Ηταν ένας γάτος μαύρος πονηρός.
Κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός.
Τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά.
Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό,
ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό.
Κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά.
Κάλιο μ'ένα γάτο παρά με κοιλαρά.
Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός,
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός.
Με τόση καρπερότητα, αχ να 'χα μια σταλιά,
γεμίσαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά.
Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά.
Ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί.
Ετσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό,
το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό.
Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό.
Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη,
του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη.
Κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει.
Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
μήπως τους κυρίους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει.
Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος.
Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα.
Μα εκείνοι πού ν' ακούσουνε, τον στήσανε στον τοίχο,
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο.
Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα.
Μπορεί ο γάτος να μη 'ρθει μα θα 'ρθουν άλλα ζώα.
Κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε.
Βάλτε και ακούστε το τραγούδι