Γρςάφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΓια πολλούς ιστορικούς, η κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφειλόταν στη δουλεία και αντιστοίχως, η κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ( Βυζαντίου) στη δουλοπαροικία.
Με τις συνεχείς κατακτήσεις και τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των δούλων, δυο-τρεις αιώνες πριν την κατάρρευσή της, μόνο η πόλη της Ρώμης είχε μισό εκατομμύριο ελεύθερους πολίτες-πληβείους άεργους. Εχοντας οι ρωμαίοι πατρίκιοι και Ιππείς (αριστοκράτες) όσους δούλους ήθελαν, δηλαδή δωρεάν εργασία, ώθησαν τους πληβείους στην αεργία. Προτιμούσαν να τους δίνουν δημόσια συσσίτια τα λεγόμενα annonae από τις προμήθειες των επαρχιών και δωρεάν εισιτήρια για τον Ιππόδρομο (Αρτο και θεάματα) για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Παραλλήλως, όποιος ήθελε να κάνει καριέρα στη δημόσια ζωή, με την ιδιότητα του πάτρονα είχε ένα τσούρμο εξαρτημένους ψηφοφόρους και κάθε μήνα τους έδινε ένα «καλάθι» με τρόφιμα. Ηταν επόμενο λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί να πέσουν στην αδράνεια και στην αδιαφορία, αφού έβλεπαν πως δεν είχαν τίποτα δικό τους για το οποίο θα άξιζε να αγωνιστούν, αναγκάζοντας τις αρχές να αρχίσουν να χρησιμοποιούν μισθοφόρους στο στρατό.
Παρόμοια ήταν και η εξέλιξη και στο Βυζάντιο, όπου οι συνεχείς ανάγκες για χρήμα και η συγκέντρωση της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξουσίας στην πρωτεύουσα, μετέτρεψε τους μικροϊδιοκτήτες γης σε..... δουλοπάροικους μεγαλογαιοκτημόνων. Οι εξαρτημένοι και πάμπτωχοι δουλοπάροικοι, προτιμούσαν να γίνουν μοναχοί παρά να δουλεύουν και να πολεμούν για ένα κράτος που δεν τους παρείχε κανενός είδους προστασία. Οι αυτοκράτορες από την εποχή του Βουλγαροκτόνου και μετά, αντί να κάνουν μεταρρυθμίσεις αναδιανομής γης και πλούτου, πέρασαν στην εύκολη και λιγότερο δαπανηρή λύση. Εδωσαν σε τοπικούς παράγοντες των συνόρων, τους λεγόμενους Ακρίτες, που οι περισσότεροι ήταν αλλοεθνείς ακόμη και αλλόδοξοι, δωρεάν γη, τα λεγόμενα στρατιωτόπια και τους απήλλαξαν από τους φόρους, με αντάλλαγμα να υπερασπιστούν τα σύνορα. Ηταν εύλογο, κάποιοι από αυτούς να συμμαχήσουν με επίδοξους κατακτητές που τους πρόσφεραν περισσότερα.
Παρά τα όσα λέγονται περί του ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, η σημερινή κατάσταση στη χώρα μας θυμίζει σε πολλά την Ρώμη και το Βυζάντιο πριν την κατάρρευσή τους.
Στη σημερινή ομοσπονδία των κρατών της ΕΕ, η Ρώμη και η Κωνσταντινούπολή αντίστοιχα, είναι στο Βερολίνο, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Για τους εξουσιάζοντες αυτών των νεοαριστοκρατικών φυλών, είμαστε μια επαρχία δίχως κανένα άλλο ενδιαφέρον πέραν του να τους προσφέρουμε φτηνά ότι χρειάζονται ακόμα και ότι δεν χρειάζονται (γη και Υδωρ), με τη μορφή νεοδουλοπάροικων. Προτιμούν ακόμη και να μας ταίζουν δήθεν «δωρεάν»με πολλά ανταλλάγματα (ελευθερία, αξιοπρέπεια, τιμή, κ.λ.π., κ.λ.π.) υπολογίζοντας σε ανέργους ακόμη και του ενός τρίτου του ενεργού πληθυσμού της επαρχίας που θα λέγεται Ελλάδα. Στο αφελές ερώτημα πολλών νεοδουλοπάροικων, «μα πως θα παράγουμε σαν χώρα περισσότερο πλούτο για να τον μοιράσουμε, στέλνοντας στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά που είναι έτοιμα να φάνε ακόμη και σίδερα αλλά παραμένουν άεργα σε καφετέριες και σε πλατείες», η απάντησή τους είναι κυνική. «Εμάς μας ενδιαφέρει πρωτίστως η νομισματική σταθερότητα και όχι η καταπολέμηση της ανεργίας, ώστε να πάρουμε τη λεφτά μας και αν χρειαστεί την γη και την ελευθερία σας».
Αυτοί που μας κυβερνούν έχουν πειστεί να φέρουν σε πέρας αυτό παμπάλαιο αλλά δοκιμασμένο σχέδιο σαν προκουράτορες (διοικητές επαρχιών) της νέας Γερμανογαλλικής Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο πρωθυπουργός μας (Προκουράτορας Ελλάδος ή Υπατος Αρμοστής) θα ανακοινώσει λένε τις επόμενες ημέρες το Νέο Κοινωνικό Πακέτο Ελεημοσύνης στους δουλοπάροικους της Επαρχίας της Ελλάδος, για να επαληθευθεί η ρήση «η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλές φορές σαν φάρσα».
Για όσους νομίζουν πως αυτό το σχέδιο είναι άκρως ευφάνταστο και σουρεαλιστικό, θα τους υπενθυμίσω πως , όταν, πριν την καταστροφή της Σμύρνης, ο τότε Νομάρχης Λέσβου και Διοικητής Χίου Γεώργιος Παπανδρέου, συνέστησε στον Υπατο Αρμοστή ο Αριστείδη (όνομα και πράμα) Στεργιάδη να ενημερώσει άμεσα τον ελληνογενή πληθυσμό για να φύγει, εκείνος, φέρεται να του δήλωσε: «Καλύτερα να μείνουν εδώ, να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θ΄ ανατρέψουν τα πάντα».Ο κύριος αυτός προτίμησε να φύγει ο ίδιος από την Ελλάδα και να πεθάνει εξόριστος στην Μασσαλία.