Μετά από περίοδο μακράς σιωπής, κατά τη την οποία δεν υπήρξε ούτε ασήμαντη μνεία για τη Χρυσή Αυγή, βλέπουμε το κλίμα να έχει αλλάξει. Ξεπήδησε αιφνιδιαστικά ένας κυκεώνας άρθρων και σχολίων στον έντυπο Τύπο και το Διαδίκτυο από τους μέχρι πρότινος «άφωνους» πνευματικούς ανθρώπους και δημοσιογράφους.
ΤΩΡΑ αντιλαμβανόμαστε ότι η Χρυσή Αυγή κατάφερε να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε λόγω της αδυναμίας της.......
συντεταγμένης ευνομούμενης Πολιτείας να διασφαλίσει, έστω στο ελάχιστο, τα έννομα αγαθά ισότιμα προς όλους τους πολίτες. ΤΩΡΑ συνειδητοποιούμε ότι οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί και τα θεσμικά όργανα ανήμπορα να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη δημόσια αγαθά της ασφάλειας και της προστασίας. ΤΩΡΑ καταλαβαίνουμε ότι η κρατική αβελτηρία δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη νομιμοποίηση της αυτοδικίας, ότι η ανύπαρκτη διοίκηση υποκαθίσταται με οποιονδήποτε τρόπο από εξωθεσμικούς παράγοντες και ότι σταδιακά συγκροτείται μια αυτόκλητη δύναμη που αναλαμβάνει το ρόλο του υπερασπιστή του γενικού συμφέροντος.
Να δεχτώ ότι ακόμα και την ύστατη στιγμή, πήραμε χαμπάρι τι συμβαίνει και η αφωνία έσπασε. Θετικό βήμα, λοιπόν, η προσπάθεια για πιο εμπεριστατωμένη προσέγγιση του ζητήματος. Αλλά το βασικό είναι το πού εστιάζουμε με την ανάλυση και την κριτική μας. Και σ’ αυτό το σημείο νομίζω ότι βρισκόμαστε σε λάθος κατεύθυνση.
Δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επιρρίπτουμε ευθύνες στους πολίτες για τις δημοκρατικές επιλογές τους, βάζοντας τους ταμπέλες, π.χ. φασίστας, πολιτικά ανώριμος, απαίδευτος. Υπάρχουν πολλοί στην ελληνική κοινωνία που μιλούν αφ υψηλού, που αυτοαναγορεύονται σε εκπροσώπους της Δημοκρατίας και που, με κηνσορική αυταρέσκεια, βάλλουν κατά της «πλέμπας» του εκλογικού σώματος.
Ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχει και μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας που ψέγει τους πολίτες για τις επιλογές τους, χωρίς να παραδέχεται ότι η ίδια τους ωθεί στις επιλογές αυτές. Όταν η νομενκλατούρα της Αριστεράς δεν τολμά να μιλήσει για την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα για να μη θίξει το ανθρωπιστικό πρόβλημα, όταν ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θέλει όλοι οι μετανάστες να πάρουν την υπηκοότητα, όταν ο αριστερόστροφος νους αρνείται το πρόβλημα, τότε μην απορούμε για την άνοδο ακραίων στοιχείων.
Όπως κι αν έχει, αρκεί άπαντες να θυμούνται πως η Δημοκρατία μας δεν φοβάται κανέναν. Είναι απαραίτητο, όμως, να λειτουργούν εύρυθμα οι θεσμοί. Μόνο έτσι θα εξουδετερωθεί η επιχειρηματολογία των ακραίων δυνάμεων και θα επέλθει η πολιτική τους απομόνωση. Μέσα, δηλαδή, από ουσιαστική δουλειά, κι όχι από ψευτοεπαναστατικά φληναφήματα.