Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Καλό
και χρήσιμο, αλλά και άκρως διδακτικό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε την
κατάσταση που ζούμε όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες, αλλά περισσότερο εμείς οι
Έλληνες στα πλαίσια των αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Της
ένωσης που ξεκίνησε από όραμα και εξελίχθηκε σε μια πραγματικότητα που απέχει
πολύ από αυτό που οραματίστηκαν οι εμπνευστές της.
Οι
τεράστιες καταστροφές που δημιούργησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι τόσο σε
υποδομές αλλά περισσότερο σε έμψυχο ανθρώπινο.......
δυναμικό με τα εκατομμύρια των
νεκρών μάχιμων αλλά και αμάχων, ενέπνευσαν ορισμένους ηγέτες όπως ο Κόνραντ
Αντενάουερ, ο πρώτος Καγκελάριος του νεοσύστατου κράτους της
Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο Γιόζεφ Μπεχ από το Λουξεμβούργο, ο
Ολλανδός Γιόχαν Βίλεμ Μπέγιεν, ο Σερ Ουΐνστον Τσώρτσιλ, ο Ιταλός Αλτσίντε ντε
Γκάσπερι, ο επίσης Γερμανός Βάλτερ Χάλσταϊνο ο επίσης Ολλάνδός Σίκο Μάνσχολντ,
ο Γάλλος Ζαν Μονέ, ο Λουξεμβούργιος Ρομπέρ Σουμάν, ο Βέλγος Πωλ-Ανρί Σπάακ και
ο επίσης Ιταλός Αλτιέρο Σπινέλι να καταβάλλουν μια κοινή προσπάθεια,
προκειμένου να μη επαναληφθούν παρόμοιες καταστροφές, ώστε να δημιουργηθούν οι
προϋποθέσεις και να τεθούν οι βάσεις μιας ενωμένης Ευρώπης.
Οι θηριωδίες του Γ΄Ράϊχ δημιούργησαν τεράστιες πληγές,
κόστισαν τη ζωή εκατομμυρίων αμάχων, σακάτεψαν και κατέστησαν ανάπηρους άλλου
τόσους πολίτες, κατάστρεψαν πόλεις και χωριά με περίσσιο κυνισμό και αλαζονεία
και όλα αυτά γιατί;; Για να αποδειχτεί η ανύπαρκτη υπεροχή της Αρίας φυλής και
των άρρωστων και σχιζοφρενικών εγκεφάλων που την κυβερνούσαν.
Η προσπάθεια των παραπάνω ηγετών βρήκε ανταπόκριση στην
αρχή με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα το 1951και στη
συνέχεια με την Διάσκεψη της Μεσσήνης τον Ιούνιο του 1955 που άνοιξε το δρόμο
για την ίδρυση της ΕΟΚ.
Το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη
χωρισμένη με ένα κάθετο άξονα σε ανατολική και δυτική, και το ξεκίνημα ενός
άλλου πολέμου περισσότερο «μουλωχτού», του ψυχρού πολέμου, περισσότερο
ιδεολογικού και λιγότερο συμβατικού μεγαλύτερης διάρκειας (αφού κρατά ακόμα
έστω και αν δεν το λένε) και με λιγότερα «θύματα».
Αφού
υπήρχαν λοιπόν οι προθέσεις και η θέληση, ξεκίνησε η προσπάθεια για την
δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ελληνική
συμβολή σε αυτή την προσπάθεια αρκέστηκε να είναι μια φράση του Θουκυδίδη που
τέθηκε στο προοίμιο του σχεδίου της συνθήκης, ότι δηλαδή «Χρώμεθα γαρ
πολιτεία…. και όνομα μεν διά το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν
δημοκρατία κέκληται».
Διαβάζοντας
κανείς την ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης που προοιωνίζεται για τους πολίτες της
ένα μέλλον αισιόδοξο με τις αξίες της, τις θεμελιώδεις αρχές και τους στόχους
της, πείθεται και πιστεύει πως επί τέλους η Ευρώπη αλλάζει πρόσωπο και
προοπτικές πάντα προς το καλύτερο.
Το άρθρο I-3 του συνταγματικού σχεδίου, που περιλαμβάνει
τους εσωτερικούς και εξωτερικούς στόχους της Ένωσης, συγχωνεύει τις διατάξεις
της συνθήκης σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση (συνθήκη ΕΕ) με τις διατάξεις της
συνθήκης ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (συνθήκη ΕΚ). Οι στόχοι αυτοί πρέπει
να καθοδηγούν την Ένωση στη χάραξη και την εφαρμογή όλων των πολιτικών της.
Οι κύριοι στόχοι της Ένωσης είναι πλέον η προαγωγή της
ειρήνης, των αξιών της και της ευημερίας των λαών της.
Επιπλέον, το άρθρο ορίζει ως στόχο της Ένωσης μια ενιαία
αγορά, βασισμένη στον ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό, καθώς και έναν χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης χωρίς εσωτερικά σύνορα.
Το άρθρο I-4, που αφιερώνεται επίσης στην εσωτερική αγορά,
εγγυάται την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και
κεφαλαίων καθώς και την ελευθερία εγκατάστασης στην Ένωση.
Όσον αφορά την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, η
Συνέλευση προσφέρει σημαντικές προόδους.
Το άρθρο I-7 του σχεδίου Συντάγματος επαναλαμβάνει την
εγγύηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Συνθήκης ΕΕ και κάνει μνεία στην
Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των
θεμελιωδών ελευθεριών (ΕΣΔΑ), καθώς και στις κοινές συνταγματικές παραδόσεις
των κρατών μελών. Το εν λόγω άρθρο ανοίγει επίσης τον δρόμο για την επίσημη
προσχώρηση της Ένωσης στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων
του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών.
Αυτά εν ολίγοις όσον αφορά στα οράματα των προαναφερομένων
ηγετών για την δημιουργία της ιδανικής Ευρώπης της ευημερίας των πολιτών,
απαλλαγμένης από τον κίνδυνο ή τις απειλές πολέμων.
Τα χρόνια πέρασαν, η Ευρώπη άρχισε να βαδίζει σε
καινούργιο δρόμο όπως αυτός είχε προετοιμαστεί από τους πρωτοπόρους του, που
και αυτοί με τη σειρά τους ακολουθώντας τη μοίρα των θνητών μας άφησαν χρόνους
και τη διαθήκη τους να διαχειριστούμε πλέον από εδώ και πέρα ό,τι αυτοί με τόση
προσπάθεια έχτισαν.
Η ενωτική προσπάθεια συνεχίστηκε με τη καθιέρωση κοινού
νομίσματος ώστε να διευκολύνονται ακόμα περισσότερο οι συναλλαγές και σχηματίστηκε
η λεγόμενη «Ευρωζώνη», των χωρών που μετείχαν στο κοινό νόμισμα, ίσως για να
αντιγράψουν την επιτυχημένη πορεία του δολαρίου στα πρότυπα των Ηνωμένων
Πολιτειών.
Αυτά τότε.
Τώρα τι γίνεται;; Γιατί απέτυχε το «πείραμα» της
νομισματικής ενοποίησης;;
Κατ αρχή ξεκινώντας από το τελευταίο να ξεκαθαρίσουμε ότι
η Ε.Ε. δεν έχει καμιά σχέση με τις ΗΠΑ, γιατί δεν έχει κοινή διοίκηση και
κυβέρνηση, κοινή εξωτερική πολιτική, κοινή πολιτική πλατφόρμα.
Η διατήρηση της υποτιθέμενης «ανεξαρτησίας» των κρατών
παρά τις όποιες «εκχωρήσεις» εξουσίας μόνο προβλήματα δημιουργούν.
Η «ενιαία εσωτερική αγορά» που «εγγυάται την ελεύθερη
κυκλοφορία προσώπων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και κεφαλαίων» λειτούργησε σε
όφελος των βιομηχανικών και μόνο χωρών, κυρίως της Γερμανίας, που είδε τις
πωλήσεις των προϊόντων της να κατακλύζουν τις χώρες του ευρωπαϊκού κυρίως
νότου, και τις βιομηχανίες της να αυγατίζουν τις επενδύσεις τους και τα
κεφάλαιά τους.
Προκειμένου δε να αυξάνονται οι πωλήσεις των βιομηχανικών
χωρών αφού με την κατάργηση των συνόρων και των προστατευτικών δασμών που
καθιστούσαν τα προϊόντα τους περισσότερο δυσπρόσιτα είχε «ανοίξει η όρεξη» των
καταναλωτών, άρχισε παράλληλα η ΕΚΤ να
χρηματοδοτεί τις οικονομίες (λέγε με Τράπεζες) των χωρών με χαμηλότοκα δάνεια,
τα οποία αυτές με τη σειρά τους μετακύλυσαν στους καταναλωτές με το σχετικό
«διάφορο», δηλαδή πολύ υψηλότερο επιτόκιο, προκειμένου και αυτοί να
απολαμβάνουν τα αγαθά που διαφορετικά μόνο σε διαφημίσεις θα μπορούσαν να δουν,
να αγοράζουν αυτοκίνητα, σπίτια και εξοχικά, να απολαμβάνουν διακοπές σε
εξωτικούς παραδείσους, με λίγα λόγια να κάνουν μια «μεγάλη ζωή» ενώ παράλληλα
οι Τράπεζες αποκόμιζαν τεράστια κέρδη από την προώθηση αυτών των «προϊόντων»
που για να υπάρχουν στο διηνεκές «πίεζαν» τα στελέχη τους για την προώθησή τους
αμείβοντας τα με υψηλά «μπόνους».
Από την άλλη οι παραγωγικές χώρες αφ ενός μεν μάζευαν το
ρευστό από τις καταναλώτριες με το όφελος της υπεραξίας, αφετέρου δάνειζαν τις
ίδιες χώρες κερδίζοντας και από τα επιτόκια και την επιστροφή του ρευστού που
δάνεισαν. Με λίγα λόγια ένας ατέρμονας κοχλίας που γύριζε πάντα σε βάρος των
δανειζομένων και σε όφελος των δανειστών.
Αυτή ήταν η ευημερία των λαών που οραματίστηκαν οι ιδρυτές
της Ε.Ε.;;;
Όχι βέβαια.
Το αποτέλεσμα φανερώνει την πραγματική διάσταση που πήρε η
σύγχρονη Ε.Ε. όπως την διαμόρφωσε κυρίως η Γερμανία, που ολοταχώς βαδίζει στην
ολοκλήρωση της Γερμανικής Ευρώπης.
Ο κάθετος άξονας της μεταπολεμικής περιόδου που χώριζε την
Ευρώπη σε Ανατολή και Δύση άλλαξε φορά και έγινε οριζόντιος χωρίζοντας την ίδια
Ευρώπη σε Βορρά και Νότο.
Οι βλέψεις όμως παραμένουν οι ίδιες η κατάκτηση των μεν
από τους δε, του Νότου από τον Βορρά.
Όχι με πόλεμο (προς το παρόν), αλλά με την υποδούλωση που
θα προκύψει από τον οικονομικό στραγγαλισμό. Και εδώ τον κυρίαρχο λόγο έχει
πάλι η Γερμανία. Λες και η μεγάλη ιδέα της Αρίας φυλής που θα επέβαλε την ισχύ
της στους λοιπούς λαούς δεν πέθανε με τη λήξη του πολέμου, απλά έπεσε σε
χειμέρια νάρκη, σαν το φίδι.
Βλέπουμε και ζούμε τώρα το ξύπνημα του φιδιού που σιγά
σιγά αλλά σταθερά τυλίγεται και συνθλίβει τους λαούς.
Τώρα ζούμε το σκάσιμο της φούσκας, της ενωμένης Ευρώπης.
Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης θανατώθηκε μαζί με τους
οραματιστές του.
Οι σημερινοί συνεχιστές αποτελούν την συνέχεια αυτών που
κατάστρεψαν την Ευρώπη, με καινούργια «εργαλεία», που αφού κατάφεραν να
οδηγήσουν τους λαούς σε μια κάλπικη ευημερία, σε μια εικονική πραγματικότητα λίγων
χρόνων, τώρα τους οδηγούν στη δυστυχία και στο θάνατο.
Χιλιάδες αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν βλέπουν πλέον
ορίζοντα ανάκαμψης γιατί εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει.
Καθημερινά νοικοκύρηδες μέχρι χτες, μεταβάλλονται σε
άστεγους, ενώ οι προσερχόμενοι στα συσσίτια των εκκλησιών διαρκώς αυξάνονται,
για να μη αναφερθούμε και στην άλλη αξιοθρήνητη εικόνα των ανθρώπων που
προσπαθούν να απαλύνουν την πείνα τους από τους κάδους των απορριμμάτων. Τα
ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στη εργασία, στη μόρφωση και την υγεία που με
αίμα είχαν κατακτηθεί και που είχαν κατοχυρωθεί και από το Σύνταγμα εξαφανίστηκαν
σε μια νύχτα, γιατί κάποιοι υπάλληλοι των τοκογλύφων μας, θεώρησαν ότι
εμποδίζουν την επιστροφή των δανεικών. Για αυτούς δεν υπάρχουν νόμοι, κανόνες και
Κυβερνήσεις. Πρωθυπουργοί και υπουργοί πρέπει να στέκονται μπροστά τους προσοχή
και να εκτελούν πειθήνια τις εντολές και τις συνταγές τους.
Μπορεί οι συνταγές να είναι λάθος και να φέρνουν αντίθετα
αποτελέσματα από τα αναμενόμενα, όμως ο σνομπισμός και η υπεροψία τους δεν τους
επιτρέπουν να αναθεωρήσουν γιατί έτσι θα αποκαλυφθεί η ανικανότητά τους και η
ασχετοσύνη τους, έτσι θα εκτεθούν στα μεγάλα αφεντικά τους.
Και αφού δεν βρέθηκε κανείς που να τους κουνήσει το
δάκτυλο και να τους στείλει στο διάολο, αυτοί εξακολουθούν να συμπεριφέρονται
σαν σύγχρονοι
SS.
Οικονομολόγοι
επί οικονομολόγων και θεωρητικοί επί θεωρητικών προσπαθούν να εξηγήσουν τα
φαινόμενα που παρουσιάζονται, λέγοντας άλλος το μακρύ και άλλος το κοντό του.
Εκπλήσσονται
και απορούν οι «βολεμένοι» από την εξάπλωση των εθνικιστικών κινημάτων που
γιγαντώνονται σε όλες τις χώρες, όχι βέβαια από αλλαγή της ιδεολογίας των
μαζών, αλλά από την αγανάκτηση και την οργή.
Μπορεί ο
νυν αρχηγός του «θνήσκοντος» με 6% ΠΑΣΟΚ να χαρακτηρίζει το κόμμα της Χρυσής
Αυγής φασιστικό, αυτός όμως τελείως φασιστικά και αντισυνταγματικά κατά την
άποψη του ιδίου επέβαλε χαράτσι στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Και μπορεί
ένα εθνικιστικό κίνημα στη Γερμανία να προκάλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,
όμως η «γιαλαντζί» δημοκρατία όπως εξελίχθηκε επαναφέρει πάλι τον εθνικισμό στο
προσκήνιο. Η ιστορία κύκλους κάνει και φτου κι απ’ την αρχή.
Όπως και να το κάνουμε δεν ζούμε στην εποχή των
παραμυθιών, ούτε μπορείς να κυβερνάς ετσιθελικά μια Ευρώπη σαν καλικάντζαρος σε
καρότσι, με υποβόσκουσα φασιστική νοοτροπία άλλης εποχής.
Πέσανε τα
κοράκια τύπου «Σάϋλωκ» να κατασπαράξουν τις σάρκες των λαών, χωρίς να βρεθεί
ένας από τους χιλιάδες «σοφούς» με καντρωμένα πτυχία να καταλάβει ότι υπήρχε
πιο απλή λύση να πάρουν πίσω τα δανεικά από το να εξαθλιώσουν λαούς ολόκληρους.
Με μια παράταση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επαχθών επιτοκίων,-
άλλωστε τόσα κέρδη έχουν αποκομίσει- μαζί βέβαια με τον έλεγχο της
φοροδιαφυγής. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για ανίκανους ηγέτες.
Το Ευρώ,
το «καμάρι» της Ε.Ε. πεθαίνει και η δυσοσμία που αναδύει είναι ήδη αισθητή.
Ξεκίνησε από την Κύπρο και θα εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.
Το πείραμα
απέτυχε και ο θάνατος του Ευρώ θα παρασύρει και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Όσο και αν προσπαθούν οι Γερμανοί να προβάλλουν την σιγουριά των δικών τους
τραπεζών για να μαζέψουν όλο το αποταμίευμα της Ευρώπης, η εμπιστοσύνη στο
σύστημα έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα.
Κανείς
πλέον πολίτης ή ηγέτης δεν εμπιστεύεται κανένα και αυτό το μαρτυρούν οι
δημοσκοπήσεις ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία.
Με
παλινωδίες και αφορισμούς δεν συντηρείται μια Ευρώπη. Δεν μπορείς να θανατώνεις
τράπεζες σε μικρά κράτη και να κρύβεις κάτω από το χαλί σκάνδαλα
δισεκατομμυρίων ευρώ επειδή ενέχεται η μεγάλη σου τράπεζα όπως η Deutsche Bank, για να θυμηθούμε τον περασμένο Δεκέμβριο όταν οι «Financial
Times» είχαν αποκαλύψει ότι η Deutsche Bank είχε αποκρύψει ζημίες ύψους 12 δισ.
δολάρια κατά την έναρξη της οικονομικής κρίσης, προκειμένου να μην αναγκαστεί
να ζητήσει κρατική στήριξη.
Δεν μπορείς να κουνάς το δάχτυλο κατηγορώντας τράπεζες ότι
δέχονται μαύρο χρήμα και την άλλη στιγμή να καλείς αυτό το μαύρο χρήμα να
προτιμήσει τις δικές σου τράπεζες επειδή είναι καλύτερα πλυντήρια και το
λευκαίνουν ευκολότερα.
Το κούρεμα των καταθέσεων όπως ονομάστηκε η κατάσχεση των
χρημάτων των πολιτών στη Κύπρο, οι αποταμιεύσεις των κόπων τόσων χρόνων που
λεηλατήθηκαν με απαίτηση των αρμοδίων και άσχετων της ΕΕ, δεν αποτελεί
μεμονωμένη περίπτωση όπως λένε καθησυχαστικά οι μεγαλόμισθοι μεγαλόσχημοι καρεκλοκένταυροι
των Βρυξελλών. Απλά ήταν η αρχή. Και η αρχή του τέλους του ευρωπαϊκού
νομίσματος.
Η επάνοδος στα προϋπάρχοντα εθνικά νομίσματα είναι πλέον
ορατή περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ίσως να είναι η Γερμανία που θα
ανοίξει πρώτη το χορό του σύγχρονου Ζαλόγγου.
Εμείς οι υπόλοιποι απλά θα ακολουθήσουμε.