Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Από την χτεσινή ομιλία στην Ελληνική Βουλή, του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Junker,
κράτησα το «ρεζουμέ» όλων όσων είπε, που συνοψίζεται σε τούτη εδώ τη
φράση του : «Θα ήθελα να σας εξορκίσω να συνεχίσετε τις προσπάθειες και
να μη λοιδορήσετε, μην αφήσετε να πάνε χαμένα τα αποτελέσματα που
μπορέσατε να έχετε τα τελευταία χρόνια με τόσες θυσίες».
Με
λίγα λόγια, είπε : «Συνεχίστε να καταπίνετε το πικρό φάρμακο», διότι
πλέον, μετά οκτώ χρόνια Μνημονιακών Πολιτικών, τούτο το «φάρμακο»,
αποδεικνύεται περίτρανα πως δεν είναι το «φάρμακο που σκοτώνει», όπως ο
Λαός πίστευε και πιστεύει και κάποιοι πολιτικοί επίσης κάποτε πίστευαν
πριν μετατραπούν σε βιρτουόζους των Μεγάλων Κυβιστήσεων, αλλά είναι το
«φάρμακο που σώζει».
Δεν
θα μείνω στις ούτως ή άλλως γενικόλογες αναφορές του, που εξύμνησαν τα
θετικά «αποτελέσματα», ασφαλώς με τις θυσίες ενός Λαού, που επέδειξε
«μεγάλη θέληση» ώστε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και με αξιοπρέπεια να
αντιμετωπίσει την κατάστασή του, ούτε στον «εκσυγχρονισμό» που
διαπίστωσε με ρητή του αναφορά στις μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις, την
αγορά εργασίας, το δημόσιο, τον τραπεζικό τομέα, τα......
δημοσιονομικά, στην
παιδείας « και πολλών άλλων».
Θα μείνω στο γεγονός, ότι ο Jean-Claude Junker,
έχω την αίσθηση πως είτε δεν είχε συναίσθηση του τόπου στον οποίο
μιλούσε, είτε είχε απόλυτη συναίσθηση του τόπου, πλην όμως, κι αυτό
είναι ακόμα χειρότερο, τον λοιδόρησε δια της υποκρισίας του, η οποία
πολύ επιγραμματικά συνοψίζεται στις παραπάνω επισημάνσεις του λόγου του.
Ο Jean-Claude Junker,
ασφαλώς γνωρίζει, ότι η Ελληνική Βουλή, ο «τόπος» της ομιλίας του, από
το βήμα της οποίας απευθύνθηκε στα μέλη της και στον Ελληνικό Λαό, είναι
ο ένας εκ των κορυφαίων Πολιτειακών Θεσμών, που απαιτήθηκε να
κονιορτοποιηθεί και εξευτελιστεί η ανεξαρτησία και λειτουργία της
προκειμένου να επιβληθούν τα Μνημόνια, όμως, πάνω σ’ αυτό το θέμα, ο Jean-Claude Junker ΔΕΝ βρήκε το κουράγιο να αρθρώσει ούτε μια λέξη.
Ο Jean-Claude Junker,
ασφαλώς γνωρίζει, ότι οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, που εντός της Βουλής τα
έδρανά της βρίσκονται στα δεξιά του βήματος των αγορητών, το βήμα στο
οποίο ο ίδιος μίλησε, όπως και η Ελληνική Βουλή, ο έτερος των κορυφαίων
Πολιτειακών Θεσμών, κι αυτός απαιτήθηκε να κονιορτοποιηθεί και
εξευτελιστεί η ανεξαρτησία και λειτουργία του προκειμένου να επιβληθούν
τα Μνημόνια, όμως, πάνω σ’ αυτό το θέμα, ο Jean-Claude Junker ΔΕΝ βρήκε το κουράγιο να αρθρώσει ούτε μια λέξη.
Ο Jean-Claude Junker,
ασφαλώς γνωρίζει, ότι για την επιβολή των Μνημονίων, απαιτήθηκε να
καταστρατηγηθούν σωρευτικά, ευρωπαϊκές και διεθνείς Συμβάσεις και
Συμφωνίες ενσωματωμένες στο Κοινοτικό Δίκαιο και τα Εθνικά Δίκαια των
κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχετικές με πλήθος Δικαιωμάτων,
Ανθρωπίνων, Ατομικών, Κοινωνικών, Πολιτικών, Νομικών κ.λπ. και που
συγκροτούν το περίφημο «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο», αλλά, επίσης να
καταστρατηγηθεί και το Ελληνικό Σύνταγμα, γεγονότα Ύψιστης Σημασίας για
τον Δυτικό Πολιτισμό, πλην όμως, όλως επουσιωδών λεπτομερειών ως
φαίνεται για τον Jean-Claude Junker, μπροστά στα άλλα Ύψιστα «Συμφέροντα» που επέβαλαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα.
Ο Jean-Claude Junker,
ασφαλώς γνωρίζει, ότι ο τρίτος εκ των Πολιτειακών Θεσμών, ΚΑΙ Ο
ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΣ, στην Ελλάδα των «απογόνων του Θουκυδίδη», για να
χρησιμοποιήσω μια φράση του, αυτός της Δικαιοσύνης, έχει κηρύξει πλήθος
θεμελιωδών Μνημονιακών Νόμων ως αντισυνταγματικών, τους ίδιους νόμους
που ο ίδιος υπερασπίστηκε από του βήματος της Βουλής και την πιστή
εφαρμογή των οποίων «εξόρκισε» να ακολουθήσουμε πιστά! Με άλλα λόγια,
πόσο έξω θα έπεφτε κάποιος αν εκλάμβανε αυτή την σιωπή του Προέδρου της
Κομισιόν πάνω σ’ αυτό το ζήτημα ως κάτι περίπου σαν αυτό; : «αψηφήστε»
την Ελληνική Δικαιοσύνη, αφήστε την να αποφασίζει ό,τι θέλει κι εσείς
απλά να εγγράφετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας τις αποφάσεις της».
Ο Jean-Claude Junker,
ασφαλώς γνωρίζει, ότι ο Ελληνικός Λαός, ΟΥΔΕΠΟΤΕ επικρότησε την
Μνημονιακή βαρβαρότητα και ΟΥΔΕΠΟΤΕ ενεργώντας ως ένας Λαός στερούμενος
στοιχειώδους αξιοπρέπειας και λογικής, εξέλαβε ως θετικά επιτεύγματα τα
οποία για να τον σώσουν πρέπει να τον σκοτώσουν και πολύ περισσότερο,
ΟΥΔΕΠΟΤΕ δικαιολόγησε τα ερείπια, οικονομικά και κοινωνικά, ιδιωτικά και
εθνικά, που δημιούργησαν και θα εξακολουθούν να δημιουργούν οι εν
ισχύει μνημονιακοί νόμοι, της -αναγγελθείσης- «μεταμνημονιακής Ελλάδας»
συμπεριλαμβανομένης. Αποτελεί Ύβρη η εξύμνηση «αρετών» της Υποτέλειας
στην Αθλιότητα, που θα άρμοζαν μονάχα σε Συνειδητά Δουλόφρονες
ανθρώπους. Όμως όσο και αν το επιχειρούν κάποιοι, ο Ελληνικός Λαός, δεν
ανήκει σ’ αυτή τη κατηγορία.
Και
ασφαλώς, όλα τα παραπάνω, μικρή σχέση έχουν με την ευθύνη των ίδιων των
προσώπων που εκπροσωπούν τους παραπάνω Θεσμούς, γιατί υπόγραφαν και
νομοθετούσαν πράγματα που δεν πίστευαν, διότι εδώ, ο Jean-Claude Junker,
υποτίθεται ότι όχι μονάχα θεσμικά, ως εκ της ιδιότητάς του ως Προέδρου
της Κομισιόν, μα και ως «Ευρωπαίου Ανθρώπου», κάτι που θαμπώνει τα μάτια
αρκετών συμπατριωτών μας οι οποίοι πολύ εκτιμούν ο,τιδήποτε το
(δυτικο)-ευρωπαϊκό, ήρθε να μας πει δυο λόγια και για το πώς βλέπει την
κατάσταση της Ελλάδας και των μνημονιακών της υποχρεώσεων, όχι εντός του
πλαισίου των απαιτήσεων των Αγορών, μα εντός των απαιτήσεων του
Ευρωπαϊκού Κεκτημένου (Νομικού, Δικαιικού, Κοινωνικού, Πολιτικού,
κ.λ.π).
Ο Jean-Claude Junker μίλησε περισσότερο ως πρώην Πρόεδρος του Eurogroup, παρά ως Πρόεδρος της Κομισιόν.
Αλλά,
σ’ αυτό τουλάχιστον, ίσως και χωρίς ο ίδιος να το έχει
συνειδητοποιήσει, ομίλησε όντως ειλικρινώς : Περιέγραψε την Νέα Ευρώπη,
την Νέα Γερμανική Ευρώπη, του Δούναι και Λαβείν, των Αγορών και των
Τραπεζών. Όλα τα άλλα «Κεκτημένα», απλά, αποτελούν «περιθωριακά
ζητήματα», και ακριβώς ως τέτοια τα εξέλαβε και ο Jean-Claude Junker, κρίνοντας από το γεγονός ότι τα αγνόησε επιδεικτικά.
Κύριε Junker,
στην ιστορία τούτη η Χώρα γνώρισε πολλούς φιλέλληνες. Όμως, λίγοι ήταν
εκείνοι που τελικά αποδείχτηκαν «γνήσιοι» φιλέλληνες. Δεν αρκούν μονάχα
λόγια για να είναι κάποιος «φιλέλληνας». Όμως, δυστυχώς, στη χτεσινή
ομιλία σας στην Βουλή, δεν διαπίστωσα ούτε αυτά δεν διαπίστωσα. Ζητήσατε
από τον Ελληνικό Λαό να αποδεχτεί την αναγκαιότητα ενός Ζυγού και
μάλιστα να τον υπερασπιστεί. Το μέγα δράμα εδώ, είναι πως αμφιβάλλω αν
εκεί όπου εγώ βλέπω την ύπαρξη ενός «Ζυγού» βλέπετε κι εσείς το ίδιο
πράγμα, όπως κι εγώ αδυνατώ να δω «επιτυχίες» εκεί που εσείς τις
εντοπίζετε. Αυτό δηλώνει απλά, διαφορά Αξιακών Κόσμων.