Ο λόγος που αναδημοσιεύονται εδώ συχνά οι εκπομπές, τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές, του δημοσιογράφου της Κρήτης Γιώργου Σαχίνη, είναι επειδή κάνει όλες τις κρίσιμες ερωτήσεις στους προσκεκλημένους του, επειδή είναι ένας πραγματικά αδέσμευτος και δημοκράτης δημοσιογράφος και δεν μεροληπτεί μικροκομματικά....Γι αυτό το λόγο σήμερα αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που πήρε από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολυγραφότατο αρθρογράφο Παναγιώτη Μαυροειδή.
Εκτός από τις βασικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που περίπου είναι γνωστές, εδώ ο Μαυροειδής κάνει και μια συγκριτική κριτική στο ΚΚΕ, κατόπιν ερώτησης του καλού δημοσιογράφου, ως προς το ποιες είναι πραγματικά οι διαφορές θέσεων των δυο πολιτικών σχηματισμών.
Κατά την προσωπική μου γνώμη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ένα έλλειμμα. Ενώ πρόκειται για μια πολιτική δύναμη με γερά θεμέλια στην βάση των κινημάτων, με συνέπεια στις φιλοεργατικές, λαϊκές διεκδικήσεις, με πραγματική και όχι μιντιακή παρουσία στα πολιτικά δρώμενα, δυστυχώς υποτιμά τη σημασία, ιδιαίτερα σήμερα, ενός υγιούς εθνικισμού, ή αλλιώς αυτού που λέμε πατριωτισμού, τον οποίο θεωρεί πάντα ως αντιδραστική έκφανση. Εδώ θεωρώ οτι ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει λάθος, είναι ίσως αυτός ο λόγος που είναι καθηλωμένη και στα ποσοστά της, παρά τους αγώνες που δίνει. Και αυτό διότι δεν φαίνεται να κατανοούν καθόλου μια άλλη διάσταση της ύπαρξης, πέρα από την υλική, η οποία φυσικά είναι η βάση, μια διάσταση που γνωρίζουν πολύ καλά και χειρίζονται οι φασίστες, το κυρίαρχο εξουσιαστικό σύστημα.
Έτσι και σε αυτή τη συνέντευξη, σωστά επισημαίνει ο Μαυροειδής οτι αυτό που ενισχύεται αυτή τη στιγμή στην ΕΕ και με γρήγορο ρυθμό είναι ένα ρεύμα ακροδεξιάς το οποίο αμφισβητεί το οικοδόμημα της ευρωζώνης και της ΕΕ, καθώς η ΕΕ κάθε άλλο παρά φτιάχνει ένα υπόστρωμα κατάργησης των παλιών εθνικισμών, όπως ονειρεύονται κάποιοι στην αριστερά, αντίθετα, από τη μια ενισχύει τον ηγεμονικό, επιθετικό εθνικισμό των ηγεμονικών χωρών όπως η Γερμανία, αλλά και ταυτόχρονα, ως αντίδραση σε αυτόν και ως μορφή ανταγωνισμού των εθνικών αστικών τάξεων, τους εθνικισμούς και στις άλλες χώρες, αυτό εξάλλου συμπυκνώνει η τάση ανόδου των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμων ενάντια στην ΕΕ.
Όμως από εδώ και πέρα ο Μαυροειδής θεωρεί οτι η ευρωπαϊκή αριστερά δεν μπορεί να εισπράξει την κοινωνική δυσαρέσκεια, επειδή είναι υπέρ της ΕΕ. Αυτός ο συλλογισμός κάνει ένα άλμα, διότι δεν είναι μόνο η αμφισβήτηση στην ΕΕ που αρκεί. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε άνοδο των κομμουνιστικών κομμάτων όπως το ΚΚΕ ή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που τάσσονται σταθερά και εξ αρχής ενάντια της. Όμως η τάση για "επιστροφή", μια εσωστρέφεια των λαϊκών στρωμάτων προς το οικείο, παραδοσιακό, εθνικό, πατριωτικό στοιχείο, που αυτή τη στιγμή εκφράζει με αρρωστημένο τρόπο μόνο η ακροδεξιά και ο φασισμός, δεν ερμηνεύεται και δεν αξιολογείται επαρκώς.
Δεν είναι μόνο η προπαγάνδα και η ενίσχυση της ακροδεξιάς από τις αστικές τάξεις, που σκοπό έχει να απορροφήσει τους επαναστατικούς κραδασμούς των φτωχοποιημένων, εξαθλιωμένων, απαξιωμένων κομματιών της κοινωνίας. Είναι και οτι η αριστερά δεν παραλαμβάνει και δεν επεξεργάζεται, με προοδευτικό πρόσημο, αυτή την τάση για αναδίπλωση προς το εθνικό, οτι δεν την αξιολογεί πέρα από το κυρίαρχο σύστημα, οτι δεν θεωρεί πως περιέχει και ένα "υγιές" κομμάτι.
Αυτή η ανάγνωση στη βάση της δεν είναι καθόλου υλιστική αλλά αντίθετα είναι μεταφυσική, διότι επειδή έτσι θέλει, εξαιρεί κάτι πραγματικό από την εξίσωση ανάγνωσης του γίγνεσθαι.
Επειδή ιδανικά ο διεθνισμός είναι το ζητούμενο για αυτή την αριστερά, πετιέται στα σκουπίδια ένα πραγματικό δεδομένο, ενώ θα έπρεπε να ενταχθεί στο όποιο "πρόγραμμα" μετάβασης μελετά. Τα έθνη είναι μια ιστορική πραγματικότητα που διαμόρφωσε τους λαούς και δεν μπορεί απλώς να τα πετάξει κανείς επειδή του είναι δυσάρεστα, όπως και στα οικονομικά και εργατικά προγράμματα δεν πετάς τον καπιταλισμό στα σκουπίδια, χρειάζεται μια μεταβατική φάση. Κανένας που σήμερα θέλει να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις δεν ισχυρίζεται οτι από τη μια μέρα στην άλλη θα πάμε σε κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και θα εξαφανιστεί η ατομική ιδιοκτησία. Αυτό είναι ουτοπικό αν ενδιαφέρει η πολιτική, δηλαδή το πώς, με ποια βήματα, πάμε από το εδώ και τώρα σε ένα καλύτερο κόσμο.