Toυ Πέτρου Τρουπιώτη
Η κρίση στην
Ουκρανία, μια κρίση που «σιγοκαίει» εδώ και χρόνια, απέδειξε, εκτός όλων των άλλων
και την τεράστια αδυναμία ( αν όχι ολοκληρωτική έλλειψη) της Ευρωπαϊκής Ένωσης
να χαράξει και πολύ περισσότερο να ασκησειεξωτερικη πολιτική. Εξωτερική πολιτική
συγκεκριμένη και με στόχους και κατευθύνσεις.
Η κρίση στην Ουκρανία,
που όχι μόνον δεν είναι εύκολο να λήξει , αλλά κινδυνεύει να γίνει σπίθα που θα ανάψει μια περιφερειακή σύγκρουση
ή θα επαναφέρει το κλιμα του «ψυχρού πολέμου», έπιασε για μια ακόμα φορά την Ευρώπη
όχι απλώς ανέτοιμη να ...........διαχειριστεί τέτοια θέματα , αλλά και κατακερματισμένη εσωτερική
, μια και κάθε χώρα ( η ομάδα χωρών) έχει δικά της συμφέροντα . Συμφέροντα που όχι
λίγες φόρες, συγκρούονται μεταξύ τους…
Εδώ και χρόνια,
όχι μόνον συγκεκριμένες Ευρωπαϊκές δυνάμεις αλλά και μεγάλο μέρος του γραφειοκρατικού
μηχανισμού της Ένωσης και θεσμικά της όργανα «προτρέπουν» με κάθε τρόπο την Ουκρανία
να προχωρήσει σε στενή σύνδεση σε όλα τα επίπεδα ( οικονομικό αρχικά και κατ επέκταση
πολιτικό και βέβαια κοινωνικό) με την Ένωση.
Πιέζουν στην ουσία
μια και η Ουκρανία αποτελεί για κάποιες από τις Ευρωπαϊκές χώρες ένα είδος οικονομικού
ζωτικού χώρου , αλλά και κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι.
Η Ουκρανία
, μπορεί μέσο-πρόθεμα, ανάλογα με την ‘στροφή»
που θα πάρει όχι μόνον να βοηθήσει την Ευρωπαϊκή ένωση γεωστρατηγικα και οικονομικά
( και ιδιαίτερα κάποιες από τις ισχυρές χώρες της) αλλά και να πιέσει στα ίδια επίπεδα
την Μόσχα. Μπορεί να αποκόψει στην πορεία την Μόσχα από την έξοδο της στην περιοχή των βαλκάνιων και να περιορίσει σημαντική την πρόσβαση της στην
Μαύρη Θάλασσα, στρατηγικό σημείο για την θαλάσσια δύναμη της.
Κι όμως παρά
την μεγάλη σημασία του ζητήματος «Ουκρανία», οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ενώ πίεζαν
την Ουκρανική πολιτική ηγεσία αλλά και την ν κοινωνία να στρέψει προς την Ευρώπη,
δεν είχαν προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Δηλαδή δεν είχαν προετοιμάσει για
το τι θα κάνουν όταν η Μόσχα ( και οι στην Ουκρανία πολιτικοί φίλοι της) θα αντιδρούσαν.
Γιατί ότι θα αντιδρούσαν ήταν βέβαιο.
Έτσι, αυτή την
στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση , παρακολουθεί αμήχανη
τα όσα γίνονται στην Ουκρανία και είναι αμφίβολο αν αυτή την στιγμή υπάρχει όχι
μόνον συγκεκριμένη στρατηγική και πολιτική αντιμετώπισης και παρέμβασης στην κρίση
, αλλά ούτε καν συγκεκριμένη άποψη για το τι πρέπει τελικά να γίνει. Τι θα ήθελαν
οι Βρυξέλλες να προκύψει από την κρίση.
Βέβαια, άλλο επιθυμεί
το Βερολίνο, άλλο η γάλλια ( αν δηλαδή έχει συγκεκριμένη άποψη) ,άλλο η Πολώνια
και άλλο οι υπόλοιπες χώρες της Ένωσης.
Όμως όλες φαίνεται
ότι φοβούνται μήπως οι εξελίξεις στην Ουκρανία οδηγηθούν στα άκρα. Και εκείνη
την στιγμή , δεν είναι σαφές ποια θα είναι η αντίδραση της Μόσχας.
Και αυτή την αντίδραση
φαίνεται να « φοβάται» η Ευρώπη. Κι αυτό γιατί δεν έχει αποφασίσει όχι μόνον τι
θέλει αλλά και πως θα πρέπει να κινηθεί στρατηγικά.
Έτσι, στις Βρυξέλλες
κινούνται ως συνήθως. Παρακολουθώντας τα γεγονότα και τρέχοντας από πίσω τους.
Μόνον που το πρόβλημα
Ουκρανία δεν είναι κανένα περιφερειακό ζήτημα Είναι ένα κεντρικό ζήτημα για την
Ευρώπη , που και να λήξει τώρα με κάποιο συμβιβασμό θα προκύψει και πάλι σύντομα.
Και πάλι , όπως φαίνεται η Ευρώπη θα βρεθεί χωρίς σχέδιο και στρατηγική.
Σε μια μάλιστα περίπτωση
Ρωσικής παρέμβασης, η Ευρώπη θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τις ΗΠΑ , που για δικούς
τους λόγους ενιαίο έτοιμες να μπουν στο παιχνίδι ως το αντίπαλων δέος και ο προστάτης
της δημοκρατίας.
Και τότε , θα έχει
χαθεί άλλη μια ευκαιρία της Ευρώπης να αποκτήσει αυτόνομη οντότητα στο διεθνές σκηνικό.