Είναι γνωστό ότι το 82% των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων γίνεται μέσα στις πόλεις, με ταχύτητες που δεν ξεπερνούν τα 50 χλμ/ώρα, και μόνο 5% στους εθνικούς δρόμους. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε συγκεκριμένοι δρόμοι. Και οι στατιστικές για τα δυστυχήματα στους δρόμους των πόλεων δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία παράθεση αριθμών και ποσοστών.
Στην πραγματικότητα για τα περισσότερα τροχαία δυστυχήματα φταίει η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής και η αδιαφορία μας για τα θέματα της οδικής ασφάλειας.
Φταίει το ότι οδηγούμε κουρασμένοι, μεθυσμένοι ή ακόμα και χαρακωμένοι, χωρίς ζώνες και κράνη.
Φταίει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις οδικές μετακινήσεις όλοι μας, τόσο ως οδηγοί, όσο και ως πεζοί.
Φταίει το γεγονός ότι πολλοί οδηγοί δεν σταματούν στο κόκκινο και σχεδόν όλοι, αντί να σέβονται τους πεζούς (όπως γίνεται σε όλα τα πολιτισμένα κράτη και ακόμα και οι ίδιοι θαυμάζουν ως τουρίστες) τους κυνηγούν, τους βρίζουν και τους μουτζώνουν σημαδεύοντας τους μέχρι να βρουν σωτηρία σε κάποιο πεζοδρόμιο.
Απ’ την άλλη φταίει και το ότι πολλοί πεζοί δεν περιμένουν το πράσινο στις διαβάσεις, αλλά διασχίζουν τον δρόμο όπου και όποια στιγμή θέλουν.
Τραγικό είναι ότι έχει αποδειχθεί από έρευνες πως το 50% των πεζών που χάνουν τη ζωή τους διασχίζοντας ένα δρόμο, βρίσκονταν σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων από μια διάβαση πεζών.
Ας αφήσουμε λοιπόν για λίγο στην άκρη τους δρόμους (οι οποίοι από μόνοι τους δεν μπορούν να αλλάξουν) και ας προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε και να καταλάβουμε όλοι, ποια είναι τα λάθη που κάνουμε εμείς οι ίδιοι καθημερινά.
Για να μην έχουμε κάθε ημέρα 6 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες και ανάπηρους.
Για να μην καταστραφούν κι άλλες οικογένειες.