Ο Γιώργος Καραγκούνης συγκλίνει από αριστερά σέρνοντας τη στρογγυλή θεά , επιχειρεί επιτόπια ντρίμπλα υψηλής ποδοσφαιρικής τεχνικής, συγκλίνοντας – ω, τι έκπληξη- προς τα μέσα, διαπιστώνει το μάταιο του πράγματος και αστραπιαία δίνει κλίση στο σώμα του και πέφτει ελπίζοντας και τούτη τη φορά ότι ο διατητής θα πέσει στη παγίδα που για άλλη μια φορά τόσο μαεστρικά έστησε.
Αν όχι, δεν πειράζει. Θα σηκωθεί, θα διαμαρτυρηθεί έντονα κρατώντας το κεφάλι του και ίσως την επόμενη φορά να είναι περισσότερο τυχερός, άλλωστε ευκαιρίες θα έχει πολλές , με τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση του έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των προπονητών και την λατρεία των φιλάθλων οπότε η θέση του στο βασικό σχήμα είναι αδιανόητο να αμφισβητηθεί.
Μόλις κερδίσουμε πάλι κόρνερ θα σπέυσει να το εκτελέσει παροτρύνοντας το κόσμο να ενισχύσει την ομάδα κερδίζοντας άλλους πολύτιμους πόντους στο καλάθι την παναθηναϊκοφροσύνης του (σε περίπτωση που δεν υπάρχει θερμή ανταπόκριση ίσως χρειαστεί να φιλήσει και τη φανέλα ή έστω να σκουπίσει τον ιδρώτα του με αυτή). Μετά από τέτοιο ντελίριο ποιός θα θυμάται ότι για άλλη μια φορά μετα βίας έστειλε τη μπάλα στο πρώτο δοκάρι και χαμηλά.
Ο οπαδός του Παναθηναϊκού έτσι και αλλιώς έχει .............
αρκεστεί σε λίγα, δεν θα καταλάβει και πολλά. Δεν έχει δεί τα τελευταία χρόνια ούτε Ζιοβάνι ούτε Ριβάντο ή Τζόρτζεβιτς ούτε καν Καστίγιο ή Ζετερμπεργκ οπότε ο Γιώργος φαίνεται να πληρεί όλες τις προυποθέσεις ενός σύγχρονου χαφ στον οποίον θα στηριχτεί η ομάδα και τα νέα παιδιά. Οι αεκτζήδες από την άλλη αναπολούν τις ένδοξες στιγμές με Τσιάρτα, Σαβέβσκι και Νικολαίδη. Εμέις έχουμε πλεόν σταματήσει να μετράμε από τη τελευταία φορά που είδαμε ποδόσφαιρο αξιώσεων.
Και όταν με το πολυμετοχικό σχήμα των πολλών εκατομυρίων ο κόσμος στο γήπεδο ζητωκραυγάζει βλεπόντας των Γίωργο να πηγάινει προς το κόρνερ και ένας ολόκληρος λαός παρακαλάει τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη να ανανεώσει το συμβόλαιο του, έχω την εντύπωση ότι κάπου το χάσαμε πάλι το παιχνίδι.
Κατά την προσωπική μου άποψη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης δεν το έχει κανένας άλλος παρά ο κόσμος που δεν έχει μάθει να απαιτεί. Και για να απαιτείς πρέπει να έχεις βιώσει και να έχεις δει μερικά πράγματα, και όσο δεν τα βλέπεις τόσο περισσότερο συμβιβάζεσαι. Οπότε, γυρνάς σπίτι Κυριακή βράδυ απο το ΟΑΚΑ και μουρμουρίζεις ξανά και ξανά ‘άντε να ξεκινήσει αυτό το ρημάδι το Τσάμπιονς Λιγκ πάλι να δούμε πως παίζεται το πραγματικό ποδόσφαιρο’. Εις το επανιδείν.
katenatsio