Γράφει ο Γιώργος ΛυριστήςΣου αρέσει εδώ που σταθήκαμε να ξαποστάσουμε από τη βόλτα μας??….Την ώρα αυτή που ταξιδεύεις μαζί μου σε αυτές τις γραμμές είμαστε καθισμένοι σ’ ένα παγκάκι στη βορειοδυτική πλευρά του λόφου του προφήτη Ηλία στη Καστέλα!! Έλα ν’ αγναντέψουμε παρέα…..
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου, κ’ η θάλασσα στα ...........μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια, μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω.
Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά.
Πώς να σωπάσω άραγες?? Μπορώ?? Τέτοια μέρα που ξημερώνει είναι δυνατόν να σωπάσω??? Θέλω να βγω να τραγουδήσω τα τραγούδια του Νικόλα του Ξυλούρη. Θέλω να τα τραγουδήσω ΕΚΕΙ….στα τσιμέντα της Θύρας 7…εκεί που η θάλασσα του Πειραιά συναντά τον απέραντο δαφνοστεφανομένο ουρανό μου….
Πως μπορούν άραγες να με κάνουν να δω τον ήλιο με άλλα μάτια…?? Είναι ποτέ δυνατό να δω τον ήλιο με άλλο χρώμα εκτός από το κόκκινο??? Το κόκκινο του Θρύλου μου, το κόκκινο του αίματος εκείνου του καταραμένου απογεύματος στις 8 Φλεβάρη…
Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια μ’ άφηνε η μάνα μου να ζω…Πολλές φορές και χωρίς να το ξέρει….Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια της θύρας 10 που κάποια πιτσιρίκια όπως εγώ εκείνη τη μέρα βαφτίστηκαν γαύροι και κάποια άλλα παιδιά τρεις θύρες παραδίπλα μου, βαφτίστηκαν ΑΓΓΕΛΟΙ…..
Τώρα??? Τώρα??? Στου βούρκου μέσα τα νερά μου μιλούνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω…. Μου μιλούν για γρίπη, μου μιλούν για κρίση, μου μιλούν για μέτρα, μου μιλούν για τη ξανθιά βασιλομαμή των πρωινάδικων, μου μιλούν για τη καταστροφή που ντε και καλά θα έρθει αν δεν πάρω το πρωτάθλημα….
Σόρρυ…δεν καταλαβαίνω τί μου λένε…πειράζει??? Πειράζει που αγνοώ αυτούς όλους που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά της ψυχής μου???
Επιμένω να κουκουλώνω τις λύπες με τα φτερά της χαράς που παίρνω μόνο και μόνο όταν περνάω έξω από τον ερυθρόλευκο ναό…
Νικόλα???
Άκου τα 21 παιδιά που τραγουδούν το άλλο άσμα σου από κάτω….
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
Κι αν έχει, πριν ανοίξει το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
Το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
Καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και υγραίνοντας την άμμο το πρωί
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι
Μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή
Σας σκέφτομαι ρε παιδιά εκεί πάνω που είστε… γιατί ΛΑΜΠΕΤΕ!!
Shine on you crazy diamonds…
Kαι μένα μου λέει όμως η θάλασσα για κάποια που έζησα ζωή, για κάποια που ζω ζωή και για κάποια που θα ζω ζωή…μέσα στα χρέη, την ατομική μου μιζέρια, αλλά και τη τρέλα μου…όμως είναι αυτή η ίδια που δεν την αλλάζω με τίποτε….. μια ζωή δαφνοστεφανωμένη…
Ο ουρανός δικός μου, κ’ η θάλασσα στα ...........μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια, μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω.
Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά.
Πώς να σωπάσω άραγες?? Μπορώ?? Τέτοια μέρα που ξημερώνει είναι δυνατόν να σωπάσω??? Θέλω να βγω να τραγουδήσω τα τραγούδια του Νικόλα του Ξυλούρη. Θέλω να τα τραγουδήσω ΕΚΕΙ….στα τσιμέντα της Θύρας 7…εκεί που η θάλασσα του Πειραιά συναντά τον απέραντο δαφνοστεφανομένο ουρανό μου….
Πως μπορούν άραγες να με κάνουν να δω τον ήλιο με άλλα μάτια…?? Είναι ποτέ δυνατό να δω τον ήλιο με άλλο χρώμα εκτός από το κόκκινο??? Το κόκκινο του Θρύλου μου, το κόκκινο του αίματος εκείνου του καταραμένου απογεύματος στις 8 Φλεβάρη…
Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια μ’ άφηνε η μάνα μου να ζω…Πολλές φορές και χωρίς να το ξέρει….Σ’ εκείνα τα ηλιοσκαλοπάτια της θύρας 10 που κάποια πιτσιρίκια όπως εγώ εκείνη τη μέρα βαφτίστηκαν γαύροι και κάποια άλλα παιδιά τρεις θύρες παραδίπλα μου, βαφτίστηκαν ΑΓΓΕΛΟΙ…..
Τώρα??? Τώρα??? Στου βούρκου μέσα τα νερά μου μιλούνε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω…. Μου μιλούν για γρίπη, μου μιλούν για κρίση, μου μιλούν για μέτρα, μου μιλούν για τη ξανθιά βασιλομαμή των πρωινάδικων, μου μιλούν για τη καταστροφή που ντε και καλά θα έρθει αν δεν πάρω το πρωτάθλημα….
Σόρρυ…δεν καταλαβαίνω τί μου λένε…πειράζει??? Πειράζει που αγνοώ αυτούς όλους που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά της ψυχής μου???
Επιμένω να κουκουλώνω τις λύπες με τα φτερά της χαράς που παίρνω μόνο και μόνο όταν περνάω έξω από τον ερυθρόλευκο ναό…
Νικόλα???
Άκου τα 21 παιδιά που τραγουδούν το άλλο άσμα σου από κάτω….
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
Κι αν έχει, πριν ανοίξει το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί
Το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
Καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη
και υγραίνοντας την άμμο το πρωί
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι
Μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή
Σας σκέφτομαι ρε παιδιά εκεί πάνω που είστε… γιατί ΛΑΜΠΕΤΕ!!
Shine on you crazy diamonds…
Kαι μένα μου λέει όμως η θάλασσα για κάποια που έζησα ζωή, για κάποια που ζω ζωή και για κάποια που θα ζω ζωή…μέσα στα χρέη, την ατομική μου μιζέρια, αλλά και τη τρέλα μου…όμως είναι αυτή η ίδια που δεν την αλλάζω με τίποτε….. μια ζωή δαφνοστεφανωμένη…
G