Εκείνοι που προσπαθούν να βρουν ομοιότητες ανάμεσα στο Ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, της πρώτης φάσης, και στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, στέκονται περισσότερο στην ευρυχωρία των συνθημάτων και των υποσχέσεων και στο στιλ Τσίπρα που ισχυρίζονται ότι είναι αντιγραφή του στιλ του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Κατά τη γνώμη τους, θα έπρεπε η πολιτική ζωή να είχε απαλλαγεί εδώ και καιρό απ’ αυτά τα μοντέλα διαχείρισης και προσέλκυσης οπαδών, τα ..............
οποία, όχι μόνο έχουν εκμετρήσει το ζην τους, αλλά θεωρούνται και μοιραία γιατί ευθύνονται για την κακοδαιμονία της χώρας.
Δεν μπορούν, όμως, να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου παραμένει, ακόμη και σήμερα, ακόμη και ύστερα απ’ όσα θλιβερά έχουν γίνει γνωστά για την περίοδο της παντοδυναμίας του, ο δημοφιλέστερος Έλληνας πολιτικός της Μεταπολίτευσης και η πρώτη τετραετία του [1981-1985] αξιολογείται από τους ψηφοφόρους [σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις] ως η καλύτερη περίοδος της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας.
Παράδοξο; Προφανώς, η απομάκρυνση από το παρελθόν
βοηθάει στον εξωραϊσμό του. Στη θέση της νηφάλιας προσέγγισης και της
κριτικής αποτίμησης των πεπραγμένων ενός ηγέτης και ενός κόμματος,
μπαίνει η γλυκερή εξιδανίκευση και του ηγέτη του πολιτικού σχηματισμού.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι εδώ για να υπερασπιστεί ή για να απολογηθεί για τη διαδρομή του.
Οι οπαδοί του έχουν κάθε λόγο να τον νοσταλγούν, οι εχθροί του έχουν
κάθε λόγο να του φορτώνουν όλα τα στραβά που ταλαιπωρούν τη χώρα. Την
ετυμηγορία γι’ αυτόν θα τη δώσει η Ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ [το δημιούργημά
του] είναι μεν εδώ, αλλά μάλλον δεν του δίνει κανείς σημασία. Ωστόσο,
αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι ακόμη και τα καλύτερα αντίγραφα
δεν μπορούν να φτάσουν στην ποιότητα του πρωτοτύπου. Αν, βεβαίως, είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ παράδειγμα προς μίμηση το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου,
όπως τον κατηγορούν οι αντίπαλοί του. Μεταξύ μας, δεν είναι αυτό που
έχει ανάγκη σήμερα η ελληνική κοινωνία. Φανταζόμαστε πως το γνωρίζουν
στον ΣΥΡΙΖΑ.