Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ξεκίνησα αυτή την τριλογία για τους διεκδικητές της ηγεσίας της Ν.Δ. με τον Αντώνη Σαμαρά, και σήμερα, μία ημέρα πριν την μονομαχία για τον γαλάζιο πυρσό, θα την ολοκληρώσω με την εταίρα μονομάχο, με την Ντόρα Μπακογιάννη.
Μία γυναίκα είναι δύσκολο να βγάλει από πάνω της τη σφραγίδα του άντρα της ζωής της. Γονείς, αδέρφια, σύζυγοι έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους καυτό πάνω στην προσωπικότητα των γυναικών. Για σκεφτείτε τη Ντόρα Μπακογιάννη που είχε δύο άντρες στη ζωή της, την κληρονομία των οποίων όμως μετέτρεψε σε πολιτική επιλογή.
Αλήθεια πως είναι να είσαι η κόρη του Μητσοτάκη και η χήρα του Μπακογιάννη;
Είσαι αυτό ακριβώς, η γυναίκα στη ζωή δύο σπουδαίων ανδρών.
Η Ντόρα Μπακογιάννη μπήκε στην πολιτική ως όχημα πολιτικών οραμάτων του πατέρας της και του αείμνηστου συζύγου της. Δεν ήταν η Ντόρα, ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη, η κόρη του Μητσοτάκη. Το επιβλητικό της παράστημα την έχει κάνει να ξεχωρίζει.
Η Ντόρα μοιάζει λες και γεννήθηκε για να αναλάβει την ηγεσία της Ν.Δ. Η περίπτωση της μου θυμίζει την παλιά ελληνική ταινία «η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ως πετυχημένος βιομήχανος Δέλβης, αποφάσισε να στείλει την κόρη του, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων για να αναλάβει την διεύθυνση του εργοστασίου. Περιμένοντας λοιπόν την Αλίκη έβαλε στη φίρμα του εργοστασίου τη ............
μαγική λέξη «και θυγάτηρ». Κάπως έτσι και ο Μητσοτάκης, αποχωρώντας το 1993 ζει για τη στιγμή που το κόμμα θα περάσει πάλι σον έλεγχό του μέσα από την αγαπημένη του Ντόρα.
Η Ντόρα κληροδότησε το πείσμα και το μηχανισμό του πατέρα της. Σε ένα κόμμα συντηρητικό, χαρμάνι εθνικιστικών παροξυσμών, αποτέλεσε το άλλοθι του κεντρώου, όμως για να μην θυμίζει στη Ν.Δ. τη φιλελεύθερη Ν.Δ. του πατέρα της, προτίμησε να πολιτευτεί με τις αρχές ενός ιδιότυπου συντηρητικού Ελληνικού φιλελευθερισμού, που μόνο φιλελευθερισμός δεν είναι. Η Ντόρα Μπακογιάννη προσωποποιεί το έλλειμμα της Ν.Δ., κατηγορείται για φιλελεύθερη, κυρίως οικονομικά νεοφιλελεύθερη, αλλά αν εξαιρέσεις ένα σύντομο διάστημα επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ποτέ ο φιλελευθερισμός, δεν ήταν η πολιτική επιλογή της Ν.Δ. και πιθανότατα αυτή είναι και η αιτία της αποτυχίας της.
Η Ντόρα Μπακογιάννη επί Κώστα Καραμανλή κατάφερε να γίνει το διακριτό νούμερο 2 του κόμματος, η εν δυνάμει δελφίνος. Δήμαρχος Αθηναίων και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει μία σοβαρή πολιτική παρακαταθήκη από τα δύο αυτά σημαντικά πόστα. Φευ!!! Πέρασε και δεν ακούμπησε, η ομολογία της αποτυχίας της είναι ο χαρακτηρισμός της, 16 χρόνια μετά, από τα πολιτικά πεπραγμένα του πατέρα της.
Σήμερα με τη σημαία της κεντροδεξιάς και την περίφημη διείσδυσης της στο κέντρο διεκδικεί να κάνει ξανά φιλελεύθερη (sic) τη Ν.Δ. Προσέλκυσε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο για να αντισταθμίσει την κραυγάζουσα Λαϊκή δεξιά που συντάσσεται μαζί της, μία δεξιά που με τελάλη τον Γιακουμάτο κρώζει στα παράθυρα.
Το κεντρικό της επιχείρημα είναι και το μεγάλο της ελάττωμα, η άμεση επαναφορά στην εξουσία.
Το δράμα της; Μία κατ’ επίφαση φιλελεύθερη σε ένα λαϊκίστικο κόμμα.
Η Μπακογιάννη είναι μία πολιτική προσωπικότητα, που αν πίστευε και ήθελε όντως να εφαρμόσει όσα λέει, δεν θα είχε θέση στη Ν.Δ., έλα όμως που διεκδικεί με αξιώσεις να γίνει Πρόεδρος της.
Ξεκίνησε ως ακλόνητο φαβορί, όμως η πορεία προς την ιδεολογία του Σαμαρά την κάνει να ασθμαίνει. Τα μέλη της Ν.Δ. συμμετέχοντας για πρώτη φορά σε διαδικασίες εκλογής θα αποφασίσουν εάν η ιστορία θα παίξει μία φάρσα στο κόμμα της Ν.Δ., παραδίδοντας την Προεδρεία σε μία Μητσοτάκη, ένα ενδεχόμενο που λίγους μήνες πριν έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Οι γαλάζιες σημαίες ψηλά λοιπόν, η Ντόρα κήρυξε την επανάσταση των Δελφίνων!!!