Γράφει η Ρίκα ΒαγιάνηΠροχτές τη νύχτα παγιδεύτηκα στην κίνηση. Ο δρόμος πήχτρα. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ξεμπούκαραν από το γήπεδο και μπερδεύτηκαν με τον κόσμο που κατηφόριζε στο κέντρο για τη βραδινή του βόλτα. Στα πεζοδρόμια, αυτοσχέδια παγκάκια με σουβενίρ, μεζεδάκι για μετά το γήπεδο και dvd (μη ρωτάτε ποιο, το γνωστό). Λίγες κροτίδες για το... καλό (παρά την ήττα) φώτιζαν την ακινητοποιημένη λεωφόρο. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, τελείωναν τις δοκιμαστικές τους εμφανίσεις οι τραγουδιστές και τα μπαλέτα της Γιουροβίζιον. Γλυκός καιρός, ανοιξιάτικος, χαβαλεδιάρικος. Μια «τυπική» αθηναϊκή νύχτα.
Λίγες ώρες νωρίτερα και λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, στην πρωτεύουσα συνέβαινε αυτό που ένας φίλος με πολύ θεατρικό τρόπο .......
περιέγραφε ως «το τέλος του κόσμου». Τα πάντα κλειστά, λόγω απεργίας. Πορείες, φωνές, εντάσεις, επεισόδια, αγανάκτηση για τη λιτότητα, τα σκληρά μέτρα. Κλειστοί δρόμοι, αστυνομία, κομφούζιο. Μια τρέλα.Μια τυπική, αθηναϊκή μέρα...
Βλέπω συχνά τη χώρα μας στις ειδήσεις των ξένων καναλιών αυτές τις μέρες. Λογικό είναι οι διεθνείς τηλεοράσεις να μην έχουν τον χρόνο να κάνουν «ανατομίες» της καθημερινότητάς μας, συμβαίνουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από τους καημούς της Ελλάδας. Απλώς αναρωτιέμαι αν ένα ξένο δίκτυο έβαζε μια κάμερα να «μοντάρει» εικοσιτέσσερις ώρες από τη ζωή μας, πώς θα μας έβλεπε στ’ αλήθεια;
Είμαστε τρομερά συνηθισμένοι να βγαίνουμε από το σπίτι και να μην ξέρουμε αν θα φτάσουμε μέχρι το Σύνταγμα, να μαζευόμαστε στην πορεία και να χαλάμε τον κόσμο με αγανακτισμένα συνθήματα. Και την ίδια μέρα, την ίδια νύχτα, να βγαίνουμε για τσάρκες στου Ψυρρή, να φοράμε κασκόλ και να τραγουδάμε στο γήπεδο, ενώ οι κολλητοί που έμειναν σπίτι να ψηφίζουν για τη... Γιουροβίζιον (όσοι δεν βλέπουν ξανά το dvd, (μη ρωτάτε ποιο, το γνωστό). Δεν ξέρω τι συμπεράσματα θα έβγαζε η κάμερα: Είμαστε εντελώς αδιόρθωτοι, ή κάτι ξέρουμε και τελικά... είμαστε καλύτερα απ’ όλους;
Ρίκα Βαγιάνη