Το βιβλίο του Κίπλινγκ «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», το οποίο έγινε και μια πολύ επιτυχημένη ταινία με πρωταγωνιστές τους Σον Κόνερι και Μάικλ Κέιν, περιγράφει την ιστορία του λοχία του Βρετανικού Στρατού Ντάνιελ…Ντρέιβοτ, ενός πολεμιστή που ακολουθώντας το πρότυπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου για λίγο έγινε «βασιλιάς-θεός» στο Καφιριστάν, όμως, αφού αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε θεϊκές ιδιότητες, κατέληξε να καταδιώκεται από τα εξαγριωμένα πλήθη.
Οι ομοιότητες με την ελληνική κοινωνία σαφώς δεν είναι απόλυτες. Οχι φυσικά πως δεν έχουμε εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο «Καφιριστάν», καθώς οι άσπονδοι Ευρωπαίοι εταίροι εσχάτως συνέκριναν τη χώρα μας με το Αφγανιστάν, χώρα στην οποία εντάσσεται η περιοχή που ο Κίπλινγκ περιγράφει. Ωστόσο, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο καμπής που ένας «θεός» θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτος για να σώσει τη δοκιμαζόμενη οικονομία μας. Ενας θεός που, αν δεν τα καταφέρει, ενδεχομένως και να έχει την τύχη του Ντάνιελ Ντρέιβοτ. Γιατί η οργή των Ελλήνων αυτή την περίοδο, ύστερα από έξι χρόνια ύφεσης, περισσεύει και ξεπερνά αυτή των εξαπατημένων Καφιριστανών.
Ανθρωπος συνετός, όπως μας αναφέρουν άνθρωποι που τον γνωρίζουν καλά, ο κ. Σταύρος Παπασταύρου πατάει στα πόδια του και φυσικά κάθε άλλο παρά θεός αισθάνεται. Για τον λόγο αυτό τα σενάρια που είδαν την περασμένη εβδομάδα το φως της δημοσιότητας περί ανάληψης του υπουργείου Οικονομικών δεν τον οδήγησαν σε λάθη. Ευφυής ο ίδιος, γνωρίζει πως ο καλύτερος τρόπος για να καεί μια υποψηφιότητα είναι η δημοσιοποίησή της ως σεναρίου.
Μεθοδικός και χαμηλών τόνων, εξάλλου, ποτέ δεν έπαιξε το σενάριο της υπουργοποίησής του, επιλέγοντας περισσότερο αυτό της τοποθέτησης σε μια 100% εκλόγιμη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο. Βέβαια, κάθε προσφορά για εκτόξευση ακόμα πιο πάνω είναι λογικό να είναι καλοδεχούμενη και απολύτως συζητήσιμη, καθώς η φιλοδοξία ποτέ δεν έλειψε στον 46χρονο δικηγόρο με τις διεθνείς περγαμηνές και τις υψηλές επαφές στο ευρωπαϊκό χριστιανοδημοκρατικό στερέωμα.
Ξεκάθαρα, πάντως, η κατά Ουμπέρτο Εκο σημειολογία ευνόησε την προηγούμενη Τετάρτη το σενάριο τοποθέτησης του κ. Παπασταύρου στη θέση του «τσάρου» της οικονομίας. Το πλάνο εξάλλου από την ομιλία του πρωθυπουργού στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, εκτός από τον κ. Αντώνη Σαμαρά, περιλάμβανε και τον ίδιο. Ηταν μια επιλογή τυχαία ή ένα «κάδρο» που τεχνικά η πρωθυπουργική ομάδα επέλεξε να υπάρξει με σκοπό κάτι να πει;
Οσοι δεν γνωρίζουν τον κ. Παπασταύρου, πάντως, εξεμάνησαν. «Ποιος είναι αυτός που, αν και μη εκλεγμένος, δίχως οικονομικές παραστάσεις, προωθείται σε μια τόσο σημαντική αλλά και υψηλών απαιτήσεων θέση;» ρωτούσε βουλευτής της συμπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ σε τηλεοπτικό πάνελ το ίδιο πρωί. Αλλοι δεν μπορούν να συνδυάσουν με τίποτα την εικόνα της μεσογειακής φυσιογνωμίας του δραστήριου δικηγόρου με το μαλλί που παραπέμπει σε νοτιοαμερικάνικη «χαίτη λατίνα», με τις αναγκαίες διεθνείς περγαμηνές και σχέσεις που απαιτεί η θέση του Ελληνα υπουργού Οικονομικών, πολύ περισσότερο τώρα που ο κ. Γιάννης Στουρνάρας χαίρει εκτίμησης από τους «ζόρικους» ξένους ομολόγους του.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η πορεία του πρωθυπουργικού συνεργάτη προβληματίζει. Με σπουδές στη Νομική της Αθήνας και μεταπτυχιακό στο εγνωσμένου κύρους Χάρβαρντ των ΗΠΑ, ο κ. Παπασταύρου διαθέτει το «πακέτο» που η περίσταση καλεί και με το παραπάνω. Μπορεί οικονομολόγος υψηλού διαμετρήματος να μην είναι, μπορεί κάποιοι ακόμα και σήμερα εντός της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ να θεωρούν πως ο κ. Σαμαράς στην πραγματικότητα ήθελε να ενισχύσει την υποψηφιότητα που επιθυμεί, αυτή του κ. Χρύσανθου Λαζαρίδη, με αντάλλαγμα για τον κ. Παπασταύρου ένα καλό πλασάρισμα (δεύτερος πιθανότατα) στο ευρωψηφοδέλτιο, όμως η διεθνής εμπειρία και οι επαφές του δύσκολα βρίσκονται στην Ελλάδα.
Κι αυτό διότι ο ίδιος από την τετραετή θητεία του (1997-2001) ως πρόεδρος της Democrat Youth Community of Europe, δηλαδή της Νεολαίας του Χριστιανοδημοκρατικού-Λαϊκού Κόμματος της Ε.Ε., έχει σχέσεις με όλη τη σημερινή ευρωπαϊκή ελίτ. Με τα «παιδιά» των late 90s που σήμερα είναι κορυφαίοι Ευρωπαίοι υπουργοί, τεχνοκράτες, ακόμα και πρωθυπουργοί!
Υφιστάμενος του κ. Παπασταύρου και στενός του φίλος, στα νιάτα τους, υπήρξε εξάλλου ο νυν πρωθυπουργός της Ιταλίας κ. Ενρίκο Λέτα. Αυτή τη γνωριμία αξιοποίησε υπέρ της χώρας ο Ελληνας «αβοκάτο» του πρωθυπουργού όταν το καλοκαίρι ο τελευταίος επιδίωκε να δημιουργήσει μια πρώτη συμμαχία των δοκιμαζόμενων χωρών του Νότου. Κάπως έτσι, ο κ. Λέτα ήρθε στην Ελλάδα και έκανε μάλιστα και θερμές δηλώσεις για την εδώ προσπάθεια.
Από την ευρωπαϊκή του θητεία, όμως, ο κ. Παπασταύρου γνωρίζει και σημαίνοντα στελέχη του CPD, του κόμματος δηλαδή της κυρίας Ανγκελα Μέρκελ. Αυτές τις σχέσεις αξιοποιεί σήμερα ως συντονιστής της ομάδας Ελληνογερμανικής Συνεργασίας, η οποία επιδιώκει να απαλύνει τις πληγές που η οικονομική κρίση –διακρατικά- δημιούργησε.
Από το Κολλέγιο στον Βαρβιτσιώτη
Παιδί του Κολλεγίου Αθηνών, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος εισήχθη στην πολιτική από τον τέως αντιπρόεδρο και υπουργό κ. Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Ο κ. Βαρβιτσιώτης θα εισηγηθεί και τελικά θα πετύχει την τοποθέτηση του «νεολαίου» Παπασταύρου στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. το 1999 σε οριακά μη εκλόγιμη θέση. Με θητεία στο μεγάλο και ιστορικό δικηγορικό γραφείο Ζέπος-Γιαννόπουλος λόγω των λαμπρών σπουδών του στο Harvard Law School των ΗΠΑ, θεωρείται άριστος δικηγόρος με επαγγελματικές επιτυχίες. Πάντοτε όμως είχε πολιτικές ανησυχίες και ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια εντάχθηκε στην ΟΝΝΕΔ.
Μετά την ευρωπαϊκή θητεία του στη Νεολαία του Λαϊκού Κόμματος, επιστρέφει στη μάχιμη δικηγορία και παράλληλα ενεργοποιείται στις Διεθνείς Σχέσεις του κόμματος της Ν.Δ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 θα παντρευτεί, αλλά η μοίρα θα σταθεί σκληρή μαζί του. Η αγαπημένη του σύντροφος θα χάσει μια άνιση μάχη με τον θάνατο και θα τον αφήσει με το δίχρονο αγοράκι τους. Ολοι στη Νέα Δημοκρατία συμπαρίστανται στον νεαρό δικηγόρο, ο οποίος από τότε δεν θα ξαναπαντρευτεί και θα αφιερωθεί απόλυτα στον γιο του και στο κόμμα. Το 2004 ο κ. Κώστας Καραμανλής εκτιμώντας το δίκτυο διεθνών επαφών του κ. Παπασταύρου θα τον τοποθετήσει γραμματέα Διεθνών Σχέσεων της Ν.Δ. και στις ευρωεκλογές του 2009 θα είναι εκ νέου υποψήφιος στην ένατη θέση. Και πάλι οριακά δεν θα εκλεγεί, με αποτέλεσμα οι στενοί του φίλοι να τον αποκαλούν «μαύρη γάτα». Για τον λόγο αυτό και έχοντας το Ευρωκοινοβούλιο ως απωθημένο, πολλοί είναι εκείνοι που πλέκοντας σενάρια πιστεύουν πως το «φούσκωμα» του κ. Παπασταύρου από το Μαξίμου για τη θέση του υπουργού Οικονομικών ίσως έρχεται για να δικαιολογήσει -κυρίως στην κοινή γνώμη- την υψηλή θέση που θα πάρει τελικά στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών του Μαΐου.
Βοήθησε στα δύσκολα
Αν και πολλοί πιστεύουν πως ο γνωστός δικηγόρος είναι ένα ακόμα παιδί της του στενού πυρήνα φίλων και των παλιών συνοδοιπόρων του κ. Σαμαρά, ο κ. Παπασταύρου ήρθε κοντά με τον πρωθυπουργό μόλις το 2009, μετά την εκλογή του τελευταίου στην προεδρία της Ν.Δ. Ανθρωποι του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, αλλά και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς, δεν είδαν με καλό μάτι τον μεθοδικό και ευκατάστατο δικηγόρο με τις υψηλές γνωριμίες σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Στα δύσκολα, όμως, ο ίδιος απέδειξε την αξία του. Οταν η Ν.Δ. ήταν αποκλεισμένη λόγω της σθεναρά αντίθετης στάσης Σαμαρά απέναντι στο μνημόνιο και τις γερμανικές απαιτήσεις, ο κ. Παπασταύρου ήταν που έριχνε γέφυρες στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αποτρέποντας την απομόνωση του κόμματος. Αυτές τις κρίσιμες ημέρες, λίγο προτού η Ν.Δ. αναλάβει την εξουσία, ο ρόλος του υπήρξε καίριος, κι αυτό αναγνωρίστηκε από τον πρωθυπουργό. Βέβαια δεν λείπουν κι εκείνοι που θεωρούν πως ακόμα και σήμερα που ο κ. Παπασταύρου είναι κοντά στον κ. Σαμαρά, δεν είναι όσο κοντά θα ήθελε. Οι ίδιες πηγές μάλιστα τονίζουν με νόημα πως καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, αν και εδρεύει εδώ και 18 μήνες στο Μέγαρο Μαξίμου, ουδέποτε πήρε δικό του γραφείο όπως έχουν οι «Σαμαροφύλακες» κύριοι Δημήτρης Σταμάτης, Κώστας Μπούρας και Χρύσανθος Λαζαρίδης. Αντιθέτως, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί ως γραφείο του ένα τραπέζι συσκέψεων και να κινείται αποκλειστικά με το laptop του. Οπως και να έχει, όμως, και μόνο τα σενάρια που εσχάτως είδαν το φως τον αναβαθμίζουν είτε γίνει υπουργός Οικονομικών είτε όχι.
Η σχέση με τον Σάμπι Μιονί
Μοναδική γκρίζα περίοδος στη μέχρι στιγμής πολύ καλή σταδιοδρομία του διπλωματικού συμβούλου του κ. Σαμαρά θεωρήθηκε όταν το όνομά του ενεπλάκη στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ – και συγκεκριμένα όταν εμφανιζόταν συνδιαχειριστής λογαριασμού 550 εκατ. δολαρίων. Η άγνωστη όμως αυτή ιστορία ξεκινάει λίγο πιο παλιά, από τα χρόνια του Κολλεγίου Αθηνών και τη δεκαετία των 80s, όταν ο κ. Παπασταύρου ήταν συμμαθητής και φίλος με τον εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ επενδυτή Σάμπι Μιονί.
Ο εβραϊκής καταγωγής κ. Μιονί είναι επιστήθιος φίλος του κ. Παπασταύρου και πολλές φορές μάλιστα ο τελευταίος τον υπερασπίστηκε στους καβγάδες που είχε με τον κ. Μάκη Βορίδη, ο οποίος επίσης φοιτούσε στο Κολλέγιο. Αυτή η σχέση συνεχίστηκε και μετά. Οταν ο κ. Μιονί (γνωστός επενδυτής με το fund CMA που μετέπειτα εξαγοράστηκε από τον όμιλο Λάτση) χτυπήθηκε από μια σπάνια μορφή της επάρατης νόσου και φοβούμενος για τη ζωή του (όντως έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο) κάλεσε τον δικηγόρο του πλέον, αλλά και παιδικό του φίλο Σταύρο και τον έκανε πληρεξούσιο στην περιουσία του. Κάπως έτσι τα χρήματα του πολιτογραφημένου πλέον Ισραηλινού πολίτη Σάμπι Μιονί φάνηκαν να είναι στα χέρια του πρωθυπουργικού συμβούλου, ο οποίος δήλωσε πως η μόνη εμπλοκή του στη λίστα σχετίζεται με λογαριασμό 5,4 εκατ. δολαρίων του πελάτη του. Αλλοι πολύ καλοί φίλοι του από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ και της Νομικής Σχολής στην Αθήνα είναι οι κύριοι Κωστής Χατζηδάκης και Σπύρος Κλαδάς. Πάντως, αυτό που κάνει τον πρωθυπουργικό σύμβουλο να ξεχωρίζει και να χαίρει εκτίμησης είναι αυτό που είπε στο «ΘΕΜΑ» γνωστός υπουργός: «Ο Σταύρος είναι αγαπητός σε όλους. Ισως γιατί δεν μπλέχτηκε ποτέ με την κομματική πλέμπα. Ετσι είναι όταν βρίσκεσαι στην ευρωπαϊκή ελίτ»!