Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Ας θυμηθούμε…
Μετά
τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, η Τρόϊκα είχε επανέλθει δριμύτερη,
ανατρέποντας όλα όσα είχαν υποσχεθεί η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και
μάλιστα, αφήνοντας να αιωρείται ότι τα (προεκλογικά τους τότε)
προγράμματα, ως προγράμματα «σοβαρά» και «ρεαλιστικά», είχαν και την
άτυπη (ή μήπως και τη τυπική;) έγκριση της Τρόϊκα.
Υπήρχε
λόγος να συμβεί αυτό; Δηλαδή η Τρόϊκα να «κρεμάσει» την κυβέρνηση που
προήλθε, αναφορικά με τα όσα υπόσχονταν στο ίδιο της το κυβερνητικό
πρόγραμμα που υπέβαλε στη .......
Βουλή, τότε;
Ναι!
Διότι
έπρεπε λοιπόν να γίνει ένα σημαντικό από άποψη στρατηγικής βήμα : να
πιστοποιηθεί ποιο εξακολουθεί να είναι το αφεντικό σε τούτη τη χώρα. Κι
αυτό για να επιτευχθεί, για να το κατανοήσει, ιδίως ο λαός, έπρεπε γι’
ακόμα μια φορά, η πολιτική εξουσία, αφού πρώτα αφεθεί να δώσει
υποσχέσεις και να χαράξει κόκκινες γραμμές, ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ
αυτοεξευτελιζόμενη να μαζέψει όσα υπόσχονταν, και ν’ αρχίσει να
απολογείται στο λαό με τα ίδια χιλιομασημένα επιχειρήματα περί
μονοδρόμων, περί σωτηρίας, κ.λπ., χάνοντας έτσι την αξιοπιστία της η
οποία ούτως ή άλλως χαμένη ήταν, κι απλά η αγωνία της κυβέρνησης ήταν
και είναι να την ανακτήσει σε κάποιο βαθμό.
Ο
εξευτελισμός των «προθύμων» κυβερνήσεων, στα πλαίσια της στρατηγικής
του σοκ και δέους που εφαρμόζει η Τρόϊκα, είναι σημαντική παράμετρος,
διότι η στρατηγική αυτή, πρέπει πάντα να υπενθυμίζει και να εθίζει στο
λαό, ότι η χώρα στην ουσία διοικείται όχι από τη κυβέρνησή του, κι ότι
απλά η κυβέρνησή του, δεν αποτελεί παρά το όργανο προώθησης της
τροϊκανής πολιτικής.
Η στρατηγική αυτή, δεν προωθεί την ιδέα του «αόρατου» λόμπι εξουσίας.
Μια κατοχική δύναμη, οφείλει να είναι ορατή.
Αυτό συνέβη τότε.
Αυτό
θα συμβεί και τώρα, για τους ίδιους λόγους, ΑΜΕΣΩΣ μετά τις εκλογές του
Μαΐου, όταν θα δρομολογηθεί το επόμενο μνημόνιο ή όπως αλλιώς θα
ονομάζεται, και όταν θα πάρουν πίσω με νέα μέτρα, όσα ψίχουλα δώσουν
τώρα προεκλογικά, όπως ακούγεται, στα πλαίσια της διανομής μέρους του
επιτευχθέντος «πλεονάσματος».
Μάλιστα,
ήδη τίθεται από τώρα η ατζέντα των επόμενων «παρεμβάσεων», που τι λέτε
να αφορά, όπως τουλάχιστον μας πληροφορεί ο Τύπος; Νέες μειώσεις μισθών
και συντάξεων, κι όταν ακούτε αυτά, πρέπει αυτόματα να προσθέτετε και
τούτα : μεγαλύτερη πτώση των πωλήσεων των επιχειρήσεων, βαθύτερη ύφεση,
μεγαλύτερη ανεργία, νέα λουκέτα, και πάει λέγοντας… Δηλαδή, νέα επίθεση
στα συνήθη υποζύγια, και βεβαίως, θα έχουμε ως αντάλλαγμα τα παρήγορα
δάκρυα όλων εκείνων που χαρακτηρίζουν ακόμα και βαρβαρότητα το μνημόνιο,
ή πτυχές του στη καλύτερη περίπτωση, όλοι τους όμως αναγνωρίζουν ότι
κατανέμει άδικα τα βάρη, εκείνων που το ψήφισαν και λοιδορούν κάθε άλλη
προοπτική εκτός αυτής του μονοδρόμου.
Αυτό θα συμβεί και τώρα ΕΚΤΟΣ ΑΝ…
Εκτός
αν, το αποτέλεσμα της κάλπης, ιδίως στην ανάδειξη των Περιφερειαρχών
και ακόμα ειδικότερα στην ανάδειξη των ευρωβουλευτών, δείξει ότι πλέον
Νέα Δημοκρατία συν ΠΑΣΟΚ, αθροιστικά, δεν εκπροσωπούν παρά τη
συντριπτική πλειοψηφία, πράγμα που, όπως θεωρώ, θα οδηγήσει στην
ουσιαστική αδυναμία της κυβέρνησης να πάρει και το ολιγότερο οδυνηρό
μέτρο, χωρίς να αμφισβητηθεί η νομιμότητα, αφού πλέον, καθημερινά θα της
υπενθυμίζεται ότι έχει απολέσει τη δεδηλωμένη, παρ’ όλο που για λόγους
που έχω ήδη εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μου, προσωπικά θεωρώ ότι η
δεδηλωμένη δεν υπάρχει σε καμία από τις μέχρι σήμερα φιλομνημονιακές
κυβερνήσεις, διότι πολύ απλά, υφάρπαξαν τη ψήφο του λαού με προγράμματα
εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτά που εφάρμοσαν ως κυβερνήσεις.