Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΟποιος έχει τη δύναμη να βλέπει την αλήθεια, ακόμη και όταν αυτή δεν του είναι αρεστή, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι οι μόνοι κερδισμένοι αυτών των ευρωεκλογών είναι όλα τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τη μαρξιστική αρχή που λέει, ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, όταν καταστρέφονται οικονομικά ή βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο οικονομικής καταστροφής μικρομεσαίοι, μικροαστοί ή κάποιοι, που επειδή ανέβηκε λίγο το εισόδημά τους πίστεψαν ότι πέρασαν σε μια ανώτερη κοινωνικά τάξη, όλοι αυτοί τείνουν κυρίως προς τα δεξιά. Ο φόβος της επιστροφής σε οικονομικές-κοινωνικές συνθήκες του παρελθόντος, σπρώχνει τους ανθρώπους προς τον συντηρητισμό. Ακόμη και ένας πρώην αριστερός που είδε να ανεβαίνει το εισόδημά του και το βιοτικό του επίπεδο, όταν βλέπει ότι καταστρέφεται οικονομικά και καταληφθεί από φόβο, δεν θα καθίσει ποτέ να κάνει αναλύσεις διαπίστωσης των αιτιών της καταστροφής του. Δεν έχει το χρόνο να αναζητήσει τους υπεύθυνους της δυστυχίας του, ούτε το κουράγιο να αγωνιστεί συλλογικά με άλλους για να πετύχει αυτό, που πιστεύει πως είχε κατορθώσει μόνος του. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για έναν άνεργο που είναι σε πλήρη σύγχυση.
Είναι επιρρεπής σε απλοϊκά και δημαγωγικά συνθήματα που θα του ξορκίσουν τους φόβους του και θα του επιτρέψουν να εκφράσει την οργή του. Μεταμορφώνει την οργή και τους φόβους του σε προβαλλόμενο μίσος προς τα έξω, το οποίο διοχετεύει, όχι σε ισχυρούς που του έκαναν τη ζωή συντρίμμια, αλλά σε ότι του θυμίζει την αντίθετη πλευρά της ανθρώπινης τάσης για ναρκισσιστική παντοδυναμία. Η αντίθετη πλευρά της επιθυμίας του, είναι για αυτόν, οι αδύναμοι, οι ανήμποροι, οι “φυλετικά κατώτεροι”, “οι κάθε είδους “εξτρεμιστές”, “τα παράσιτα”, κ.λ.π. Νιώθει ότι απειλείται από αυτά τα “κατώτερα” όντα που του θυμίζουν το δυστυχή εαυτό του, ενώ παράλληλα νιώθει δέος και θαυμασμό για οτιδήποτε δυνατό και ισχυρό, όπως αυτό που θα ήθελε να είναι ο ίδιος. Η αναζήτηση των πραγματικών αιτιών της κατάστασής του και η λογική αντιπαράθεση με τις πραγματικές αιτίες της δυστυχίας του δεν τον αγγίζουν καθόλου. Πάνω σε αυτά τα τόσο απλά πράγματα που είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, στηρίζονται όλα τα ακροδεξιά κόμματα. Μιλούν δημαγωγικά δήθεν κατά του κεφαλαίου και των τραπεζών υιοθετώντας αριστερή συνθηματολογία ενώ στην πράξη κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Όλα έχουν σαν πνευματικό τους δάσκαλο τον Αδόλφο Χ, ο οποίος ονόμασε το κόμμα του «Σοσιαλιστικό» με εθνική χροιά, «Ενικοσοσιαλιστικό Eργατικό Κόμμα Γερμανίας»(NSDAP), και μόλις πήρε την εξουσία, αφού εξουδετέρωσε όλους τους κομμουνιστές, σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, το πρώτο επόμενο βήμα του ήταν να ιδιωτικοποιήσει όλες τις τράπεζες της Γερμανίας και να ενισχύσει τους Βιομηχάνους Κρουπ και σία με φτηνούς και πειθαρχημένους εργάτες.
Σε αυτές τις εκλογές, οι φοβισμένοι ψήφισαν ακροδεξιούς και οι απογοητευμένοι απείχαν επιδεικτικά. Αυτοί έκριναν τους νικητές.