« Ο νους του ανθρώπου τον κάνει βασιλιά, ο νους του και βεζίρη, ο νους του τον κατάντησε θέατρο και ρεζίλι» λέει η παροιμία για το παιχνίδι που παίζει το μυαλό στον άνθρωπο, όταν αυτός δεν έχει τον επαρκή έλεγχο του. Ατέλεια που οδηγεί συχνά σε άσχημες ατραπούς τον άνθρωπο που κάποτε ήταν σεβαστή μορφή της κοινωνίας. Ενώ τώρα πια έχει ξεπέσει στα μάτια μας με τις πράξεις του. Κατά που λέμε γίνεται νούμερο… Πορεία αυτοκαταστροφική που θα έλεγαν οι μελετητές της ανθρώπινης ψυχής.
Αμέτρητοι οι άνθρωποι της επιστήμης, πολιτικής, επιχειρηματικότητας, τέχνης που συντρίβουν το καλό τους και αναδεικνύουν το κακό τους. Φαίνεται ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να ρέπει στην ατέλεια ακόμα και αν το έργο του έχει ευδοκιμήσει παρά στο να διατηρεί αυτό το καλό που διαθέτει. Σαν κάτι σοβαρό να παίζεται εκεί…
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο με γνωστή αξία να καταντά ρεζίλι στα μάτια των άλλων;. Ματαιοδοξία; Οι κακοί συμβουλάτορες του; Η κολακεία; Η υπερβολική αυταρέσκεια; Τα μετρητά; Η αίσθηση του να κάνω ντόρο και ότι βρέξει ας κατεβάσει ή η συνειδητοποίηση του ότι δεν τραβώ άλλο και επομένως δοξάστε με από την ανάποδη;. Το τελευταίο μπορεί να είναι και η ταφόπλακα του αν έχει ήδη καταθέσει αξιοσημείωτο έργο στην κοινωνία. Ενώ μπορεί με αξιοπρέπεια να παραμερίσει και να αφήσει την υστεροφημία του να λειτουργεί μεγαλόπρεπα γι΄ αυτόν και την οικογένεια του, επιτρέπει τη θυμηδία και την απρέπεια να τον σημαδεύουν.
Παθαίνεις ένα κάτι βλέποντας πρώην μεγάλους να συρρικνώνουν τους εαυτούς τους σαν να μπήκαν σε αυστηρή δίαιτα μόνο και μόνο γιατί θέλουν συνέχεια να μοστράρουν πρώτο τραπέζι πίστα. Τι μανία κι’ αυτή… Έλεος δηλαδή… Κανένας τους δεν έχει καταλάβει ότι τα αφανή είναι πάντα πιο εμφανή από τα εμφανή που γίνονται απεχθή;… Κρίμα για την κατάντια.
ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ