Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος
Είναι γνωστό
ότι το Facebook αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Επικοινωνίας μεταξύ των
ανθρώπων. Είναι διαδραστικό, με την έννοια ότι έχουμε τη δυνατότητα να «ανεβάσουμε»
φωτογραφίες, βίντεο, σχόλια σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή, μέσω του κινητού ή του
υπολογιστή μπορούμε να είμαστε μάρτυρες μίας σκηνής και σχεδόν αυτόματα να
γίνουν μάρτυρες, από απόσταση, όλοι όσοι είναι φίλοι μας σε αυτό.
Η
διαδραστικότητα, όμως, αυτή έχει ξεφύγει από την ανάγκη της Επικοινωνίας και
έχει γίνει ένας άμεσος τρόπος αυτοδιαφήμισης. Λίγο πολύ, για να είμαστε
εγγεγραμμένοι χρήστες στο......
Facebook, θα πρέπει να έχουμε «έμφυτη» μία ναρκισσιστική άποψη για τον εαυτό μας. Αυτή είναι μία παραδοχή, που ο καθένας από τα εκατομμύρια των χρηστών του, θα πρέπει να αποδέχεται σιωπηλά. Γιατί είτε δείχνουμε φωτογραφίες του εαυτού μας, που είμαστε «γαμάτοι», και από κάτω βροχή τα θετικά σχόλια και τα “LIKES” είτε «ανεβάζουμε» μία είδηση, γιατί θέλουμε να δείξουμε το πόσο ψαγμένοι είμαστε και συνειδητοποιημένοι, στην ουσία δε δείχνουμε τίποτ’ άλλο από το πόσο επιδειξιομανείς είμαστε.
Facebook, θα πρέπει να έχουμε «έμφυτη» μία ναρκισσιστική άποψη για τον εαυτό μας. Αυτή είναι μία παραδοχή, που ο καθένας από τα εκατομμύρια των χρηστών του, θα πρέπει να αποδέχεται σιωπηλά. Γιατί είτε δείχνουμε φωτογραφίες του εαυτού μας, που είμαστε «γαμάτοι», και από κάτω βροχή τα θετικά σχόλια και τα “LIKES” είτε «ανεβάζουμε» μία είδηση, γιατί θέλουμε να δείξουμε το πόσο ψαγμένοι είμαστε και συνειδητοποιημένοι, στην ουσία δε δείχνουμε τίποτ’ άλλο από το πόσο επιδειξιομανείς είμαστε.
Συγχρόνως,
στην εποχή όπου οι λέξεις «προσωπικά δεδομένα» είναι πλέον του συρμού, εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε να
βγάλουμε τη ζωή μας φόρα παρτίδα. Ενημερώνουμε μέσω φωτογραφιών ότι βρισκόμαστε
σε μία καταπληκτική τοποθεσία, για να το δουν οι φίλοι μας, αλλά συγχρόνως και
κάθε κακοπροαίρετος ότι δεν είμαστε σπίτι μας. «Ανεβάζουμε» μία φωτογραφία του
εαυτού μας, στην οποία είμαστε σχεδόν μοντέλα και από κάτω τα θετικά σχόλια
πέφτουν βροχή. Μπορεί κάποιος πάλι κακοπροαίρετος να κολλήσει τη φωτογραφία του
προσώπου σε ένα άλλο σώμα και αυτήν την καινούρια εικόνα να την χρησιμοποιήσει,
όπως θέλει. Γνωστοποιούμε για ένα γεγονός ότι θα είμαστε εκεί, άρα μπορεί
κάποιος εύκολα να μάς βρει εκεί. Ανεβάζουμε μία είδηση, κάνουμε ένα εξυπναδίστικο
σχόλιο και αυτόματα γίναμε μάγκες.
Τώρα εάν τύχει
να δούμε κάποιον από τους φίλους μας στο δρόμο, μπορεί να προσποιηθούμε ότι δεν
τον είδαμε ή για να αποφύγουμε την ανάγκη της επικοινωνίας μπορεί να βγάλουμε
μία γενική ευχή στον «τοίχο» μας του τύπου «Χρόνια πολλά σε όσους λέγονται
Γιώργηδες» και την άλλη μέρα οι Γιώργηδες να βγάλουν με τη σειρά τους μία
γενική ανακοίνωση του τύπου «Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας» σαν να βγήκε ο
Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην τηλεόραση. Και όλα αυτά σε μια εποχή που λέμε ότι
η μοναξιά είναι από τα πρώτα αίτια της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών.
Αυτή, λοιπόν, η συμπεριφορά δείχνει το πόσο μπερδεμένοι είμαστε. Οι νέες τεχνολογίες προσφέρουν μία άνευ προηγουμένου δυνατότητα επικοινωνίας και επαφής, αλλά η καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή μας μαζί με την οθόνη του είναι το βασίλειό μας. Ίσως, θα έπρεπε οι χρήστες να είμαστε πιο προσεκτικοί με το τι είδους πληροφορία «ανεβάζουμε». Δεν είναι ότι μάς παρακολουθεί ο «Ο Μεγάλος Αδερφός». Αλλά, αναλογικά σκεπτόμενοι, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το εξής ερώτημα: «εάν ήμουν σε πραγματικό χρόνο με πραγματικούς ανθρώπους, θα ήμουν συνεχώς ξερόλας και επιδειξιομανής;» Μία τέτοια συμπεριφορά, λογικά θα μάς κούραζε στους άλλους. Τους άλλους τους ρωτήσαμε για εμάς;