Πετρέλαιο και μετοχές κινούνται εδώ και 1,5 χρόνο με θετική συσχέτιση που ξεπερνά το 80% και από το Μάρτιο και μετά, ακόμη και το 90%. Σύμφωνα με την 'εξίσωση της ανόδου' όπως δημοσιεύτηκε από το 3FVIP.com , ένα τμήμα των υπεραξιών από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μεταφέρεται στην αγορά μετοχών και στην αρχή του ράλι κυρίως στις μετοχές των τραπεζών. Έτσι, η άνοδο του πετρελαίου συντέλεσε στην άνοδο των μετοχών.
Καθώς, όμως, η άνοδος του πετρελαίου συνεπάγεται ακριβότερο κόστος ζωής για όλους, η συγκεκριμένη στρατηγική του έξυπνου χρήματος αποτελεί έναν έμμεσο τρόπο άντλησης κεφαλαίων από τους πολίτες, με σκοπό την τροφοδότηση των χρηματιστηρίων ώστε να αναπτυχθεί η χρηματιστηριακή οικονομία. Μέσω αυτής της χρηματιστηριακής ανάπτυξης επιδιώκεται η οικονομική ανάπτυξη και μέχρι στιγμής η στρατηγική αυτή φαίνεται να έχει αποδώσει, τουλάχιστον όσον αφορά στην οικονομία των αριθμών, με τον Μπερνάνκι να ανακοινώνει (το Σεπτέμβριο) το τέλος της ύφεσης (τεχνικά) και τη FED να ανακοινώνει τον Οκτώβριο ότι αυξήθηκε το αμερικανικό ΑΕΠ κατά 3,5% σε μηνιαία βάση.
Με απλά λόγια, ένας από τους βασικούς χρηματοδότες του ράλι των μετοχών είναι ο απλός πολίτης, με το έξυπνο χρήμα να του επιβάλλει έναν έμμεσο ' διεθνή χρηματιστηριακό πετρελαϊκό φόρο', τον οποίο αυτός πληρώνει υποχρεωτικά. Με το πετρέλαιο να έχει ανέβει από τα 35 στα 80 δολάρια στο διάστημα των τελευταίων 12 μηνών και με την πραγματική τιμή κόστους για τις χώρες που εξάγουν πετρέλαιο να κυμαίνεται από 30 μέχρι, το μέγιστο, 45 δολάρια, οι πετρελαϊκές εταιρίες εδώ και 6 μήνες απολαμβάνουν υπεραξίες, περίπου, της τάξης του 100%. Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια οικονομία πληρώνει γι' αυτήν την αύξηση του πετρελαίου με το .........
κόστος να μεταφράζεται σε αυξήσεις των τιμών όχι μόνο της ενέργειας αλλά και χιλιάδων άλλων προϊόντων αλλά και σε πάγωμα των προσλήψεων ή και μείωση προσωπικού στη βιομηχανία και σε άλλους κλάδους της οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται μία αναδιανομή εισοδήματος από το ... τους πολίτες προς ... τους μεγάλους παράγοντες της χρηματιστηριακής οικονομίας, τις εταιρίες πετρελαίου, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τις μεγάλες εισηγμένες εταιρίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Καταλύτης όλων των παραπάνω αποτελεί το δολάριο, το οποίο έχει υποτιμηθεί περισσότερο από 14% το τελευταίο 8άμηνο, προκαλώντας άνοδο σε μία σειρά εμπορευμάτων (όλα τα εμπορεύματα αποτιμώνται σε δολάριο), παράγοντας έτσι ρευστότητα, τμήμα της οποίας διοχετεύθηκε στην αγορά μετοχών. Η αρνητική συσχέτιση μετοχών και δολαρίου ξεπερνά το 90% για παραπάνω από 12 μήνες, με τη FED να κάνει τις ΗΠΑ όλο και πιο φθηνές, ακριβαίνοντας τον υπόλοιπο κόσμο (με εξαίρεση την Κίνα που το νόμισμά της είναι συνδεδεμένο με το δολάριο). Έτσι, στο διάγραμμα που αποτυπώνει το δολάριο σε αντιπαράθεση με οποιονδήποτε διεθνή δείκτη, ή ακόμη και με οποιοδήποτε περιφερειακό χρηματιστηριακό δείκτη, όπως ο ΓΔ του ΧΑ, βλέπουμε τις δύο καμπύλες (του δολαρίου και του εκάστοτε δείκτη) να κινούνται απολύτως αντίθετα.
Το αποτέλεσμα είναι μία, σχεδόν, συνολική άνοδος των τιμών των εμπορευμάτων, με 7 από τα 10 βασικότερα να βρίσκονται σε υψηλά 52 εβδομάδων. Μεταξύ αυτών το πετρέλαιο, ο χαλκός, το ασήμι, η πλατίνα, ο καφές, φυσικός χυμός πορτοκάλι και φυσικά ο χρυσός, ο οποίος έχει κατακτήσει ιστορικό ανοδικό ρεκόρ.
Η αδυναμία του δολαρίου και η αντίστροφη αναδιανομή του εισοδήματος συνδέονται και με έναν ακόμη μηχανισμό, αυτόν των μηδενικών επιτοκίων και απόλυτης χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής των ΗΠΑ (αλλά και άλλων χωρών), με την κυβέρνηση να ξοδεύει πολύ περισσότερα απ' όσα βάζει στο ταμείο, χρεώνοντας την 'κρατική πιστωτική της κάρτα' ασταμάτητα.
Κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Ομπάμα είχε έσοδα της τάξης των 135 δις δολαρίων και έξοδα 311,7 δις δολάρια. Με άλλα λόγια, για κάθε 1 δολάριο που έλαβε η κυβέρνηση, ξόδεψε 2,30. Στους τελευταίους 12 μήνες το καθαρό κρατικό έλλειμμα αυξήθηκε κατά 1,4 τρις δολάρια. Ενώ οι Αμερικανοί (και άλλοι) πολίτες κατηγορούνται συχνά ότι δεν αποταμιεύουν αρκετά αλλά και πως υπερβάλλουν στη χρήση της πίστωσης, χρεώνοντας τις πιστωτικές τους κάρτες στο όριο και ξοδεύοντας περισσότερο από το εισόδημα τους, ο τρόπος διαχείρισης του χρήματος από την αμερικανική κυβέρνηση αποτελεί το χειρότερο παράδειγμα.
Σοφοκλέους 10
Μελετώντας κατ' αντιπαράθεση, τους δείκτες των κρατικών εσόδων και εξόδων στο τελευταίο 12άμηνο, διαπιστώνουμε ότι κινούνται ... αντίθετα. Ο δείκτης εξόδων καταγράφει την ισχυρότερη ανοδική του τάση από το 1969 και ο δείκτης εισόδων καταρρέει. Ο δείκτης της διαφοράς τους, δηλαδή αυτός που μετρά το αποτέλεσμα της αφαίρεσης των καθαρών εξόδων από τα καθαρά έσοδα, όχι μόνο είναι αρνητικός, αλλά και έχει λάβει τη χειρότερη τιμή από το 1969 (όταν και αρχίζουν τα δεδομένα μας) κάνοντας τις αντίστοιχες τάσεις προηγούμενων υφέσεων να μοιάζουν με πταίσματα.
Η εικόνα αυτή δεν είναι χαρακτηριστική μόνο της κατάστασης στις ΗΠΑ αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Και καθώς το έξυπνο χρήμα επιδιώκει την οικονομική ανάπτυξη μέσω της χρηματιστηριακής ανάπτυξης και όχι μέσα από ουσιαστικές καινοτομίες και αλλαγές στην πραγματική οικονομία, ο μόνος τρόπος για να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τα κρατικά έξοδα, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι μέσω της αύξησης των εσόδων, δηλαδή της αύξησης των φόρων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι έμμεσης αύξησης των φόρων και ένας από αυτούς, συνδέεται και με το ράλι που βιώνουμε από το Μάρτιο και μετά.