησε εντελώς το ποιος είναι ο αποκλειστικά υπαίτιος του από την εξευτελιστική ανέχεια επικείμενου μας θανάτου. Αν και το έργο θα μπορούσε να προβληθεί σε πολλά επεισόδια θα αναφερθώ σε αυτό κατά περιόδους και συνοπτικά:
*1974-1981: Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμών γλίστρησαν από τα ταμεία του δημοσίου (δια της οδού των εγγυήσεων) προς τις τσέπες φίλιων επιχειρηματιών υπό την συνήθη διαδικασία των «δανεικών κι αγύριστων».. Γιατί; Μα για απόπειρες βιομηχανοποίησης που δόλια και λόγους ιδιοτελείς δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ (οι σύγχρονοι παρθενώνες της απάτης στις Σάπες της Κομοτηνής αλλά και αλλούτο επιβεβαιώνουν τραγικά). Οι ιδιοκτήτες τους ωστόσο παραμένουν ως σήμερα ατιμώρητοι απολαμβάνοντας στη χλιδή των Ελβετικών σαλέ τις καταθέσεις τους και ορισμένοι εξ’ αυτών δανειοδοτήθηκαν ξανά!!!. (125 βιομήχανοι (sic) κατασπάραξαν το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 428 δις!!! Αν το μεταφράσετε σε σημερινό χρήμα και το αποπληθωρίσετε δεν θα σας μείνει ούτε τρίχα στο κεφάλι.)
*1981-1989: Τεράστιας ποσότητας χρηματικά ποσά χορηγήθηκαν δια μέσου των ΜΟΠ σε επιδοτήσεις απούλητων αγροτικών προϊόντων τα οποία εξ αντικειμένου θα κατέληγαν στις χωματερές, αλλά και στην νέα φάμπρικα των επιμορφωτικών προγραμμάτων γενικής εκπαίδευσης όμως υπέρ ενός πληθυσμού ειδικών αναγκών! ( Εκλήθην κάποτε στην Κρήτη να διδάξω δημοσιογραφία σε σερβιτόρους!). Διαδικασία η οποία όχι μόνον δεν επρόκειτο να αποκαταστήσει τον παραγωγικό ιστό αλλά αντιθέτως θα τον ξήλωνε όπως και τον ξήλωσε δραματικά ως την ούγια του. Και σαν να μην επαρκούσε αυτό όταν κάποιοι ρεαλιστές το καταδείκνυαν δεν εύρισκαν ευήκοα ώτα όχι μόνον ανάμεσα σε εκείνα της εξουσίας αλλά κυρίως μεταξύ του λαού. Παράδειγμα. 1985. Συνέδριο ΠΑΣΕΓΕΣ στην Ζάκυνθο. Θέμα προβληματισμού: Επένδυση στην καθετοποίηση και τον εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής ή εσωτερική (!) διανομή (μουνταρία) ενός σκέλους των ΜΟΠ. (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) «Τα λεφτά ,τα λεφτά ..» συνθηματολογούσαν οι αγρότες εν χορώ! Να πως φρέσκαρε το πρόσωπό της η επαρχία. Σαν να έκανε Μπότοξ. Μόνο που η ισχύς της επέμβασης είχε ημερομηνία λήξης! Όπως τα γιαούρτια..
*1990-2004 Τα πάρτη των Ολυμπιακών έργων, της ληστρικά επιδοτούμενης βιομηχανικής και βιοτεχνικής μετανάστευσης, των κοινοτικών πακέτων, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και της εισαγωγής ρακένδυτων μεταναστών. Οι πύλες της κολάσεως για την Ελλάδα είχαν πλέον ανοίξει. Οι υπερτιμολογήσεις των Ολυμπιακών Έργων πολυτελείας ήταν στην ημερήσια διάταξη προς δόξα των μιζών που κατέληγαν στους γνωστούς πολιτικούς διαχειριστές διά μέσου επίσης γνωστών επιχειρηματιών. Το ύψος της απασχόλησης για το μη εξαγώγιμο προϊόν της «κατοικίας» (ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του λαού) έφτασε στο απόγειό του. Η κατασκευαστική αγορά υπερχείλισε πνίγοντας όλους τους άλλους κλάδους. Ο πεπιεσμένος αέρας του χρηματιστηρίου έσπασε την χρηματιστηριακή φούσκα για να δει ο λαός τα χρήματα του να αναρροφούνται από τις διαπλεκόμενες μαύρες τρύπες. Τα κοινοτικά πακέτα λυμαίνονταν από μια σειρά πρώτου βαθμού συγγενείας προσώπων της εξουσίας για έργα ήσσονος σημασίας και το αποκρουστικότερο: Για την επιδότηση (παράδειγμα Λαναράς 350 εκ. ευρώ) της μετανάστευσης όσων βιομηχανιών ή βιοτεχνιών μας είχαν απομείνει. (τόσο πατριώτες είναι οι θεμέλιοι λίθοι του Νεοκοσμίτικου πολιτικού Σούπερ Μάρκετ Ελλαδεμπορίας). Έτσι ο μόνος που υπήρχε για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο παραγωγής των όποιων προϊόντων υψηλής ανταγωνιστικότητας μας απέμειναν ήταν ο μετανάστης-δούλος. Μόνο που κατ’ αυτό τον τρόπο πολλαπλασιάστηκαν (ασυνείδητα από τον ίδιο συνειδητά από τους Ελληναράδες εργοδότες του) τα δημοσιονομικά μας προβλήματα κυρίως ως προς το ασφαλιστικό, αφού εισφορές για την όποια εργασία του δεν καταβλήθηκαν ποτέ.
*2004-2010: Ο επίλογος. Εγράφη από τους τελευταίους διαχειριστές της εξουσίας οι οποίοι εισέβαλαν στον τόπο ως ταύροι εν υαλοπωλείω. Ομνύοντες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας πρωτίστως συμπίεσαν τα εκ των φόρων αλλά και τα εκ των εισφορών έσοδα του δημοσίου μειώνοντας τις οφειλές μιας σειράς επιχειρήσεων. Κι όταν απέτυχαν παταγωδώς επιχείρησαν μάταια να εξισορροπήσουν τις εφιαλτικές απώλειες δια του (μετά τα ασημικά) ξεπουλήματος ακόμη και της οικοσκευής (τρένα, λιμάνια, ολυμπιακή ιδιωτική εκπαίδευση). Αποτέλεσμα. Να επιτείνουν έτι περισσότερο την ανεργία, η οποία ως προϊόν εξάγεται μόνον σε ηλιθίους αγοραστές όπως εμείς! (αυτό έκανε η Κοινότητα επιχορηγώντας μας κατά ένα ποσοστό τα μεγάλα έργα υποδομής και επιδοτώντας το σφράγισμα εκατοντάδων παραγωγικών μας μονάδων. Ναυπηγεία, μεταξουργία, υποδηματοποιία, νηματουργία αλιεία, ηλεκτρικές οικοσκευές και άλλες ουκ έστιν αριθμός).
Δυστυχώς η έλευση της Νεοπασοκικής νεοφιλελεύθερης παρέας απόδειξε το ως εκ των προσώπων που την συνθέτουν αναμενόμενο. Πως δεν είναι διατεθειμένη ή ακόμη χειρότερα ικανή να γράψει ξανά την οικονομική μας ιστορία από την αρχή, αντιτιθέμενη στην τραπεζιτική εργολαβική και κοινοτική ληστεία που μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Και ως προς αυτό θα συμφωνήσω με το απογοητευτικό συμπέρασμα του κ. Γούλφ. Πως δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά να βγούμε στην γύρα της περισυλλογής εύπορων Γερμανών Γάλλων και Ολλανδών συνταξιούχων για την μόνιμη εγκατάστασή τους στην χώρα μας. Αν κι αυτή η λύση δεν αποδώσει η επόμενή μας κίνηση θα μοιάζει με το μετέωρο βήμα του πελαργού. (το τι ακριβώς μας αναμένει θα σας το εξηγήσω την Παρασκευή αν παροικώ της Ιερουσαλήμ)
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
ΥΣ. Χθες, προχθές και πλέον κάθε μέρα ακούω τους τηλεοπτικούς ψιττακούς να παπαγαλίζουν λαϊκότροπα θέσεις που δεν τις κατέχουν γιατί απλώς δεν είναι στο πολιτικό DNA τους και επί των οποίων έχω υπεραμυνθεί ως του επαγγελματικού μου θανάτου. Χαίρομαι ωστόσο κι ας μην αναφέρονται στην πηγή. Δημοσιεύσεις του άρθρου που διαβάσατε (εκτός των επιπρόσθετων σύγχρονων πινελιών) έχουν προηγηθεί στις εφημερίδες Επικαιρότητα, Αθηναϊκη, πρόσφατα(!) το 2001 στο Παρόν και εσχάτως (δέκα μήνες πριν) εδώ στο Καφενείο. Αρνητι