Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Από καλοκαιρινές
αϋπνίες ισχυρίζονται πως πάσχουν οι θερινοί υπουργοί του πρωθυπουργού κάποιας
άνοιξης της δεκαετίας του ‘50. Και δεν ντρέπονται!
Δεν κοιμούνται
καλά τη νύχτα, επειδή σκοπεύουν να εξοντώσουν και άλλους εργαζόμενους, τροφοδοτώντας
την ανεργία μέσα στην άβυσσο της χρόνιας ύφεσης, εξαιτίας της εσωτερικής
υποτίμησης που επέλεξαν για να περισωθούν οι ίδιοι από την......
πτώχευση. Και δεν ντρέπονται!
Ευγενές το
συναίσθημα, αλλά προστυχιά η σχετική αφήγηση! Όσο για την αϋπνία, υπάρχουν φαρμακευτικά σκευάσματα με ή δίχως συνταγή από
τους ιατρούς της τρόικας, αρκεί να προσέξουν τις παρενέργειες. Εναλλακτικώς θα
μπορούσαν να ακολουθήσουν την «συνταγή» Σαμαρά: πίστη στις θυσίες για το ευρώ
και προσευχή στον ένα και μοναδικό Θεό. Με την βοήθεια του Θεού θα πιάσουν τόπο
χλοερό οι θυσίες των ελλήνων. Όσο για τις πολιτικές …τι σημασία έχουν αυτές, όταν
ο ίδιος ο Θεός προστάζει τον ιερέα του να πράξει το θλιβερό καθήκον του ενώπιον
του θυσιαστηρίου (ανθρώπων και όχι αριθμών) για να σωθεί η πατρίδα! Και δεν ντρέπονται!
Προσέξτε ρεαλισμό:
«Δεν είναι εύκολο, ακόμα και από
συναισθηματική άποψη. Αν πρέπει ωστόσο να υπογράψω απολύσεις, το καλύτερο που
μπορώ τουλάχιστον είναι να κάνω την καλύτερη επιλογή ως προς το ποιος πρέπει να
χάσει τη δουλειά του», σκέφτεται και δεν ντρέπεται να το αποκαλύπτει ο υπουργός, στριφογυρίζοντας ιδρωμένος στο κρεβάτι
του. Πώς να κλείσει μάτι ο άνθρωπος; Άνθρωπος είναι και αυτός που όλο και
κάποια θλιβερή ιστορία με κάποιον άνεργο θα έχει ακούσει, όλο και κάποιο σχετικό
ρεπορτάζ θα παρακολούθησε, όλο και κάποιο μυθιστόρημα με το δράμα κάποιου
ανέργου θα διάβασε …και σαν ευαίσθητος άνθρωπος, ασφαλώς θα συγκινήθηκε! Γιατί
να ντρέπεται; Είναι κακό πράγμα η συγκίνηση,
το δάκρυ για τον εξευτελισμό και την θυσία του συνανθρώπου στο βωμό του Ευρώ; Αν
πρέπει ωστόσο να υπογράψω απολύσεις, ας επιλέξω σωστά τα κεφάλια που θα κόψω,
σκέφτεται λίγο πριν αποκοιμηθεί ο υπουργός, αντιλαμβανόμενος ταυτόχρονα πως το δίλημμα της ορθής επιλογής του «σφαγίου»
ήταν το αίτιο της αϋπνίας του. Και δεν ντρέπεται!
Γιατί να ντραπεί,
αφού δεν εκτιμά πως υπογράφοντας απολύσεις θα μπορούσε να γίνει ο «λιγότερο
δημοφιλής πολιτικός της Ελλάδας»; Αφού,
σκέφτεται, «υπάρχουν αρκετοί λιγότερο
δημοφιλείς πολιτικοί, αν κοιτάξετε [ποιοι είναι αυτοί] θα δείτε ότι ο κόσμος
ξέρει … είναι αυτοί που οδήγησαν σε αυτό το υπερδιογκωμένο κράτος. Είναι
λιγότερο δημοφιλείς από εμένα. Προσωπικά υποστηρίζω τις συγκεκριμένες θέσεις
εδώ και εννέα χρόνια», άρα όσοι με ψήφιζαν θα με ξαναψηφίσουν, όσοι με εμπιστεύονταν
θα με ξανα-εμπιστευτούν ως αντιπρόσωπό τους στη βουλή. Αν είναι κάποιος που θα
πρέπει να ντρέπεται είναι αυτοί! Καληνύχτα σας!
Τώρα ο
υπουργός μας με λυτρωμένη την συνείδησή του, μπορεί επιτέλους να παραδοθεί στις
αγκάλες του Μορφέα. Ξέρετε, αυτού του ιδιόμορφου γιού του Θεού Ύπνου. Πρόκειται
προφανώς για τον Θεό στον οποίο κάνει θυσίες ο κ. Σαμαράς με την αμέριστη
συμπαράσταση και συμμετοχή του κ. Βενιζέλου. Αυτός ο Θεός (Ύπνος) είναι που εμφανίζεται
αποκλειστικά στα όνειρα πρωθυπουργών και γενικά σπουδαίων προσωπικοτήτων του
πολιτικού συστήματος, ενώ στέλνει τον Μορφέα και τους υπόλοιπους γιούς του να
παρηγορήσουν τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπόλοιπους «εκτελεστές»
εργαζομένων. Και αυτό γιατί ο Μορφέας έχει την μαγική ικανότητα να
μεταμορφώνεται εύκολα και γρήγορα: από θύμα να γίνεται θύτης και από θύτης
θύμα, δίχως να ντρέπεται!
Ο υπουργός
που προβληματίζεται για την ορθή επιλογή μιας νέας μορφής ολοκαυτώματος των
εργαζομένων στην Ελλάδα, είναι το θύμα όσων δημιούργησαν το υπερδιογκωμένο
κράτος με την κόλουρη πυραμίδα πελατειακής διοίκησης. Έτσι τουλάχιστον φαίνεται
να νοιώθει μέσα στην αγκαλιά του Μορφέα, δίχως να περνά από το μυαλό του ότι ο ίδιος
είναι παράδειγμα αυτού του φαινομένου (οικογενειοκρατία, ευνοιοκρατία,
πατρωνία, διαπλοκή, κομματισμός). Και δεν μπορεί, ως θύμα αυτών «δικαιούται»
μεγαλύτερης δημοφιλίας!!! Τι να σας πω, μπορεί και να «δικαιούται», στον βαθμό
που δεν ντρέπεται!
Δίχως άλλη
αντοχή για χιούμορ τώρα: το ολοκαύτωμα των εργαζομένων που ξεκίνησε με
δραματικές συνέπειες για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και την εθνική
οικονομία, από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους για να επεκταθεί στους δημοσίους
υπαλλήλους, θα έπρεπε να αποτελεί το αίτιο, όχι για αϋπνίες των κυβερνώντων,
αλλά το αίτιο της δικής τους «αυτοθυσίας». Και «αυτοθυσία» είναι διαστροφή, αν
όχι απόλυτη παράνοια, να θεωρεί ένας πρωθυπουργός ή υπουργός πως είναι η
εξόντωση εργαζομένων με την υπογραφή του και μετά από μια δύσκολη βραδιά για
την καταστάλαξη στην ορθή επιλογή του «σφαγίου». Είναι προφανές ότι ο Θεός
Ύπνος με τους γιούς του πέτυχαν να αποβλακώσουν απολύτως τους κυβερνώντες στην
Ελλάδα. Και αυτό, επειδή πέτυχαν οικογενειακώς στην αρχή να διαστρέψουν την
οικονομική συνείδηση - τα επιστημονικά δεδομένα της εθνικής οικονομίας - και σε
δεύτερο στάδιο να διαστρέψουν το υποσυνείδητο όσων λαμβάνουν αποφάσεις για το
εργασιακό ολοκαύτωμα στην χώρα.
Αν ο Θεός
Ύπνος και το σόι του δεν είχαν επιφέρει τόση ζημία στην συνείδηση και το
υποσυνείδητο των κυβερνώντων, οι τελευταίοι θα είχαν καταλάβει πως η παραγόμενη
ανεργία στην Ελλάδα και οι κοινωνικές της συνέπειες δεν αποτελούν εδώ και καιρό
μηχανισμό αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου με μεγέθυνση του κέρδους και εκτίναξη της
ανταγωνιστικότητας, αλλά μηχανισμό αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, μετά
από πλήρη κοινωνικοοικονομική αποτελμάτωση.
Το ολοκαύτωμα
των εργαζομένων στην Ελλάδα, σε αυτή την συγκυρία πτώχευσης και φτωχοποίησης,
δεν υπηρετεί πλέον την κυκλική κίνηση του κεφαλαίου, αλλά αποκλειστικά την
κοινωνική έκρηξη που θα διαλύσει το πολιτικό σύστημα συθέμελα. Και αυτός,
πιστεύω, ότι θα ήταν ένας ρεαλιστικός (ο μοναδικός ρεαλιστικός) λόγος για
καλοκαιρινές αϋπνίες του δεξιού πρωθυπουργού, του κεντροαριστερού του βραχίονα
και ολόκληρης της διαπλεκόμενης φατρίας, που δίχως έλεος δοκιμάζει
νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα που πλήττεται από εξαετή ύφεση και
ανυπολόγιστη πλέον ανεργία.
Μάλλον υπάρχει
μία τραγική παρεξήγηση στον χώρο των κυβερνώντων: θεωρούν ότι πάσχουν από
αϋπνίες ενώ κοιμούνται όρθιοι! Θα ξυπνήσουν, δυστυχώς για όλους μας, απότομα,
όταν πλέον το ολοκαύτωμα των ελλήνων εργαζομένων θα έχει αποτελέσει το σύμβολο
μιας νέας εποχής. Το «δυστυχώς» με την έννοια πως η ανθρωπιστική καταστροφή
μέχρι τότε και η παράλληλη κοινωνική διάλυση με το σύμπλεγμα να οργιάζει, θα
συνθέσουν μία σαφώς διεστραμμένη πολιτική αντίληψη για την εξέλιξη του
δημοκρατικού φαινομένου στην χώρα μας. Το τελευταίο είναι αυτό που προκαλεί
αϋπνίες στον γράφοντα εσχάτως και δεν είναι καθόλου άσχετο με το κοινωνικό
δράμα των χθεσινών, σημερινών και αυριανών ανέργων!