Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΟκτώ ημέρες τώρα στις Βρυξέλλες και το Παρίσι ανίχνευα την κρίση στην πραγματική οικονομία. Εκεί όπου η «εύπλαστη» αγορά των νεοφιλελεύθερων υποτίθεται πως διαμορφώνεται από αυτή και αναπροσαρμόζει την συμπεριφορά της προκειμένου να επιπλεύσει της πλημμυρίδας που την «απειλεί». Φευ! Κόντρα στις «κασσανδρικές» δηλώσεις των ευρωπαίων οικονομολόγων που μερικές ώρες πριν είχα συγκεντρώσει στο δισάκι μου, ένα τρισάθλιο μεγέθους έξη τετραγωνικών μέτρων παρισινό μπιστρώ της place de la Concorde (πλατεία ομονοίας ) για παράδειγμα, εμπορευόταν στην αυθαίρετη αξία των 4,5 ευρώ μια κόκα κόλα ή μια φιάλη των 500 ml νερού, την ίδια στιγμή που η διεθνούς φήμης μπρασερί του κόμη Μόντεχρίστου στην επίσης διεθνούς ακτινοβολίας λεωφόρο Des Champs Elyssees διαπραγματευόταν μετριοπαθώς στα έξη ευρώ έναν καφέ βιενουά. Ταυτόχρονα τα εισιτήρια εισόδου σε όλα τα εξαιρετικά κακόγουστα μνημεία της Λουδοβίκειας κληρονομιάς (Λούβρο, Βερσαλλίες, τα ανάκτορά της μάλιστα επιχορηγήθηκαν προσφάτως με ασύλληπτα νούμερα εκατομμυρίων δολαρίων από αμερικανούς επιχειρηματίες, Petit et Grand Palais και τα υπόλοιπα καρακιτσαριά) κινούνται πεισματικά σε ρυθμούς αυξήσεων τόσο σε λογαριασμούς ευρώ όσο και ως προς τους αριθμούς των επισκεπτών τους. Από την άλλη το ακριβότερο πιάτο στο πολυτελές εστιατόριο του 56ου και τελευταίου ορόφου από το δεύτερο –μετά τον Tour Euffel- ψηλότερο κτήριο των Παρισίων εν ονόματι Monparnass δεν υπερβαίνει τα 42 ευρώ ενώ στην πανάθλια μπρασερί Les Deux Margos στην Sain Zermain που γευμάτιζαν οι νοητικά ανάπηροι υπαρξιστές διάδοχοι της φιλοσοφίας εκείνου του επίσης ανάπηρου στο σώμα και την ψυχή Δανού Κιέρκεγκορ και μακαρίτες πλέον Ζαν Πωλ Σαρτρ και Σιμόν Ντε Μποβουάρ, μπορεί να πληρωθεί ως και διακόσια πενήντα ευρώ!! Ακατέβατα. Τα μόνα που παρέμειναν αγκιστρωμένα στις ίδιες των τελευταίων ετών τιμές είναι ό,τι οι Γάλλοι χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους. Κυρίως τα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι εν γένει κρατικές υπηρεσίες. (Οι γάλλοι δεν είναι έλληνες και κατά κανέναν τρόπο δεν διαπραγματεύονται τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας της παιδείας των μέσων μεταφοράς της ενέργειας των τηλεπικοινωνιών και ό,τι άλλο συνιστά ένα κράτος.). Αλλοπρόσαλλη εικόνα μιας χώρας της οποίας σταθερή αξία είναι μία. Πως βρίθει εργασιακών επιλογών για τους νέους ανθρώπους της.
Ανεξαρτήτως έτσι της θλίψης που καταλαμβάνει ιδιαίτερα τον Έλληνα επισκέπτη στην σύγκριση των άριστα διατηρημένων αλλά αισθητικά απωθητικών μνημείων της.......... Γαλλικής πρωτεύουσας απέναντι στην εκτυφλωτική μεγαλοπρέπεια και τους διαχρονικούς συμβολισμούς των από τους Ελληνιστικούς χρόνους δικών του, η κορυφαία διαπίστωση είναι ότι οι λαοί που σέβονται την ιστορία τους προστατεύοντας εκτός των άϋλων τα εμπράγματα υπολείμματά της, διαβαίνουν με ασφάλεια τον χρόνο. Aπό το χθες και το σήμερα ως το άδηλο και απώτερο αύριο. Θεωρώ πλεονασματική την επισήμανση πως εκείνοι τα έχουν ανακατασκευάσει ως είχαν προ της όποιας βίαιης καταστροφής ή χρονικής τους φθοράς, αντιθέτως με μας όπου τα περισσότερα όχι μόνον δεν έχουν ανακατασκευαστεί αλλά ούτε καν διατηρηθεί. Πολλά δε από αυτά έχουν εγκαταλειφθεί λεία στα πάσης φύσης «ζωοειδή». (Θα θυμάστε τα.. παλιόδεντρα που κάηκαν κατά τον Βουλγαράκη στον Κρόνιο λόφο της αρχαίας Ολυμπίας). Θα σταθώ έτσι αποκλειστικά στην αναπαραγωγή μιας φράσης που πήρα από τον Γάλλο πρόεδρο μιας Αμερικανικής, ναι Αμερικανικής πολυεθνικής (good year) στην ερώτηση τού ποιο θα ήταν το ενδεδειγμένο λάστιχο για το αυτοκίνητό μου. «Μα φυσικά Mishelin» μου απάντησε δίχως χρονοτριβή. Και διασκεδάζοντας την έκπληξη που διαγράφηκε στο πρόσωπό μου πρόσθεσε. « Απλώς γιατί δεν θέλω τον γάλλο εργάτη ή επιστήμονα μετανάστη στην Γερμανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες!» ( όχι την Κίνα δεν την ανέφερε καν..) Στην φράση αυτή περικλείεται το γιατί η οικονομική κρίση πόρω απέχει της οικονομίας τους και όχι στις απίστευτες ουρές των πλέον των πεντακοσίων μέτρων για μια βόλτα στις Βερσαλλίες ή τον Πύργο του Άϊφελ και τα αμέτρητα σημεία παραγωγής με τα οποία συναντήθηκα κατά την έξοδό μου από το Παρίσι προς τις Βερσαλλίες ή την Ντίσνεϋλαντ... Μια φράση που καταδεικνύει πως η Γαλλική άρχουσα τάξη έχει συνείδηση εθνική, η απαστράπτουσα απουσία της οποίας στον τόπο μας δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στο Ψυχικό και την Εκάλη αλλά απλώνεται σαν μαύρο λάδι στις περιοχές ακόμη και των λαϊκών στρωμάτων.. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η κατάστασή μας πλέον είναι μη αναστρέψιμη. Με ή χωρίς Παπανδρέου..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr