Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΗ φιλόσοφος Χάννα Αρεντ, έγραφε πριν 50 χρόνια « δεν υπάρχουν πλέον προφανείς θέσεις στο πολιτικό σώμα…Οι δεσμεύσεις φαίνονται πρόσκαιρες και τα αιώνια δικαιώματα είναι τόσο προσωρινά όσο και η ίδια η αιωνιότητα….Τέτοιες κυβερνήσεις ενεργούν κατά τρόπο ώστε τίποτα να μην μπορεί να θεωρηθεί διαρκές, αξιόπιστο και προβλέψιμο, αξιόλογο και ικανό να στηριχτεί κάποιος πάνω του. Μεταθέτουν τον τόπο λήψης των αποφάσεων εκεί όπου εκείνοι που επηρεάζονται από αυτές δεν μπορούν να τις δουν ως αποφάσεις, αλλά ως τυφλό πεπρωμένο. Παρουσιάζουν το παιχνίδι των δυνάμεων της αγοράς ως το μοναδικό πρότυπο ζωής, επειδή και η ίδια η ζωή βιώνεται ως παιχνίδι, και προβάλλουν ως υπέρτατο κριτήριο ευπρέπειας το σύνθημα-Παίξτε σωστά το χαρτί σας»(όπως στο χρηματιστήριο ή πάμε στοίχημα, παίξε- κέρδισε). Μήπως τελικά η ζωή είναι ένα στημένο παιχνίδι, όπου κερδισμένοι είναι πάντα οι ίδιοι ;
Μήπως είναι αλήθεια πως «όπου υπάρχουν πολλοί αφελείς χορεύουν οι λίγοι «ευφυείς», οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι πιθανόν και απατεώνες;
Μήπως, σκόπιμα «μετέτρεψαν κάποιοι την πληροφορία (και την πολιτική) σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο με ψευδογεγονότα», που δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή μας; Μήπως ζούμε σε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου η πολιτική ζωή έγινε παιδική χαρά και εμείς οι πολλοί δεν το πήραμε είδηση; Μήπως έχει δίκιο ο Νιόνιος που σε ένα τραγούδι του λέει ότι «στην Ελλάδα οι παρέες γράφουν την ιστορία», όπου οι παρέες είναι συγκεκριμένες και επώνυμες;
Μήπως παραπλανούμε και αποπροσανατολίζουμε τα παιδιά μας, στο δρόμο προς την επιτυχία και την κοινωνική καταξίωση, όταν τους μιλάμε για αξίες και ιδανικά ;
Μήπως ήταν ανόητοι και δεν το γνώριζαν οι πρόγονοί μας, όταν έθεταν στους ....
νέους, σαν πρότυπα επιδίωξης στη ζωή τα: «γνώση, τιμή και δόξα ( κύδος και κλέος);
Μάλλον, διότι οι κυρίαρχες θεωρίες περί διακυβέρνησης του κράτους έθνους από την εποχή του Τόμας Χομπς μέχρι σήμερα, πρεσβεύουν πως: «ένας μικρός αριθμός εκλεκτών και ευφυών ανθρώπων πρέπει με βία, δόλο και ψέμα να κυβερνήσει τους πολλούς ηλίθιους για να εγγυηθεί την κοινωνική γαλήνη».
Ακόμη και οι «ελέω Θεού» φεουδάρχες του μεσαίωνα είχαν σαν σύνθημα: «ο τίτλος δεσμεύει δημιουργώντας κοινωνικές υποχρεώσεις προς τους υπηκόους». Οι μεταμοντέρνοι, νεωτεριστές-νεοφεουδάρχες πολιτικοί μας, με τις συμπεριφορές τους, μας δείχνουν σήμερα, ότι εμείς οι πολίτες υπάρχουμε για να υπηρετήσουμε τη ματαιοδοξία τους. Διαφορετικά δεν εξηγείται όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και αυτό ισχύει, δυστυχώς, σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Το μόνο όπλο που μας απέμεινε είναι η ψήφος μας και αυτήν τη φορά πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε με προκλητική σύνεση, δίχως κομματικές παρωπίδες, στέλνοντας στο σπίτι τους, εκείνους, που από αυτά που γνωρίζουμε και από τις εμφανίσεις τους, δεν θα τους καλούσαμε ποτέ στο σπίτι μας για καφέ.