Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Το «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» (τα πράγματα αρέσκονται να κρύβουν την ουσία τους) του Ηράκλειτου, πουθενά δε βρήκε τόσο επακριβώς το στόχο του, όσο στο λεγόμενο νέο-«φιλελευθερισμό», που μόνο με την ελευθερία των ανθρώπων δεν έχει σχέση. Όταν οι νέο-«φιλελεύθεροι» μιλούν για ελευθερία, εννοούν, απολύτως, την ελευθερία των εμπορευμάτων, των κερδών, του χρήματος και εκείνων που τα κατέχουν. Δεν εννοούν καθόλου την ελευθερία ολόκληρης της κοινωνίας, διότι γι αυτούς δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα ή αν υπάρχει κοινωνία, αποτελείται μόνο από ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων του «επιχειρείν» και από μάζες που υπάρχουν για να δουλεύουν με κανόνες που επιβάλει η αγορά. Εχει μείνει στην ιστορία η ρήση της Μ. Θάτσερ: «Κοινωνία; Ποια είναι αυτή η κυρία, δεν την γνωρίζω. Εγώ γνωρίζω μόνο την αγορά».
Είναι λάθος να συγχέουμε τον Laissez-faire-φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα και των κλασικών της καπιταλιστικής οικονομίας (Σμιθ, Ρικάρντο και. ΜΙλ), τους οποίους θαύμαζε ακόμη και ο Κ. Μαρξ, με τον Νέο-«φιλελευθερισμό του 20ου αιώνα, τον οποίο ο αμερικανός καθηγητής Π. Κρούγκμαν ονόμασε Laissez-faire-απολυταρχισμό.
Οι σημαντικότεροι εκφραστές του νέο-«φιλελευθερισμού» του περασμένου αιώνα ήταν οι: Μ. Friedman Και F. Hayek της λεγόμενης Σχολής του Σικάγου. Ο πνευματικός τους πατέρας και λιγότερο γνωστός, που τον έβαλαν προσωρινά στο ψυγείο γιατί ήταν ωμός και κυνικός, ήταν ο βέλγος οικονομολόγος Gustave de Molinari (1819–1912), που έγραφε: «από οικονομικής απόψεως, οι εργάτες πρέπει να θεωρούνται σαν πραγματικές μηχανές, που προσφέρουν μια ορισμένη ποσότητα εργασίας και απαιτούν, σαν αντάλλαγμα, ορισμένα έξοδα συντήρησης για να μπορούν να λειτουργούν με κανονικό και συνεχή τρόπο».
Ο Hayek έγραφε : «η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή της ελευθερίας». Ο πιο δαιμόνιος απ όλους, ο αμερικανοεβραίος, Friedman, έγραφε : «όλα στον κόσμο είναι άτομα, αγορά και χρήμα. Αφήστε και τα τρία ελεύθερα και θα ρυθμίσουν τα πάντα στην οικονομία». Η άποψή του για το χρήμα εκφράζεται σε 4 κανόνες-θέσεις του:
1. ξόδεψε δικά σου λεφτά, μόνο για τον εαυτό σου.
2. ξόδεψε δικά σου λεφτά, για άλλους μόνο για τα Χριστούγεννα (δώρα).
3. ξόδεψε λεφτά άλλων για τον εαυτό σου, στέλνοντας τους λογαριασμούς των προσωπικών εξόδων σου στο λογιστήριο της εταιρείας
4. ξόδεψε λεφτά άλλων για άλλους, δίνοντας ελεημοσύνη σε φτωχούς με λεφτά της εταιρείας που θα αφαιρεθούν από το φορολογητέο εισόδημα, αφαιρώντας αυτό το δικαίωμα από το κοινωνικό κράτος. (Καλός Σαμαρείτης).
Τον όρο του «Καλού Σαμαρείτη», τον χρησιμοποίησε η Θάτσερ για να τον επαναλάβει συχνά ο Ανδριανόπουλος με την έννοια, «αν δεν επιτρέψουμε σε κάποιους να γίνουν πολύ πλούσιοι, πως θα υπάρξουν Καλοί Σαμαρείτες»;
Εν συντομία, οι βασικές αρχές στρατηγικής των θεωρητικών της Σχολής του Σικάγου, που θα εγγυηθούν την ελευθερία στις αγορές είναι οι εξής:
- Οσο γίνεται λιγότερο κοινωνικό κράτος αλλά ισχυρό στο να επιβάλει «Τάξη και Ασφάλεια»(περισσότερη αστυνόμευση και προστασία της ιδιοκτησίας)
- Εξουδετέρωση της δύναμης των Συνδικάτων. Τα συνδικάτα είναι υπεύθυνα για όλα τα κακώς κείμενα της αγοράς, διότι υποστηρίζοντας δημόσια έργα, δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία και οτιδήποτε δημόσιο, ενισχύουν το κακό κράτος
- «Η ελευθερία είναι σημαντικότερη από τη Δημοκρατία». Ο Hayek έγραφε: «η δημοκρατία είναι μόνο μια από τις πολλές δυνατότητες να προστατευθεί η ελευθερία», και εδώ οι φίλοι μας ήταν συγκεκριμένοι, εννοώντας την ελευθερία του χρήματος των λίγων. Ετσι, μόλις ανέλαβε ο δικτάτορας Πινοσέτ την ηγεσία στη Χιλή, οι λεγόμενοι «Chicago Boys», πήγαν να εφαρμόσουν το μοντέλο τους, σε ιδανικές συνθήκες. (Εδώ μπορεί να καταλάβει ο καθένας τι εννοεί ο Ανδριανόπουλος όταν δικαιολογεί την κατάρρευση του μοντέλου του, λέγοντας ότι «ο νέο-«φιλελευθερισμός» δεν εφαρμόστηκε δίχως στρεβλώσεις πουθενά σε Αμερική και Ευρώπη, γι αυτό κατέρρευσε».
Όπως σε όλες τις θεωρίες και ιδεολογίες, έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλοι ηγέτες που θα τις υλοποιήσουν. Επρεπε να βρεθούν εκείνοι οι ηγέτες που θα διαλύσουν το κοινωνικό κράτος και τα συνδικάτα, θα ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα, θα μειώσουν τους φόρους των επιχειρήσεων και θα αυξήσουν τις δαπάνες άμυνας και ασφάλειας, διότι νεοφιλελευθερισμός δίχως πολέμους είναι τούρτα δίχως σαντιγί.