Γράφει ο Ριχάρδος ΣωμερίτηςΗ κυβέρνηση Παπανδρέου, που- λάθος της- δεν έχει ακόμη οργανωθεί, είναι από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Βρέθηκε στην ανάγκη να αντιμετωπίσει χωρίς περιόδους χάριτος την απεργία στο λιμάνι του Πειραιά και το μέλλον της συμφωνίας με την κινεζική Cοsco, τη δυναμική αντίδραση των απειλούμενων από την αποχώρηση των Γερμανών εργαζομένων στον Σκαραμαγκά, τις πρώτες καταλήψεις σε σχολεία, την κατάληψη της πρυτανείας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, τα πυρά των Βρυξελλών για τα ελλείμματα των νεοδημοκρατών και, τέλος, την άγρια επανεμφάνιση των τρομοκρατών που προφανώς διψάνε για αίμα.
Φυσικά, η κυβέρνηση χρέος είχε να ασχοληθεί ταυτόχρονα με τη μεγάλη και μικρή καθημερινότητα σε όλους τους τομείς αλλά και να βάλει μπρος τις αλλαγές που είχε υποσχεθεί. Παράδειγμα, οι σχεδιαζόμενες νέες πολιτικές για το κράτος και για το περιβάλλον, η υπόθεση των «ημιυπαίθριων χώρων», το ανθρώπινα δύσκολο θέμα των σταζ.
Πρώτη παρατήρηση: οι κυβερνητικοί παράγοντες επιβεβαίωσαν ο καθένας στον τομέα του μια θέληση για κάτι το νέο και αυτό είναι θετικό. Δεύτερη παρατήρηση: δεν επιβεβαίωσαν ότι είχαν πραγματικά προετοιμάσει το περίφημο πρόγραμμα των 100 ημερών και αυτό δεν είναι θετικό. Βλέπουμε σημαντικά στελέχη τους να αναζητούν τώρα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ιδέες και μεθόδους για σχέδια που προεκλογικά μάς τα είχαν παρουσιάσει σαν έτοιμα από καιρό...
Λίγες μόλις ώρες χρειάστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου για να φτιάξει μια κυβέρνηση νέα σε δομές και ανθρώπους, αλλά πόσες εβδομάδες θα απαιτηθούν ώστε η ........
κυβέρνηση αυτή, συμπληρωμένη με τους απαραίτητους ανώτατους πολιτικούς και συνάμα ικανούς συνεργάτες, να μπορεί να κυβερνήσει λειτουργικά χωρίς την υποψία ότι αυτοσχεδιάζει;
Φυσικά, ο Πρωθυπουργός παραμένει απόλυτα κύριος του παιχνιδιού και στη χώρα και στο κόμμα του. Η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν έχει ξεζαλιστεί από τη σκληρή ήττα της, ασχολείται άτσαλα με τα δικά της και οι άλλες αντιπολιτεύσεις κενολογούν με μόνη κοινή ελπίδα, έστω και για διαφορετικούς λόγους, ένα «θερμό Δεκέμβρη». Είναι μεγάλη - και για όποιον θέλει να «υπάρχει» ανθρώπινα δελεαστική - η πίεση των ΜΜΕ, αλλά τα μέλη αυτής της κυβέρνησης (π.χ. ο κ. Χρυσοχοΐδης) έχουν κάθε συμφέρον να μιλάνε δημόσια μόνον όταν έχουν κάτι το χειροπιαστά νέο να αναγγείλουν, για να το εξηγήσουν και να το κάνουν κατανοητό στην κοινή γνώμη. Για τα υπόλοιπα υπάρχει το κόμμα και η Βουλή. Ο ιδεατός μέσος πολίτης αντιμετωπίζει πάντα την κυβέρνηση Παπανδρέου με συμπάθεια ακόμη κι αν δεν ψήφισε ΠαΣοΚ. Αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Μπορεί να ξεφτίσει πολύ γρήγορα αν δεν προσφερθούν στην κοινή γνώμη επιχειρήματα στηριγμένα σε έργο.
Σωμερίτης