των Δημήτρη Τσαλαπάτη και Κώστα Μπετινάκη
Έχουμε την ατυχία, να ζούμε στην πιο δυσώδη περίοδο της πολιτικής ζωής στη χώρα.
Η πολιτική ανικανότητα, των κυβερνώντων φάνηκε από την πρώτη στιγμή, όταν παρέδωσε την εθνική οικονομία στη διαχείριση των ξένων κέντρων οικονομικού ελέγχου, με κοντόφθαλμο κέρδος την εξόντωση ενός πολιτικού αντιπάλου που ήδη είχε παραδώσει την εξουσία.
Επιτροπές επί επιτροπών αναμασούν τα σκάνδαλα με τον χορό
εκατομμυρίων, ίσως δις, χωρίς να φαίνονται ικανές να αποκαλύψουν και να παραπέμψουν τους πραγματικούς ενόχους.
Ένας νόμος περί ευθύνης υπουργών (υπερπροστασίας μάλλον), που καταγγέλλεται από όλες τις πλευρές του Κοινοβουλίου, παραμένει φραγή στην απόδοση δικαιοσύνης, και παρά τις κραυγές ένθεν και ένθεν των βουλευτικών εδράνων, ουδείς τολμά να τον αγγίξει.
Παρά τις υποσχέσεις περί διαφάνειας του φερόμενου ως σοσιαλιστή
πρωθυπουργού, μια και φέρει και τον πομπώδη τίτλο του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, προς το παρόν περιορίζεται να ...........
διαχειρίζεται μια αντιλαϊκή οικονομική πολιτική, για την οποία μέμφεται την «τρόικα» του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που ωστόσο εκείνος κουβάλησε.
Παρακολουθούμε τον τεράστιο ανεμιστήρα των Μέσων Μαζικής Αποχαύνωσης να σκορπά λάσπη προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε στο τέλος να μην υπάρξει κάποιος που να αναγνωρίζεται, αφού όλοι θα βρεθούν «λερωμένοι».
Πέταξαν έτσι, μπόλικη λάσπη και στους δημοσιογράφους
Έχουν περάσει όμως βδομάδες χωρίς να έχει κυκλοφορήσει έστω κι ένα όνομα…
Το πλέον αδύναμο να αντιδράσει προεδρείο στην ιστορία της ΕΣΗΕΑ, βρίσκεται αντιμέτωπο με την ανικανότητα του..
Η αποτελούμενη από έναν συνασπισμό, που πολύ θυμίζει το «βρόμικο ‘89», διοίκηση, απλώς κάνει απεργίες που στην ουσία ταιριάζουν γάντι στ' αφεντικά των ΜΜΕ.
Κάπως έτσι ό δημοσιογραφικός κλάδος βγαίνει χαμένος όλο και περισσότερο επειδή,
- οι κινητοποιήσεις δεν βγάζουν πουθενά, όπως γίνονται
- ο κόσμος απλώς χάνει μεροκάματα για να παριστάνουν κάποιοι στην Ακαδημίας 20 τους συνδικαλιστές.
- ο κλάδος απογοητευμένος- και αυτό είναι αυτό χειρότερο- δεν τους ακολουθεί.
- οι εργολάβοι, εφοπλιστές και λοιποί ευεργέτες που ελέγχουν τα ΜΜΑ, επωφελούνται πρώτοι από το τυφώνα Λοβέρδου, που αβαντάρουν ανοιχτά νύχτα-μέρα
- η ενημέρωση παραδίδεται στην επικοινωνία
- η κοινή γνώμη απλώς βρίζει, χωρίς διάκριση πολιτικούς , δημοσιογράφους και συνδικαλιστές.
Είναι το τέλειο έγκλημα που φέρνει την δικτατορία των εργοδοτών στο όνομα του ανταγωνισμού, που δήθεν, έχει ανάγκη ό τόπος.
Κάποιοι ωστόσο, βολεύονται από τα οικονομικά μέτρα της υποταγμένης σε ξένα κέντρα, πολιτικής. Καθώς και τις αντεργατικές αποφάσεις μιας ανάλγητης κυβέρνησης, που απολύει πλέον των 1000 συμβασιούχων στην ΕΡΤ, δείχνοντας έτσι, πόση σχέση έχει με το κοινωνικό κράτος.
Αντί λοιπόν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να ασχοληθεί με τη λάσπη εναντίον των δημοσιογράφων, και να ζητήσει από όλους εκείνους που κατά καιρούς υποστήριξαν πως «γνωρίζουν ονόματα», ακολουθεί τις κομματικές εντολές για «απεργιακές κινητοποιήσεις». Λες και είναι αυτός ο μόνος τρόπος να αντιδράσει ο κλάδος, που έχοντας για όπλο το αποκαλυπτικό του ρεπορτάζ και μόνο, έχει ανατρέψει αρκετές κυβερνήσεις φέρνοντας στο φως σκάνδαλα πολύ ηπιότερα από όλα εκείνα, που μας ζαλίζουν τα τελευταία χρόνια, χωρίς να υπάρξει
κάποιο αποτέλεσμα.
Η λάσπη εναντίον των δημοσιογράφων είναι μια μέθοδος αντιπερισπασμού, ώστε να αποδυναμωθεί ένας κλάδος που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι φόβητρο σε όλους εκείνους τους «λερωμένους». Όχι βέβαια ότι πρόκειται για έναν κλάδο αδιάφθορων αν σκεφθεί κάποιος τα συμβόλαια, παράθυρα, πρωτοσέλιδα, εταιρίες και άλλα κόλπα.
Για να μην αφήσουμε απ΄έξω και κομματικούς υπηρέτες με συνιστώσες, γραφεία στον Αγιο Παντελεήμονα. Κι άλλους προσηλωμένους στο… κοινωνικό τους έργο με την απεξάρτηση και τις αναπτυξιακές συμπράξεις για τις οποίες ακόμα περιμένει οικονομικό απολογισμό η Κομισιόν.
Άλλωστε σε ένα γενικότερο περιβάλλον όπου περισσεύουν τα λαμόγια, οι κερδοσκόποι, οι αδιαφανείς διαδικασίες, τα φακελάκια, τα δωράκια και οι χαριστικές πράξεις γενικότερα, ο αναμάρτητος τον λίθον πρώτος βαλέτω…
Αλλά, όταν έχουμε επώνυμους δικαστικούς να αμφισβητούν σε συνεντεύξεις τους, ακόμα και το περί δικαίου αίσθημα, δεν είναι παράδοξο ότι τα πειθαρχικά συμβούλια δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλία να καλέσουν όλους εκείνους που ισχυρίζονται πως «γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα».
Μοιάζει ένας ολόκληρος λαός να είναι παραζαλισμένος από ένα φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι, που έπαιξαν εις βάρος του κάποιοι ερασιτέχνες μάγοι- όπως τους θεωρήσαμε στην αρχή. Στην πραγματικότητα όμως, αποδείχτηκαν υποκινούμενα ξένων
κέντρων, που επιβουλεύονται χρόνια τώρα την εθνική κυριαρχία, ενός λαού που πίστευε ότι είναι ατίθασος.
Λάθος σκέψη. Επειδή στις μεγαλύτερες αποφάσεις παραμένει ουσιαστικά στο περιθώριο. Και δεν έχει πάρει ακόμα με τις πέτρες εκείνους που τον κορόιδεψαν, με το περιβόητο πια εκείνο «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ».
Μόνο που μάλλον εννοούσε ότι τα βρήκε από τους συνταξιούχους και τους νέους που θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα με φιλοδώρημα του διπλανού…
Αλλά καλά να πάθουμε, αφού εξακολουθούμε να ψηφίζουμε ανθρώπους που ουδέποτε πήγαν σε λαϊκή, (όχι για προεκλογικούς λόγους), αλλά για ν’ αναμειχθούν με τον κόσμο του μόχθου, και να πληροφορηθούν πόσο κάνει ένα κιλό πατάτες…
Έχουν όμως εξωχώριες (OFFSHORE) εταιρίες και διαχειρίζονται εκατομμύρια για να αγοράζουν φτωχοκάλυβα στο Κολωνάκι και την Ακρόπολη, φιλέτα σε παραλίες και νησιά και προίκες για τα παιδιά τους από την άγονη γραμμή.
Και βέβαια ουδείς βρέθηκε να μιλήσει όταν η «οικογένεια» έκανε το Καστρί μεζονέτες.