Μια απάντηση στο σχόλιο περί "νεροζουμιού" και "κυβίστησης"Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Αυτό κι αν είναι πρωϊνός καφές! Διδάσκεσαι τα πάντα. Από μαθήματα δημοκρατίας και ελληνικών ως το πολιτικό σου ψυχογράφημα. (είναι άραγε ελληνικά η λέξη κυβιστηση που μου απηύθυνε κάποιος επιτιθέμενος κατά της αφεντιάς μου προσωπικά;) Ας είναι. Γηράσκω αεί διδασκόμενος.
Κατά κανόνα όταν γράφω εκδηλώνω το αποκορύφωμα μιας πολιτικής οργής που εμπεριέχει πολιτική γνώση και εμπειρία πολλών ετών δημοσιογραφίας. Και πάντα επωνύμως. Ποτέ ως σκιά. Απλώς γιατί ποτέ δεν μέτρησα την σκιά μου για μπόϊ. Το κάνουν άλλοι με εξαιρετική επιτυχία.
Επί του προκειμένου και επειδή πολλοί εκ της πράγματι ισοπεδωτικής μου γραφής, θεώρησαν πως απορρίπτω την δημοκρατία με επιχείρημα την εύκολη και φθηνή επωδό. Την γνωστή παραπομπή στον κλασσικό ελληνισμό. Μόνο που η καραμέλα είχε μέλι κακής ποιότητας, ζαχάρωσε και λιγώσαμε. Η συγκεκριμένη δημοκρατία ήταν δημοκρατία μεταξύ ίσων. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά. Οι πολυπληθείς δούλοι ήταν εντός εκτός και επί τ’ αυτά. Εντός αυτής στην επίπονη εργασία αλλά εκτός πολιτικών αποφάσεων που τους αφορούσαν..
Στρέψτε τώρα το βλέμμα στο σήμερα. Έχουμε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία η οποία στριμώχνεται σε τρεις αστικές περιοχές. Βούλα, Ψυχικό Εκάλη. Οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που όμως αφορούν δέκα εκατομμύρια ψυχές από δέκα καλικάτζαρους λαμβάνονται. Όμως εγώ εσύ εμείς, ελέω τους, διατηρούμε το δικαίωμα στην ψευδαίσθηση ότι δια της ψήφου μας επιλέγουμε το ποιος θα κυβερνήσει. Με κριτήριο τι; Τα όσα μας επιτρέπουν αυτοί να πληροφορούμαστε μέσα από Μέσα Μαζικών Εγκλημάτων που φυσικά τα ελέγχουν ως το τελευταίο γρανάζι της λειτουργίας τους. Έτσι η δική μας δημοκρατία περιορίζεται (όπως εύστοχα παρατήρησε θαμώνας με το ψευδώνυμο περαστικός) στις όψιμες και γραπτές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, για να τις γράφουν με την σειρά τους οι εξουσιαστές (αυτό δεν αφορά μόνον την πολιτική αλλά κυρίως την οικονομική εξουσία) όπου η μελάνη δεν βρίσκει τόπο να πιάσει.
Ακούσατε έστω έναν, αριθμός ένας, πολιτικό αρχηγό να καταγράφει το γιατί στην αδυναμία των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια για παράδειγμα; Μήπως κάποιος σας εξήγησε το πώς οι εργαζόμενοι υπέστησαν απώλειες στα εισοδήματά τους κατά πολύ μεγαλύτερες από τον πληθωρισμό την τελευταία δεκαπενταετία; Μήπως μάθατε έστω και ένα όνομα από τους εμπλεκόμενους στα σκάνδαλα της Ζημενς ή των ομολόγων; Μήπως ακούσατε να τιμωρούνται οι βιομήχανοι και οι πολιτικοί που θησαύρισαν σε βάρος ενός λαού στο μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο από της σύστασης του Ελληνικού κράτους και συγκεκριμένα των προβληματικών με τα θαλασσοδάνεια; Μήπως βρήκε κάποιος άκρη με τις υποκλοπές ή την Ζαχοπουλειάδα που περιορίστηκε στο πρωτότυπο συμπέρασμα ενός χοντρού που πήδηξε; Και τότε γιατί ο Μάτσας της Columbia τον χαρακτήρισε άνθρωπο «πολύ λογικό» που του αποχαρακτήριζε ένα ζωντανό ακόμη μουσείο σύγχρονης τέχνης; Μήπως λήφθηκε υπ’ όψιν η γνώμη των εργαζομένων στο ασφαλ(η)στρικό και το αγνοούμε; Μήπως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτούσαν στην μείωση των ασφαλιστικών ταμείων; Μήπως με την αδιαφορία όλων ανεξαιρέτως υποβαθμίστηκαν στην λεγόμενη και Ευρωβουλή τα εθνικά μας ζητήματα όπως θα συνέβαινε με τα αντίστοιχα μιας τρίτης χώρας;
Αυτού του τύπου τις δημοκρατίες των ψευδαισθήσεων εγώ τις ονομάζω ολιγαρχίες. Και το έχω κάνει από το 1994 στο βιβλίο μου Μέσα από τα Μέσα..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος