Γράφει Ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΟι συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου, του χερσαίου, του θαλάσσιου και υποθαλάσσιου χώρου μας από την Τουρκία, δεν έχουν τέλος. Εθιστήκαμε όλοι τόσο πολύ με το υπάρχον καθεστώς συνεχών παραβιάσεων από την πλευρά της Τουρκίας, ώστε θεωρούμε πλέον κάθε πρόκληση υπόθεση ρουτίνας
Ανήκω σε εκείνους που υποστηρίζουν, ότι πρέπει να συνεχίσουμε τις προσπάθειες για ακόμη μεγαλύτερη εξομάλυνση των σχέσεών μας με τη γειτονική χώρα, ακόμη και με μονομερείς επουσιώδεις παραχωρήσεις, μια και πιστεύουμε ότι σαν κοινωνία είμαστε πιο ανεπτυγμένοι (πολιτισμικά, πολιτικά και κοινωνικά). Σε όλες όμως τις σχέσεις καλής γειτονίας υπάρχουν κάποια όρια και κάποιοι κανόνες αναλογικής αμοιβαιότητας. Είπαμε, είμαστε μια σχετικώς πιο ώριμη δημοκρατία και έχουμε υψηλότερες ευθύνες και δεσμεύσεις στις πράξεις μας, από μια χώρα, όπου η κυβέρνησή της είναι ακόμη δέσμια αναχρονιστικών δομών και μη δημοκρατικών παραδόσεων. Με συνεχείς όμως και μονομερείς παραχωρήσεις κινδυνεύουμε να χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας σαν λαός αλλά και την εκτίμηση των άλλων Ο Ερντογάν πήρε ήδη εδώ και καιρό αυτό που ήθελε, δηλαδή την, σχεδόν, δίχως όρους συγκατάβασή μας στην είσοδο της χώρας του στην ΕΕ και τώρα θέλει ολοένα και περισσότερα. Αυτή η πολιτική του «μαστιγίου και της ζάχαρης» από την Τουρκία και της σκέτης «ζάχαρης» από τη χώρα μας, αποθρασύνει ακόμη περισσότερο την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας και το χειρότερο, αρχίζει να οδηγεί σε έναν εθνικό αυτό-οικτιρμό του λαού μας. Βλέποντας την ακτινοβολία και την αυτοπεποίθηση στις συναντήσεις με ηγέτες ισχυρών χωρών, ακόμη και το θράσος, του Ερντογάν, να αποχωρεί εν μέσω μιας κοινής συνέντευξης τύπου, όπως πριν μερικά χρόνια, με τον δανό ομόλογό του, νιώθεις έναν θαυμασμό γι αυτόν τον ηγέτη. Τον ίδιο θαυμασμό και εκτίμηση που ένιωθαν έλληνες, τούρκοι και ξένοι στους Βενιζέλο και Ατατούρκ. Μπορεί να φαίνεται λίγο παρατραβηγμένο αλλά, τα τελευταία χρόνια, οι συναντήσεις των ελλήνων πολιτικών με τους τούρκους, θυμίζουν λίγο τη συνάντηση του Τσάμπερλεν με τον Αδόλφο. Σύμφωνα με τον θεωρητικό του πολέμου Κλαούζεβιτς:«σκοπός του πολέμου είναι η επιβολή της θέλησης του νικητή πάνω στον ηττημένο και η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα». Με συνεχείς παραχωρήσεις, κανένας λαός δεν απέφυγε τον πόλεμο, δηλαδή την επιβολή της θέλησης του αντιπάλου πάνω του.. Εδώ και χρόνια, απειλούμεθα διαρκώς με το πρωτόγνωρο για ευρωπαϊκή χώρα Casus belli.
Αν το «Casus belli» δεν μετατραπεί σε «Causa finita», ήρθε νομίζω ο καιρός να πει κάποια στιγμή ο έλληνας πρωθυπουργός «Non plus ultra-ως εδώ και μη παρέκει». Αν επιθυμεί βεβαίως να ξανακερδίσει ο ελληνικός λαός τη χαμένη αυτοεκτίμησή του, που είναι το πιο απλό και έσχατο δημοκρατικό δικαίωμα κάθε λαού.