Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΛαός από πάγο
Από παιδιά μαθαίνουμε, ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει και ασκείται από το λαό(Δήμο), μέσω των εκπροσώπων του, οι οποίοι συνθέτουν και την κυβέρνηση. Οποιος αμφισβητεί αυτή την αρχή, όποιος πιστεύει, ότι εξουσιάζοντες και κυβερνώντες δεν ταυτίζονται πάντοτε στη δημοκρατία, θεωρείται εχθρός της ( φασίστας, κομμουνιστής, αναρχικός, αντιεξουσιαστής, κ.λ.π.) εκτός κι αν είναι κάποιος επιβήτοράς της, οπότε θεωρείται εραστής της ή αγαπητικός της (με ή χωρίς νταβατζήδες).
Εδώ και αρκετά χρόνια, ζούμε το παράδοξο, η δημοκρατία να μην κινδυνεύει από τους θεωρούμενους εχθρούς της αλλά από τους ίδιους τους αυτοαποκαλούμενους εραστές της. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με αφορμή την υπόθεση Λαμπράκη, είχε πει τον Ιούνιο του 1963 «επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» και λίγο αργότερα βρέθηκε αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Δύο χρόνια αργότερα, το 1965, το ίδιο περίπου ερώτημα είχε θέσει και ο Γ. Παπανδρέου και βρέθηκε στο σπίτι του. Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος κέρδισε τις εκλογές του 2004 μιλώντας για «νταβατζήδες» και αρχιερείς της διαπλοκής που κινούσαν τα νήματα της εξουσίας και υποσχέθηκε στο λαό διαφάνεια. Πριν μερικούς μήνες, ο κος Μητσοτάκης αλλά και άλλοι (βλέπε π.χ. Ανδριανόπουλο) θέλοντας να δείξουν ότι η οικογένεια Μητσοτάκη δεν έχει καμία σχέση με τον κο Χριστοφοράκο της SIEMENS, άφησαν να εννοηθεί ότι ο κος Μητσοτάκης έχασε την εξουσία γιατί αντιστάθηκε στη σύμβαση της SIEMENS με τον ΟΤΕ. Χθες, ο κος Τσιτουρίδης, εμμέσως πλην σαφώς, μίλησε για διαπλεκόμενους που καθορίζουν ποιοι θα μπουν στη λίστα των υποψηφίων βουλευτών της ΝΔ. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες άλλα παραδείγματα από την Ελλάδα αλλά και σύγχρονες δημοκρατίες του εξωτερικού, όπου τα πράγματα, αν και φαίνονται, δεν είναι όμως καλύτερα.
Το ότι εξουσιάζοντες και κυβερνώντες, στη δημοκρατία, δεν ταυτίζονται πάντοτε, είναι πλέον γνωστό και σε μικρά παιδιά. Γνωστό είναι επίσης ότι πολλοί εκπρόσωποί μας, σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, όταν ο λαός δεν είναι τόσο πειθαρχημένος και υπάκουος όπως εκείνοι θα ήθελαν, όταν απαιτεί το αυτονόητο αλλά δυσάρεστο για εκείνους, μια καλύτερη ζωή δηλαδή, τον χαρακτηρίζουν από λαουτζίκο μέχρι «κάφρους».
Το ερώτημα που μένει μετέωρο (μπορεί να το απαντήσει ο καθένας μόνος του) είναι: «ποιοι είναι τελικά οι πραγματικοί εχθροί της δημοκρατίας, αυτοί που φαίνονται ή οι δήθεν εραστές της και μνηστήρες της εξουσίας με ή χωρίς νταβατζήδες, που όταν βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας μας λένε την αλήθεια»;