Γράφει ο Ευγένιος ΑδρικόπουλοςΕντυπωσιακή η απουσία των εργαζομένων στα συλλαλητήρια και απογοητευτικά φτωχό το πάθος. (Πλην του ΠΑΜΕ). Μια δράκα ανθρώπων που δεν θα πλήρωνε τις εξέδρες ούτε ακριτικής επαρχιακής ομάδας, δήλωσε άνευρα παρούσα στο προσκλητήριο των τριών ισχυρότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων της χώρας για: Καθολική αντίσταση κατά των εξοντωτικών μέτρων που πριν απ’ όλα και σύμφωνα με το ελεγκτικό συνέδριο καταλύουν βασικά Συνταγματικά άρθρα. Ο λόγος παρουσίας η προσωπική ευθύνη ενός εκάστου εξ ημών στην Συνταγματική προστασία του λαού, αλλά και οι λόγοι της απαστράπτουσας απουσίας ιστορικά ευεξήγητοι.. Εν πρώτοις ο μικροαστικός «ωχαδερφισμός μας».. Ανέκαθεν μια «αισχρή» μειοψηφία αναλάμβανε να ξεπλύνει τις εθνικές μας ντροπές και όταν παρά και τις δικές μας ακόμη καταστροφικές προβλέψεις το πετύχαινε, (1821, 1940, 1974) τότε και μόνον τότε δηλώναμε ηχηρά παρόντες κατά την διανομή της λείας. Οικονομικής πολιτικής ή κοινωνικής. Συμπεριφορά που θα την δείτε παραδειγματικά αποτυπωμένη στις εκτυφλωτικές επιγραφές ονομάτων μετεκλογικών αξιωματούχων, που ουδείς ως τότε είχε αισθητά και όχι κατά φαντασία αντιληφθεί την ............
κοινωνική τους προσφορά. Δευτερευόντως η έρπουσα ελπίδα της υπερ-αναπλήρωσης των απολεσθέντων εισοδημάτων δια της μαύρης δραστηριότητας. Μαύρο χρήμα, μαύρη εργασία, μαύρο προϊόν, μαύρη συναλλαγή, μαύρη ψυχή, μαύρη ζωή.. Κατά την eutostat επισημαίνεται και όχι αδίκως πως στην χώρα μας πλάι στο ένα νόμιμο ευρώ κυκλοφορεί αθέατο και ένα ακόμη άνομο. Στην σκιά δηλαδή του τρέχοντος και δημοσιευθέντος προϋπολογισμού τρέχει αφανώς ένας δεύτερος, ο οποίος από συμπληρωματικός κατέστη κύριος και τον οποίο κάθε φορά που οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι θα συλλάβουν τους σχεδιαστές του, γελοιοποιούνται επειδή μοιάζουν με τους αλλοπαρμένους σκύλους που κυνηγούν την ουρά τους. Τρίτος λόγος το αποκρουστικό πρόσωπο της συνδικαλιστικής ανυποληψίας που υποχρεώνει τον εργαζόμενο σε αποχή του ρόλου του ως κομπάρσου ή κλακαδόρου εντός θεατρικών παραστάσεων που τις έχει κατ’ επανάληψη δει, και παραδόξως δεν του επιφέρουν ως όφειλαν την μάθηση, αλλά αντιθέτως του προκαλούν συναισθήματα κορεσμού και αηδίας. Τέταρτος και τελευταίος που αφορά κυρίως τους περιθωριοποιημένους ή τους κωπηλάτες (τα κυρίως θύματα) των πάσης μορφής εργοδοτικών γαλέρων, είναι οι συστημικοί τύπου Μαρφίν εκβιασμοί σε σχέση με την διατήρηση της εισοδηματικά τρύπιας θέσης εργασίας που κατέχουν, ή οι καθεστωτικές τύπου Χουντοχοΐδη απειλές επί δικαίων και αδίκων στον δια βίου εγκλεισμό τους σε κάποιους από τους Σύγχρονους Παρθενώνες των Ελληνικών μετεπαναστατικών καθεστώτων. Τα «σωφρονιστικά τους ιδρύματα». (Ακροναυπλία, Μακρονήσι Άη Στράτης Ικαρία, Ωρωπός Γιάρος Αβέρωφ Κορυδαλλός.) Εκβιασμοί και απειλές που προξενούν παραλυτικά το μέγιστο των συναισθημάτων. Τον φόβο. Τέσσερις λόγοι που αποκαλύπτουν την πολιτική μυοχαλάρωση των Ελλήνων και οι οποίοι με μαθηματική ακρίβεια θα μας οδηγήσουν στον αφανισμό δίχως καν να μετουσιώσουν οι γείτονες το casus belli τους σε πράξη. Μπορούμε και μόνοι..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr