Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Είχα ακούσει πολλά καλά σχόλια γύρω από την περίφημη ταινία Frost/Nixon, δεν είχα καταφέρει όμως να τη δω στον κινηματογράφο και με την ταχύτητα που κυκλοφορούν τα DVD στις ημέρες μας δεν την είχα εντοπίσει ούτε και στις προθήκες. Τελικά, έπεσα πάνω της χθες το μεσημέρι, την ενοικίασα και την είδα σήμερα το πρωί. Δεν θέλω να μιλήσω για την ταινία αυτή καθεαυτή, η οποία βέβαια μου άρεσε πολύ, θέλω να σταθώ στην πιο συγκλονιστική σκηνή της. Πριν την αναφέρω όμως, θέλω να θυμίσω ότι η ταινία βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός, στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Richard Nixon στον David Frost, λίγους μόνο μήνες μετά την αποχώρηση του από την Προεδρεία των ΗΠΑ λόγω του σκανδάλου Watergate. Σε αυτή την συνέντευξη ο Nixon, υπό την πίεση του Frost, ομολόγησε την ενοχή του για το σκάνδαλο.
Αυτή ακριβώς την ομολογία, η ταινία την αποτυπώνει με μία εξαιρετική σκηνή. Ο Nixon υπό την πίεση του δημοσιογράφου- παρουσιαστή έχει λυγίσει, ο ...........
Frost του κάνει την κρίσιμη ερώτηση, έχετε μετανιώσει; Πως αισθάνεστε απέναντι στον Αμερικανικό λαό; «Τους πρόδωσα, απέτρεψα κάθε νέο από το να μπει στην πολιτική, εξαιτίας μου θεωρούν ότι είναι όλα διεφθαρμένα. Θα κουβαλάω αυτό το φορτίο για όλη την υπόλοιπη ζωή μου». Αυτή την απάντηση έβαλε στο στόμα του Nixon ο σεναριογράφος.
Αλήθεια στην Ελλάδα, όλοι αυτοί οι πολιτικοί και κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι κατηγορήθηκαν και αθωώθηκαν από τους ομοίους τους, όπως ακριβώς έγινε και με τον Nixon, νιώθουν αυτό το συναίσθημα; Αισθάνονται ένοχοι για την πολιτική μας σαπίλα; Ντρέπονται γιατί πρόδωσαν τα όνειρα του Ελληνικού λαού; Το Χρηματιστήριο, το Βατοπέδι, τα Ομόλογα, η SIEMENS, αλλά και τα σκάνδαλα διαρκείας, όπως τα καρτέλ και το μαύρο χρήμα, θα βρουν ποτέ τους πολιτικούς υπευθύνους τους;
Δεν το νομίζω, είναι πανταχού παρόντες, περήφανοι για το «έργο» τους, και απευθυνόμενοι σε μία αυτιστική κοινωνία δίνουν συμβουλές. Ο Nixon, μετά από αυτή τη συνέντευξη εξαφανίστηκε από τα δημόσια πράγματα. Να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί μας ταγοί μάλλον δεν έχουν την αιδώ, για να νιώσουν τύψεις και να παραδεχτούν το σφάλμα τους. Οι δημοσιογράφοι έχουν την τόλμη να αναπληρώσουν με τα ερωτήματα τους το κενό της κανονικής, αλλά κυρίως, της πολιτικής δικαιοσύνης; Όχι, για αυτό είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε το φαύλο κύκλο της διαφθοράς, στον οποίο οι εγκαλούμενοι, μετά από λίγο γίνονται ξανά τιμητές, και εμείς παραμένουμε χρυσόψαρα, κορόιδα και χειροκροτητές.