Παρακολούθησα χθες την εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου και με εντυπωσίασε η ερώτηση της νεαρής φοιτήτριας κας Έλενας Δούρου σχετικά με τις επενδύσεις, πως αυτές βοηθούν στην ανάπτυξη και κατά συνέπεια στην καταπολέμηση της ανεργίας.Το βίντεο της εκπομπής με το συγκεκριμένο απόσπασμα κάνει θραύση σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζοντας την κα Δούρου ως ΔΑΠίτισσα
που πήγε στον ενικό. Η ερώτηση της κοπέλας ομολογώ πως με εκνεύρισε όσο δεν πάει, όχι όμως για τον προφανή λόγο (οτι δηλαδή ήταν μια προβοκατόρικη ερώτηση απο ένα μέλος της ΔΑΠ αφού ειλικρινά δεν ξέρω αν όντως είναι μέλος της ΔΑΠ). Η ερώτηση με εκνεύρισε γιατί είναι οφθαλμοφανές πως γίνεται απο έναν νέο άνθρωπο παραπληροφορημένο και ζυμωμένο απο την άθλια αστική προπαγάνδα και το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης που παρουσιάζει το ξεπούλημα της περιουσίας του λαού ως επένδυση και σαν να μην έφτανε αυτό, αποσιωπά τις συνθήκες με τις οποίες στήνεται αυτή η “επένδυση” και βάζει την αντιπολίτευση να απολογείται απειδή ζητάει τα προφανή.
Εργασιακά δικαιώματα και κόκκινες γραμμές στον τρόπο με τον οποίο προσελκύει κανείς τις συγκεκριμένες επενδύσεις.
Εκείνο όμως που με εκνεύρισε περισσότερο απο όλα αυτά, είναι η στάση των ανθρώπων που αποτελούσαν το πάνελ της εκπομπής. Μετά την ερώτηση της κοπέλας ο Μιχελάκης και ο Κουκουλόπουλος σιγοντάριζαν αφού το μήνυμα πίσω απο την ερώτηση τους βόλευε, ο Χατζηνικολάου της μίλησε ειρωνικά και απαξιωτικά και μετά για να το μαζέψει χαρακτήρισε την ερώτησή της “καλή” (αδιανόητο), και οι εκπρόσωποι της αριστεράς έμειναν στα χαμόγελα και τις ειρωνίες. Μόνο ο Αρβανίτης πήγε να πει κάτι, αλλά τον διέκοψαν οι υπόλοιποι
και το θέμα ξεχάστηκε.
Εδώ θέλω να αναφέρω τις ευθύνες της αριστεράς στο συγκεκριμένο περιστατικό. Η απάντηση στην ερώτηση της κοπέλας για τους αριστερούς είναι αυτονόητη και την παίρνουν ως δεδομένο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως και οι υπόλοιποι πολίτες ξέρουν ή μπορούν να διακρίνουν τα κενά της ερώτησης. Αν μάλιστα δεχθούμε πως το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας
ενημερώνεται απο την τηλεόραση δεν θα έπρεπε να μας φανεί περίεργο πως πολύς κόσμος θα ήθελε να ρωτήσει τοίδιο με την κα Δούρου.
Εδώ λοιπόν η αριστερά, έχει υποχρέωση να εξηγήσει σε αυτήν την κοπέλα την αλφαβήτα ξεκινώντας απο το Α και όχι να της μιλάει σαν να είναι απόφοιτος του πανεπιστημίου μαρξιστικής θεωρίας. Κάτι για το οποίο η αριστερά κατηγορείται
συχνά αλλά φαίνεται πως δεν μπορεί, ή δεν θέλει να το αλλάξει.
Θα έπρεπε λοιπόν να της εξηγήσουν τα εξής:
Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτές, είναι η χαμηλή φορολογία και τα φθηνά εργατικά χέρια και μάλιστα χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Χωρίς συμβάσεις με μισθό ότι αποφασίσει ο εργοδότης κλπ.
Αυτό όμως έχει κάποια κενά τα οποία δεν είναι αναπτυξιακά όχι μόνο για το κράτος, αλλά ούτε για την ίδια την επένδυση. Αν για παράδειγμα ερχόταν ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει αυτοκίνητα στην Ελλάδα, με τα μικρά μεροκάμματα και τις ελαστικές συνθήκες εργασίας, καθιστά τους ίδιους τους εργαζόμενους ανήμπορους να αγοράσουν τα αυτοκίνητα που παράγει το εργοστάσιο. Τι αξία έχουν τα αυτοκίνητα όταν ο εργάτης παίρνει τόσο μικρό μισθό ωστέ να μην μπορεί να τα αγοράσει;
Άρα το κέρδος του εργοστασίου πάει περίπατο και κλείνει.
Στην απίθανη περίπτωση που ο εργοστασιάρχης καταλάβει πως πρέπει να δώσει καλύτερους μισθούς ωστε οι εργαζόμενοι
να έχουν αγοραστική δύναμη, σίγουρα τα προϊόντα που παράγει θα έχουν κάποια αξία και θα βγάλει ένα κέρδος. Προσφέρει όμως στην ανάπτυξη του κράτους το κέρδος του εργοστασίου με ένα φόρο της τάξης του 10%;
ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Το μόνο που συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση είναι να κερδίζει όλο και περισσότερο ο εργοστασιάρχης και μάλιστα να συσσωρεύει και να εξάγει τα συγκεκριμένα κεφάλαια. Ναι ίσως οι υψηλότεροι μισθοί να έδιναν μια ώθηση στην αγορά, όμως αν ο εργαζόμενος δεν έχει δωρεάν παροχές όπως η υγεία και η παιδεία, ένα μεγάλο μέρος του μισθού του θα πηγαίνει εκεί και πάλι θα μειώνεται η αγοραστική του δύναμη.
Η λύση λοιπόν για μια επένδυση που θα λειτουργεί σαν μοχλός για την ανάπτυξη της οικονομίας είναι η εξής:
α) Υψηλούς μισθούς για τους εργαζόμενους ωστε να έχουν αγοραστική δύναμη
β) Εργασιακά διακαιώματα, ασφάλιση και συλλογικές συμβάσεις εργασίας
γ) Επιστροφή μέρους των κερδών στους εργαζόμενους με τη μορφή δωρεάν παροχών (υγεία, παιδεία, μεταφορές)
δ) Επένδυση μέρους των κερδών σε νέες παραγωγικές δυνάμεις για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Αυτό το μοντέλο επενδύσεων ονειρεύομαι εγώ σαν αριστερός, και οι εκπρόσωποί μου στο χθεσινό πάνελ είχαν υποχρέωση
να τα εξηγήσουν όλα αυτά στη συγκεκριμένη κοπέλα που όπως λέει και μια φίλη μου “τούβλο πήγε, ντουβάρι έφυγε”.
Ακόμα κι αν είναι μέλος της ΔΑΠ ήταν πολύ αδιάβαστη. Αν όμως δεν ήταν έχουμε ευθύνη για το οτι έφυγε με μια τεράστια
σύγχυση στο μυαλό της για το τι πάει να πει επένδυση και ανάπτυξη.
δείτε το απόσπασμα εδώ: