Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Αντίπαλός σας είναι ο γείτονας, ο συνάδελφός σας, ο δημόσιος υπάλληλος, ο άνεργος, ο ξένος, ο τούρκος και σκοπιανός όμοιός σας. Στην υγειά σας μ…κες»
Ενώ, με αφορμή την κρίση, σοβαροί επιστήμονες σε άλλες χώρες αναλύουν την κατάσταση προσπαθώντας να βρουν τις αρχικές αιτίες και να ενημερώσουν τους λαούς τους για τα παιχνίδια που παίζονται και γι αυτά που έρχονται, στη χώρα μας, οι επιστήμονες προσπαθούν να συγκαλύψουν τα λάθη και τις πολιτικές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Ενώ κάποια ΜΜΕ του εξωτερικού προσπαθούν να ενημερώσουν τους λαούς τους για όλα αυτά που συμβαίνουν και για τις συνέπειες, στην Ελλάδα των 17 αθλητικών εφημερίδων και των 200 χιλιάδων DVD της Αλεξανδράτου, τα .........
ΜΜΕ των νταβατζήδων και των καλοπληρωμένων ελίτ «δημοσιογράφων» τους, προσπαθούν να αποχαυνώσουν τον ελληνικό λαό ακόμη περισσότερο, για να τον λυμαίνονται σαν ξένοι κατακτητές.
Ο γερμανός καθηγητής κοινωνιολογίας Werner Hartmann, διαπιστώνει πως τα τελευταία χρόνια, η γερμανική οικονομική ελίτ αρχίζει να καταλαμβάνεται από το σύνδρομο της φεουδαρχίας. Απόντος πλέον του κινδύνου του κομμουνισμού, έχει γίνει άκαμπτη, σκληρή και ανελέητη με την υπόλοιπη κοινωνία. Με πολλούς νέους πολιτικούς πλέον στο γερμανικό κοινοβούλιο, που δεν έχουν καμία σχέση με το λαό, η νέα οικονομική ελίτ πυροβολεί συνεχώς το κοινωνικό κράτος και χρησιμοποιεί το παλιό γνωστό κόλπο του διαίρει και βασίλευε, βάζοντας τις οικονομικά χαμηλές κοινωνικές τάξεις να διαπληκτίζονται για το ποια ζει σε βάρος τις άλλης.
Από το 2002 μέχρι το 2007, μέσα σε μια πενταετία, το ετήσιο εισόδημα του μέσου γερμανού αυξήθηκε κατά 288 ευρώ, από τις 15000 στις 15288. Το ίδιο χρονικό διάστημα, το 10% των πλουσιότερων γερμανών αύξησαν κατά μέσο όρο το ετήσιο εισόδημά τους κατά 222 295 ευρώ, στις 817 181 ευρώ. Το διάστημα αυτό, το 10% των γερμανών που κατέχει το ¼ του εθνικού πλούτου κέρδισε συνολικά 150 δις ευρώ. Για να διασφαλίσει το γερμανικό κράτος τα κέρδη αυτά, έσωσε με λεφτά των γερμανών φορολογουμένων τις τράπεζες με εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Το κράτος είναι καλό όταν διαφυλάττει τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και γίνεται κακό όταν βοηθάει τον αδύναμο και δεν σπάει τα κεφάλια των διαδηλωτών που κλείνουν τους δρόμους.
Η γερμανική οικονομική ελίτ, προσπαθεί να κρύψει την πραγματική κατάσταση και τις προθέσεις της, ενισχύοντας τον λεγόμενο κοινωνικό αυτοματισμό με όσο γίνεται λιγότερες κρατικές δαπάνες και λιγότερο πολιτικό κόστος. Για όσους θυμούνται, ο όρος αυτός πρωτοακούστηκε από τον υπουργό κο Ρέππα, όταν επι κυβερνήσεως Σημίτη, η αστυνομία αφέθηκε στην Κρήτη να κοιτά τους απεργούς λιμενεργάτες να συγκρούονται με τους αγρότες. Για να πετύχει τον κοινωνικό αυτοματισμό, η οικονομική ελίτ της Γερμανίας, προτρέπει κάθε τόσο προβαλλόμενα παιδιά της, όπως τον αρχηγό των φιλελευθέρων και υπουργό εξωτερικών Βέστερεβέλε και τον νέο-συντηρητικό φιλόσοφο Σλόντερντικ να κάνουν δηλώσεις, όπως «πρέπει να προστατέψουμε την σκληρά εργαζόμενη νοσοκόμα από τον τεμπέλη άνεργο που παίρνει επίδομα και ζει σε βάρος της» ή δηλώσεις του στιλ «δεν πρέπει με λεφτά των σκληρά εργαζόμενων γερμανών φορολογουμένων να πληρώσουμε τους μπατίρηδες έλληνες να διασκεδάζουν στις ταβέρνες». Το περίεργο και εξωφρενικό είναι, πως παρόμοιες δηλώσεις για έλληνες που ξοδεύουν τα λεφτά τους σε σουβλάκια και μπουζούκια γι αυτό και υπερχρεωθήκαμε και γι αυτό δεν είναι τόσο κακό που θα μειωθούν τα εισοδήματα των ελλήνων εργαζομένων, άρχισαν να ακούγονται και από έλληνες πολιτικούς (βλέπε Πάγκαλοςκαι σία). Θα πρέπει να συνηθίσουμε με παρόμοιες δηλώσεις στο μέλλον, διότι ως γνωστόν ο καθηγητής του Harvard, ο Ronald Heifetz, ο οποίος ανέλαβε την εκπαίδευση υπουργών και ανωτάτων κυβερνητικών στελεχών σε θέματα ηγεσίας και διαχείρισης κρίσεων, είναι της θεωρίας πως η «υπερβολική» ευμάρεια των εργαζομένων οδηγεί στον εφησυχασμό και στην ήσσονα προσπάθεια. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παίρνουν τα απαραίτητα για να μπορούν να αναπαράγουν τις δυνάμεις τους για να είναι την επόμενη μέρα φιτ στη δουλειά τους. Το μήνυμα προς όλους εκείνους που εργάζονται και παράγουν είναι απλό: «σκάστε, βουλώστε το και τραβάτε κουπί γιατί είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο καράβι». Είναι σωστό αυτό. Μόνο που ενώ εμείς τραβάμε κουπί με πρησμένα χέρια, εκείνοι πίνουν σαμπάνιες στο κατάστρωμα διασκεδάζοντας με τις κόρες μας. Αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία, συμβαίνει και στη Γαλλία, Ελλάδα, Τουρκία, Σκόπια και αλλού. Στην υγειά τους . Εμείς οι μ……ες χαιρετάμε τους νεοφεουδάρχες μας και τους θέλουμε ακόμα πιο πλούσιους και ευτυχισμένους από εκείνους των τούρκων και σκοπιανών. Θέλουμε περισσότερους Ωνάσηδες.