Του Δημήτρη
Γιαννακόπουλου
Η Συγκυβέρνηση και ο κεντρικός τραπεζίτης της κατέστησαν σαφές εκ νέου πως «το μέλλον της
Ελλάδος βρίσκεται στη ζώνη του ευρώ». Αν είναι έτσι τότε το μέλλον μας πρέπει
να παρέπεσε κάπου μεταξύ Τράπεζας της Ελλάδος και Κυβέρνησης, ή μεταξύ του
καταστήματος GREXIT και του καταστήματος GRECOVERY! Εκεί στη γωνιά μεταξύ GREXIT
και GRECOVERY θα βρείτε το μέλλον, όσοι το ψάχνετε, αδιαφορώντας για την
πραγματική οικονομία ή.......
υπερβαίνοντας το μίζερο παρόν! Άλλωστε οι κυβερνήσεις
παραδοσιακά «καθιστούν σαφές» το μέλλον, ποτέ το παρόν. Το μέλλον είναι ορατό
και το παρόν αόρατο για τους κυβερνώντες μιας κάποιας ιδιόμορφης κουλτούρας
διακυβέρνησης, που απαιτεί λαοθυσίες για ένα καλύτερο αύριο.
Στο ασαφές παρόν, χάθηκε λοιπόν το «σαφές» μέλλον και όποιος
το βρει χάρισμά του! Αρχίστε να ψάχνετε
πολιτικοί από Δευτέρα! Ξέρω τι λέω, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα σε αυτή
την παράγραφο. Φοβάμαι πως θα αποκαλύψω την ακριβή θέση του μέλλοντος εντός του
παρόντος και θα θίξω εκ νέου το ζήτημα της παραμόρφωσης της ελληνικής
οικονομίας, που συνεχίζεται πιο έντονα σήμερα σε σχέση με την προ της κρίσεως
περίοδο. Καθώς τότε οι υπεύθυνοι διαχειριστές θα με χαρακτήριζαν ανεύθυνο, κάτι
σαν τον κ. Σαμαρά πριν υπογράψει το συμβόλαιό του με τους δανειστές μας, ή κάτι
σαν τον κ. Τσίπρα πριν σχίσει το συμβόλαιό του με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ!
Ωστόσο, κάτι πρέπει να πω, βοηθώντας τους κυνηγούς του
μέλλοντος, δίχως να παραβιάσω το «πατριωτικό καθήκον» να μην αναφέρω
πληροφορίες και σχεδιασμούς που αφορούν αμέσως στο παιχνίδι της χρηματαγοράς.
Ας πούμε λοιπόν πως το μέλλον της ελληνικής ελίτ μπορεί να βρίσκεται στη ζώνη
του ευρώ, γενικώς, αλλά αυτό τούτο το μέλλον θα είναι υπερβολικά περιορισμένο
και υπερβολικά καθυστερημένο, για να μιλήσουμε με όρους διάσωσης στο παρόν της
ευρωζώνης. Ήδη εξετάζονται νέοι οδοί που θα παρακάμπτουν μερικώς το τραπεζικό
σύστημα για την οικονομική αρωγή προς
την Ελλάδα, από τους λεγόμενους επίσημους δανειστές της χώρας. «Νέοι οδοί» που κατασκευάζονται
μεταξύ GREXIT και GRECOVERY. Αν μέχρι την Δευτέρα, ή το αργότερο μέχρι το τέλος
της ερχόμενης εβδομάδας, δεν υπάρξει συγκεκριμένη συμφωνία μεταξύ των
παραγόντων της Τρόικας, που θα αποκλείει την εξόφληση των ιδιωτών πιστωτών από
τα λεφτά του ΔΝΤ ή/και τα λεφτά των ευρωπαίων φορολογουμένων αντίστοιχα από εδώ
και εμπρός, τότε θα εισέλθουμε σε νέα φάση που θα αφορά στην κρίση της σχέσης
των επίσημων δανειστών μας.
Η γερμανική κυβέρνηση θα ήθελε να καθυστερήσει το ζήτημα της
απόφασης, αλλά κάποιοι άλλοι βιάζονται, ενώ η ελληνική κυβέρνηση ανοήτως και
μικροπολιτικά συμπεριφερόμενη δίνει την εικόνα πως σε πολύ σύντομο διάστημα δεν
θα χρειάζεται τους πόρους των δανειστών μας για να εξοφλήσει τους ιδιώτες
δανειστές, εξαιτίας του GRECOVERY ασφαλώς! Και να ξανά η χώρα στην παγίδα που έριξε
την οικονομία και την κυβερνητική πολιτική ο κ. Παπανδρέου!!! Πάλι αρχίζει το
παιχνίδι από την αρχή. Αν δεν πληρωθούν από εξωτερικούς πόρους οι ιδιώτες
πιστωτές της Ελλάδας, από ποιους πόρους άραγε θα πληρωθούν στη συνέχεια και πώς
θα βγεις στην χρηματαγορά; Λέγοντας αυτό που άρθρωσε ο κ. Στουρνάρας, μιλώντας τις
προάλλες σε συνέδριο που οργάνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος: «Τι ακριβώς κάνει το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής; Μας
αναγκάζει, στην ουσία, να κλείσουμε το κενό μεταξύ παραγωγής και εγχώριας
δαπάνης. Αυτό το κενό είναι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο ήταν
ελλειμματικό για πολλές δεκαετίες και μεγάλωσε μετά την είσοδο του ευρώ»; Δηλαδή
το GRECOVERY σημαίνει καταναλώνουμε όσο παράγουμε και μια και η παραγωγή μας
είναι παρωχημένη, χαμηλή και αποβιομηχανοποιημένη, με σύγχρονους όρους, η
κατανάλωση μας δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχου επιπέδου! Αυτό προφανώς
κάνει το ευρώ όχι μόνον αναλογικά περισσότερο δυσβάστακτο για την εσωτερική
αγορά - η οποία διψά για ρευστότητα την οποία δεν φαίνεται πρόθυμη να εγγυηθεί
η Τρόικα στο μέλλον στο βαθμό που επιδιώκει να αποκλείσει την εξόφληση των
ιδιωτών πιστωτών, ή ορθότερα όλων ανεξαιρέτως των ιδιωτών πιστωτών με το χρήμα
ευρωπαίων φορολογουμένων και το ρευστό του ΔΝΤ - αλλά επίσης μηχανισμό
περεταίρω συρρίκνωσης της βιομηχανικής παραγωγής, πέραν της μείωσης του εθνικού
εισοδήματος.
Αυτό επαναφέρει ασφαλώς το GREXIT στην επικαιρότητα ως
αποτέλεσμα του GRECOVERY, αυτή την φορά, μια και το τελευταίο δεν συμβαίνει,
όπως «θαυμάσια ομολόγησε» ο κ. Στουρνάρας, σε μια οικονομία χαμηλού δημόσιου
χρέους, αλλά σε μια οικονομία, όπου μειώνοντας το ΑΕΠ της ανεβάζεις διαρκώς το
ήδη υπέρογκο χρέος της, καθιστώντας την άκρως επισφαλή παράγοντα στην
χρηματαγορά του μέλλοντος. Πολύ χειρότερο μάλιστα από την περίοδο που οδήγησε
στην πτώχευση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακούει ο ιδιώτης δανειστής της χώρας
να του λένε, «εγώ, η Τρόικα, δεν σκοπεύω να καλύπτω την εξόφληση σου από εδώ
και εμπρός, αλλά ούτε και τις καταθέσεις σου γενικώς»! Άρα, ένα είναι το σαφές:
το μέλλον της Ελλάδας, κατά την ελληνική ελίτ, είναι στην ευρωζώνη, αλλά ως
προς το παρόν όλα παίζονται! Αν και μάλλον τίποτα στην πραγματικότητα δεν
«παίζεται» έτσι ανελαστικό που κατάντησε το παιχνίδι, με το μόνον σίγουρο πως
οι εναπομείνασες τράπεζες στη χώρα μετά την αναδιάρθρωσή τους, θα παραμείνουν
στην ευρωζώνη και στο βαθμό που προχωρήσει η Τραπεζική Ένωση θα αποφύγουν την
κρατικοποίηση. Συνεπώς, το μέλλον των ιδιωτικών τραπεζών βρίσκεται στη ζώνη του
ευρώ αν δεν υπάρξουν ανατροπές, όσο για το μέλλον της Ελλάδας θα εξαρτηθεί από
την επιμονή στο δόγμα της Συγκυβέρνησης, όπως το εξέφρασε ο κ. Στουρνάρας στο
«θαυμάσιο» απόσπασμα της ομιλίας του, που παρέθεσα πιο πάνω και το οποίο
αντιφάσκει ακόμη και με τη θέση μετριοπαθών ευρωπαϊστών όπως οι Σρέντερ-Ντελόρ.
Τόσο νεοφιλελευθέρως αδέξια είναι η Συγκυβέρνηση!
Υποστηρίζει ένα όχι απλώς συντηρητικό δόγμα, αλλά απολύτως
ανορθολογικό και ανιστόρητο, αν όχι επικίνδυνα αφελές έως παιδαριώδες, με την
έννοια πως δεν λαμβάνει υπόψιν του την καταστροφή του πρωτογενούς και
δευτερογενούς τομέα της οικονομίας μας από την ένταξη της χώρας μας στους θεσμούς
της ΕΕ και ιδιαίτερα της ευρωζώνης και την χαμηλή παραγωγή υπεραξίας στην Ελλάδα,
εξαιτίας κυρίως της αντίφασης μεταξύ απασχολούμενης τεχνολογίας και κατανομής (διαίρεσης)
της παραγωγής από την μια και ισχύος του γενικού μέσου συναλλαγών από την άλλη.
Απλοϊκά: όποιος παράγει BMW θα πρέπει να καταναλώνει σύμφωνα με την παραγόμενη υπεραξία
των συγκεκριμένων οχημάτων, κατά την Συγκυβέρνηση, ενώ αντίστοιχα όσοι παράγουν
τομάτες ή προσφέρουν τουριστικές υπηρεσίες δραματικά χαμηλότερης υπεραξίας και
ανταγωνιστικότητας, θα πρέπει να καταναλώνουν αναλογικά πολύ λιγότερο, σε έναν
ενιαίο οικονομικό χώρο με κοινό νόμισμα, ώστε «να κλείσουμε το κενό μεταξύ
παραγωγής και εγχώριας δαπάνης»! Αυτές οι νεοφιλελευθεριάζουσες ιδέες δεν
εφαρμόστηκαν ωστόσο στην πράξη πουθενά, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε ασφαλώς αποτέλεσαν
στοιχείο της στρατηγικής σύγκλισης και ανάπτυξης στην ΕΕ, διότι αν εφαρμόζονταν
οι ΗΠΑ θα είχαν διαλυθεί μετά από εσωτερική σύγκρουση πολιτειών και η ΕΕ δεν θα
είχε ποτέ δημιουργηθεί. Αυτά είναι ιδεολογικοποιημένα οικονομικά για να κάνεις
αφαιρετικούς λογαριασμούς διδάσκοντας μικρούς μαθητές και όχι για να χαράσσεις
πολιτική στην εθνική σου οικονομία - αν είσαι σοβαρός φυσικά, ασχέτως αν είσαι
δεξιός ή αριστερός.
Το δόγμα της Συγκυβέρνησης σε συνδυασμό με την φρέσκια άποψη
(έκθεση) του ΔΝΤ πως «οι πρόσφατες αναδιαρθρώσεις χρέους ήταν υπερβολικά
περιορισμένες και υπερβολικά καθυστερημένες» [το «πνεύμα» του Dominique
Strauss-Kahn, τώρα αποκαθίσταται (!)],
όπως και όλων σχεδόν των παραγόντων της Τρόικας που θέλουν να αποφύγουν στο
μέλλον την διαδικασία τα λεφτά τους να πηγαίνουν πρώτα για την εξόφληση των
ιδιωτών πιστωτών, οδηγεί εύλογα σε εισαγωγή διπλού νομισματικού συστήματος στην
Ελλάδα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, μετά την αναδιάρθρωση του τραπεζικού
συστήματος, για να χειριστεί η κυβέρνηση την κρίση ρευστότητας στην αγορά – η
οποία (κρίση) αν δεν απασχολεί τους κυβερνώντες στην Ελλάδα, απασχολεί και
καίει τους εταίρους μας, τους συμμάχους και κάθε είδους εν δυνάμει επενδυτές. Κάπου
μεταξύ GREXIT και GRECOVERY παρέπεσε το άμεσο μέλλον λοιπόν με την μορφή του
διπλού νομισματικού και άσε τους έλληνες να διαφωνούν αν θα πρέπει να φύγουμε ή
να μείνουμε στην ευρωζώνη!
Οι τραπεζίτες διασφαλίζουν την παραμονή τους στην ευρωζώνη
και από εκεί και έπειτα το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και αγοράς θα γκρεμοτσακιστεί
μεταξύ πλάνου Α και πλάνου Β. Μεταξύ του «πάση θυσία στο ευρώ» και του «πάση
θυσία εκτός ευρώ». Και αυτό φαίνεται να είναι πλέον τόσο φυσιολογικό και καλά
δρομολογημένο, που δεν μοιάζει να μπορεί να ανατραπεί από κάτι λιγότερο από μια
επανάσταση στην Ελλάδα ή μια αιφνίδια διάλυση της ευρωζώνης. Αν το παρόν δεν
περιλαμβάνει το πρώτο ή το δεύτερο, τότε θα προκύψει ανάμειξη του πλάνου Α και
του πλάνου Β, με ανάμειξη του GREXIT και του GRECOVERY στο μέλλον, για να
προκύψει το πλάνο Γ (διπλό νομισματικό). Και τότε θα γράψω: είδατε τι όμορφα
συνθέτει το καθεστώς τα αντίθετα, όταν αυτά δεν προκύπτουν από ταξική σύγκρουση
ή έστω σαφή στρατηγική διαφοροποίηση με την μορφή κινήματος; Εάν το πραγματικό μέλλον
των Ελλήνων παραπέσει μεταξύ GREXIT και GRECOVERY, το γκρέμισμα μας θα μείνει
στην ιστορία ως «πλάνο Γ» - και στη βάση αυτού κανένα ασφαλώς κόμμα δεν
δημιουργήθηκε, ούτε θα μπορούσε να δημιουργηθεί! Η αντίθεση σε αυτό το Σχέδιο (πλάνο
Γ) δεν είναι το (Α) ή το (Β), αλλά μια μορφή διαπραγμάτευσης του εθνικού
συμφέροντος που θα έδειχνε σε όλο τον κόσμο πώς το (Α) προκαλεί το (Β), για να
προκύψει τελικά το (Γ) ως ιδανική λύση μικρότερου κόστους για το κεφάλαιο και
να μπερδευτεί το πολιτικό σύμπαν στην Ελλάδα από την ανάμιξη στόχων, μια και η
πολιτική αντιπαράθεση αρθρώθηκε σε αυτό το επίπεδο και όχι σε εκείνο της
στρατηγικής, όπως επιδίωξα να συμβεί, δίχως ποτέ να εξηγήσω το βαθύτερο
σκεπτικό της προσέγγισής μου.
Αυτό ίσως να αποτελεί μια θεμελιώδη παράληψή μου, η
οποία όμως για να γινόταν κατανοητή θα απαιτούσε ανατροπή της αντίληψης των
μοντέρνων πολιτικών, οι οποίες ενώ αρθρώνονται σε επίπεδο στόχων, αναπτύσσονται
και θεμελιώνονται στο επίπεδο μιας άδηλης στρατηγικής. Αυτό όμως είναι ένα
πλαίσιο εξαπάτησης ή/και παραπλάνησης του λαού, που δεν επιτρέπει σοβαρή επιστημονική
διερεύνηση εκ των προτέρων. «Βλέπετε, η άτιμη η συγκυρία», σου λένε … Έτσι η επιστήμη διαχωρίζεται από την πολιτική
γα να συναντηθούν ξανά σε ιστορικό χρόνο. Μόνον που τότε το «πουλάκι» θα έχει
πετάξει και πάλι από το παρόν των κοινωνιών και τα «πουλάκια μας» θα την έχουν
κοπανήσει στο μέλλον, όσα από αυτά ασφαλώς δεν κρύφτηκαν κουτοπόνηρα στο
παρελθόν, παύοντας να κελαηδούν προσωρινώς ή μονιμότερα, ή όσα από αυτά δεν
αποτέλεσαν εξιλαστήρια θύματα (με την έννοια του scapegoat) για εκτόνωση του
λαϊκού θυμού!