Περί πολιτικής και μαντριού

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΘΑΜΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ
Στο καφενείο μας θα ακούγονται όλες οι φωνές έστω και αν διαφωνούμε

Το βαθύτερο νόημα της λέξης «μαντρί»

Γράφει ο Περαστικός-Ευθύλογος,

Η αφορμή για τις σκέψεις που ακολουθούν δόθηκε από την ανάρτηση της Τρίτης 29 Απριλίου 2008 με τίτλο:
«Καφενοκουβέντες (περί επιστροφής)»

Η τελευταία φράση της ανάρτησης είναι:

...Επέστρεψαν όλοι στο μαντρί μην ανησυχείς .

Η λέξη "μαντρί" αποδίδει κατά τον πιο ρεαλιστικό και ακίνδυνο τρόπο την πραγματικότητα.

Αντί να ονομάσουμε τους εκάστοτε αρμόδιους με τη λέξη που τους αξίζει, ονομάζουμε "μαντρί" τον (δήθεν ιδεολογικό) χώρο που αυλίζονται, εκμαυλίζονται και σταβλίζονται.

Έτσι δεν προσβάλλουμε την προσωπικότητα, δεν θίγουμε την υπόληψη του κάθε τρόφιμου του «μαντριού», (η τιμή μάλλον έχει χαθεί προ πολλού), δεν ασεβούμε προς την εξουσία και προφανώς δεν ανοίγουμε παρτίδες με την δικαιοσύνη.
Έχετε σκεφθεί τι θα μπορούσε να συμβεί αν αποκαλούσατε π.χ. «γίδι» ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο;
Το πιθανότερο είναι οτι θα είχατε δυο καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος σας.
Μια για περιύβριση της εξουσίας και μια για …αποκάλυψη κρατικού μυστικού.
Τώρα όμως με το «μαντρί», είναι κι ο σκύλος χορτάτος και η πίτα σωστή.
Πετυχαίνουμε πέντε πράγματα:
α) Βγάζουμε το «άχτι» μας.
(β) Όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι)* καταλαβαίνουν τι θέλουμε να πούμε.
(γ) Δεν προσβάλλουμε προσωπικά κανέναν.
(δ) Επανατοποθετούμε τους «υψηλά ιστάμενους» στο ύψος που τους αξίζει.
(ε) Αποδίδουμε - κατά κάποιον τρόπο – δικαιοσύνη, χωρίς να κατηγορηθούμε για αυτοδικία.

Αν δεν ευθύνεται το ζωντανό περιεχόμενο των "μαντριών" για την κατάντια της χώρας, ποιος ευθύνεται; Και όμως δεν λογοδότησε ποτέ κανένας!
Είναι τουλάχιστον περίεργο, η κλοπή 100 € να θεωρείται ποινικό αδίκημα και να τιμωρείται, ενώ η λεηλασία των ελπίδων ενός ολόκληρου λαού να θεωρείται πολιτική πράξη και να παραμένει ατιμώρητη ή και να επιβραβεύεται!

Ίσως γι’ αυτό να υπάρχει και η άποψη οτι κάθε λαός έχει τα "αιγοπρόβατα" που του αξίζουν.

* Η τοποθέτησή μας ως προς την εξουσία καθορίζει την ηθική, διανοητική και ψυχολογική μας ποιότητα.
Υπάρχουν αυτοί που την διεκδικούν για τον εαυτούλη τους.
Υπάρχουν οι «μαζόχες» που εξουσιάζονται και το απολαμβάνουν.
Υπάρχουν αυτοί που την γλείφουν.
Υπάρχουν αυτοί που την θεωρούν αναγκαίο κακό και απλά την ανέχονται.
Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν οτι η εξουσία είναι σαν την πρωινή αφόδευση. Σιχαμερή αλλά ωφέλιμη.
Και μάλλον ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ…

Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί