Γράφει ο Ευθύλογος
Κυριακή απόγευμα. Ώρα κατά την οποία «στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει»
χειροκροτώντας τα είδωλά της που ενώ δεν παράγουν τίποτε[1] αμείβονται πολλαπλάσια από τους
ανθρώπους του μόχθου.
Κάπου εδώ τελειώνει προσώρας το θέμα της «κατά κεφαλήν νοημοσύνης» που μας δέρνει και αρχίζει η «κατά κεφαλήν γαϊδουριά» που φαίνεται σαφέστατα στις.... φωτογραφίες δίπλα.
Οι «άνθρωποι» ήθελαν να προλάβουν την έναρξη του αγώνα αλλά ήθελαν να μετακινηθούν και με το «αμάξι» τους σχεδόν μέχρι την πύλη του γηπέδου.
Το ερώτημα «που θα παρκάρω;» δεν απασχολεί μεγάλο μέρος των νεοελλήνων αφού αναλαμβάνει ο αταβισμός να δώσει τη λύση. Οι πρόγονοί μας «πάρκαραν» το γάιδαρό τους στο μεσοχώρι, έξω από το καφενείο, στο προαύλιο της εκκλησιάς, στην αυλή του γείτονα κλπ. Γιατί να μην κάνουν και οι απόγονοι το ίδιο; Άλλωστε οι περισσότεροι από μας έχουν την άποψη ότι το αυτοκίνητο δεν είναι παρά γαϊδούρι που αντί για νερό πίνει βενζίνη.
Το αν θα ενοχλήσουν τους άλλους, αν θα θέσουν πεζούς σε κίνδυνο αφού τους αναγκάζουν να κατεβούν από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα, αν θα δυσκολέψουν την κυκλοφορία άλλων αυτοκινήτων, αν θα εμποδίσουν την κίνηση πυροσβεστικών ή νοσοκομειακών οχημάτων, αν θα καεί ένα σπίτι ή αν πεθάνει κάποιος γιατί δεν του παρασχέθηκαν έγκαιρα οι πρώτες βοήθειες, μικρή σημασία έχει για τον Νεοέλληνα.
Κάπου 150 μέτρα πιο μπροστά από το σημείο που ακινητοποιήθηκε για ένα τέταρτο (τουλάχιστον) το πυροσβεστικό όχημα που βλέπετε, ένα σπίτι καταστρέφονταν από πυρκαγιά. Οι «οπαδοί»[2] όμως έπρεπε να απολαύσουν το αγαπημένο τους θέαμα, να ουρλιάξουν, να βρίσουν, «να εκτονωθούν» εξωτερικεύοντας το πρωτόγονο alter ego τους που καταπιέζεται στην σύγχρονη - δήθεν πολιτισμένη - κοινωνία.
Από τη στιγμή αυτή και μετά, το παράνομο παρκάρισμα δεν είναι παρά ένα ελάχιστο δείγμα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει αυτό τον αφιονισμένο όχλο.
Αν όμως οι εν λόγω «κύριοι» γνώριζαν ότι θα υποχρεωθούν να αποκαταστήσουν την ζημιά που προκάλεσε η πυρκαγιά, γιατί αυτοί οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους εμπόδισαν την έγκαιρη κατάσβεσή της ασφαλώς θα λειτουργούσαν διαφορετικά.
Αν σε κάθε σύγκρουση οχημάτων γίνονταν καταγραφή όλων των παράνομα παρκαρισμένων και εν συνεχεία υποχρεώνονταν ο κάθε ιδιοκτήτης να καταβάλει ως πρόστιμο το ποσόν της ζημιάς που προξενήθηκε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα θα ελαττώνονταν σε βαθμό εξαφάνισης.
Αν σε κάθε περίπτωση που ένα όχημα εμπόδιζε την σωτήρια αποστολή ενός νοσοκομειακού, το όχημα δημεύονταν, και ο υπεύθυνος καταδικάζονταν για φόνο εξ αμελείας, σίγουρα ο ιδιοκτήτης του θα μάθαινε να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, έστω κι αν δεν γίνονταν ποτέ.
- Μα καλά, τρελάθηκες! Αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο! Ακούω ήδη κάποιους να απορούν, ακόμη και να αμφιβάλλουν για την πνευματική ισορροπία του συντάκτη.
Ωραία, ας κάνουμε κάτι απ’ αυτά που γίνονται στον κόσμο.
Τι θα λέγατε π.χ. για ένα πρόστιμο 200000 € (ναι! Διακοσίων χιλιάδων ευρώ) λόγω υπερβολικής ταχύτητας; [Αυτό έγινε στην Ελβετία. (εδώ) ]
Και επειδή για πολλούς η ελβετική συμπεριφορά απορρίπτεται γιατί οι Ελβετοί είναι ψυχροί έως «κρυόκωλοι», [3] ας κάνουμε κάτι που έκανε ο «ζεστόκωλος» δήμαρχος στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Πήρε ένα άρμα και βελτίωσε το σχήμα του παράνομα παρκαρισμένου οχήματος. (εδώ)
Βέβαια, οι κουτοπόνηροι ιθαγενείς μας και οι επιλεκτικά ενθυμούμενοι την νομιμότητα θα αναρωτηθούν υποκριτικά:
(α) Μα δεν είναι εξοντωτικό το πρόστιμο των 200000€;
(β) Και η φθορά ξένης περιουσίας;
(γ) Και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας;
Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι το δικαίωμα στην αδρεναλίνη οφείλει να υποχωρεί μπροστά στο δικαίωμα της ζωής, όπως και ότι απέναντι στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, υπάρχουν άλλα πολύ «συνταγματικότερα» κατοχυρωμένα ή μη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας, το δικαίωμα της ασφαλούς μετακίνησης, το δικαίωμα του καθαρού περιβάλλοντος, το δικαίωμα του ελεύθερου δημόσιου χώρου κλπ.
Δικαιώματα που για τους ελλειποβαρείς εγκεφάλους μας είναι αδιανόητα αφού ποτέ δεν καταλάβαμε ότι η έννοια της δημοκρατίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια των δημοσίων αγαθών.
Θεοποιήσαμε την ιδιοτέλεια, την ιδιοκτησία, το ιδιωτικό, αγνοώντας (σκόπιμα;) την αλληλεξάρτηση που έχουν όλα αυτά με την ιδιωτεία και τον ιδιώτη.
Και προφανώς ο βαθμός ιδιωτείας καθορίζει και το επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς.
Με αυτό το σκεπτικό δικαιολογείται απόλυτα ο δολοφονικός τρόπος που οδηγούσε πριν λίγες μέρες κάποιος «οδηγός» το θηριώδες τζιποειδές του σαν να ήταν δικός του ο δρόμος.
Μέχρι να τον δω στον καθρέφτη με είχε προσπεράσει, οπότε διάβασα στο πίσω τζάμι τη φράση: «The World is mine».
Δεν γνωρίζω αν αποτελεί διαφημιστικό μήνυμα κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας ή απλή αναφορά στους στίχους του David Guetta.
Είμαι όμως βέβαιος ότι ο ευτυχής ηλίθιος είχε ερμηνεύσει και εφάρμοζε τη φράση κατά λέξη σε μια προσπάθεια ικανοποίησης του ζωώδους εγωισμού του .
Ο ετήσιος αριθμός τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας δείχνει ότι μάλλον δεν πρόκειται για μεμονωμένο ή σπάνιο περιστατικό αλλά για σύνηθες φαινόμενο το οποίο αγγίζει μεγάλο αριθμό ανάγωγων οδηγών των οποίων η γκάμα συμπεριφοράς αρχίζει από την απλή μούντζα και φτάνει σε εγκληματικές τροχαίες παραβάσεις. Όλα αυτά τα ζωντανά θεωρούν ότι ο δρόμος (αν όχι και ο κόσμος ολόκληρος) τους ανήκει, άρα δικαιούνται να συμπεριφέρονται κατά το δοκούν.
Προφανώς η κακή ποιότητα (και χάραξη) των ελληνικών δρόμων συμβάλλει στην αύξηση των ατυχημάτων. Ο δρόμος όμως είναι μια αντικειμενική κατάσταση. Αντιμετωπίζεται με αύξηση της προσοχής, ελάττωση της ταχύτητας, τήρηση του ΚΟΚ κλπ.
Δεν αντιμετωπίζεται με φτηνές δικαιολογίες.
Η δικαιολογία «βιάζομαι» δεν μας δίνει το δικαίωμα υπέρβασης του ορίου ταχύτητας, ούτε το δικαίωμα να εκθέσουμε σε κίνδυνο τη ζωή συνανθρώπων μας. Άλλωστε κατά κανόνα, οι περισσότεροι από τους βιαστικούς κρετίνους, δεν βιάζονται να πάνε στη δουλειά αλλά στο καφενείο.
Η δικαιολογία «δεν έχω που να παρκάρω» δεν δίνει το δικαίωμα κατάληψης του πεζοδρομίου ή του οδοστρώματος.
Όποιος δεν έχει που να παρκάρει δεν μετακινείται με το Ι.Χ. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να δυσκολεύουμε τη ζωή των άλλων για να κάνουμε «τη δουλίτσα μας».
Στο κάτω – κάτω οφείλουμε ως κοινωνία να πληρώσουμε τις ανόητες επιλογές μας. Και γι αυτές δεν μας φταίνε οι συνήθεις «άλλοι».
Δεν μας ανάγκασε η Μέρκελ να στενέψουμε το δρόμο για να πλατύνουμε το οικόπεδο.
Κάπου εδώ τελειώνει προσώρας το θέμα της «κατά κεφαλήν νοημοσύνης» που μας δέρνει και αρχίζει η «κατά κεφαλήν γαϊδουριά» που φαίνεται σαφέστατα στις.... φωτογραφίες δίπλα.
Οι «άνθρωποι» ήθελαν να προλάβουν την έναρξη του αγώνα αλλά ήθελαν να μετακινηθούν και με το «αμάξι» τους σχεδόν μέχρι την πύλη του γηπέδου.
Το ερώτημα «που θα παρκάρω;» δεν απασχολεί μεγάλο μέρος των νεοελλήνων αφού αναλαμβάνει ο αταβισμός να δώσει τη λύση. Οι πρόγονοί μας «πάρκαραν» το γάιδαρό τους στο μεσοχώρι, έξω από το καφενείο, στο προαύλιο της εκκλησιάς, στην αυλή του γείτονα κλπ. Γιατί να μην κάνουν και οι απόγονοι το ίδιο; Άλλωστε οι περισσότεροι από μας έχουν την άποψη ότι το αυτοκίνητο δεν είναι παρά γαϊδούρι που αντί για νερό πίνει βενζίνη.
Το αν θα ενοχλήσουν τους άλλους, αν θα θέσουν πεζούς σε κίνδυνο αφού τους αναγκάζουν να κατεβούν από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα, αν θα δυσκολέψουν την κυκλοφορία άλλων αυτοκινήτων, αν θα εμποδίσουν την κίνηση πυροσβεστικών ή νοσοκομειακών οχημάτων, αν θα καεί ένα σπίτι ή αν πεθάνει κάποιος γιατί δεν του παρασχέθηκαν έγκαιρα οι πρώτες βοήθειες, μικρή σημασία έχει για τον Νεοέλληνα.
Κάπου 150 μέτρα πιο μπροστά από το σημείο που ακινητοποιήθηκε για ένα τέταρτο (τουλάχιστον) το πυροσβεστικό όχημα που βλέπετε, ένα σπίτι καταστρέφονταν από πυρκαγιά. Οι «οπαδοί»[2] όμως έπρεπε να απολαύσουν το αγαπημένο τους θέαμα, να ουρλιάξουν, να βρίσουν, «να εκτονωθούν» εξωτερικεύοντας το πρωτόγονο alter ego τους που καταπιέζεται στην σύγχρονη - δήθεν πολιτισμένη - κοινωνία.
Από τη στιγμή αυτή και μετά, το παράνομο παρκάρισμα δεν είναι παρά ένα ελάχιστο δείγμα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει αυτό τον αφιονισμένο όχλο.
Αν όμως οι εν λόγω «κύριοι» γνώριζαν ότι θα υποχρεωθούν να αποκαταστήσουν την ζημιά που προκάλεσε η πυρκαγιά, γιατί αυτοί οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους εμπόδισαν την έγκαιρη κατάσβεσή της ασφαλώς θα λειτουργούσαν διαφορετικά.
Αν σε κάθε σύγκρουση οχημάτων γίνονταν καταγραφή όλων των παράνομα παρκαρισμένων και εν συνεχεία υποχρεώνονταν ο κάθε ιδιοκτήτης να καταβάλει ως πρόστιμο το ποσόν της ζημιάς που προξενήθηκε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα θα ελαττώνονταν σε βαθμό εξαφάνισης.
Αν σε κάθε περίπτωση που ένα όχημα εμπόδιζε την σωτήρια αποστολή ενός νοσοκομειακού, το όχημα δημεύονταν, και ο υπεύθυνος καταδικάζονταν για φόνο εξ αμελείας, σίγουρα ο ιδιοκτήτης του θα μάθαινε να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, έστω κι αν δεν γίνονταν ποτέ.
- Μα καλά, τρελάθηκες! Αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο! Ακούω ήδη κάποιους να απορούν, ακόμη και να αμφιβάλλουν για την πνευματική ισορροπία του συντάκτη.
Ωραία, ας κάνουμε κάτι απ’ αυτά που γίνονται στον κόσμο.
Τι θα λέγατε π.χ. για ένα πρόστιμο 200000 € (ναι! Διακοσίων χιλιάδων ευρώ) λόγω υπερβολικής ταχύτητας; [Αυτό έγινε στην Ελβετία. (εδώ) ]
Και επειδή για πολλούς η ελβετική συμπεριφορά απορρίπτεται γιατί οι Ελβετοί είναι ψυχροί έως «κρυόκωλοι», [3] ας κάνουμε κάτι που έκανε ο «ζεστόκωλος» δήμαρχος στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Πήρε ένα άρμα και βελτίωσε το σχήμα του παράνομα παρκαρισμένου οχήματος. (εδώ)
Βέβαια, οι κουτοπόνηροι ιθαγενείς μας και οι επιλεκτικά ενθυμούμενοι την νομιμότητα θα αναρωτηθούν υποκριτικά:
(α) Μα δεν είναι εξοντωτικό το πρόστιμο των 200000€;
(β) Και η φθορά ξένης περιουσίας;
(γ) Και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας;
Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι το δικαίωμα στην αδρεναλίνη οφείλει να υποχωρεί μπροστά στο δικαίωμα της ζωής, όπως και ότι απέναντι στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, υπάρχουν άλλα πολύ «συνταγματικότερα» κατοχυρωμένα ή μη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας, το δικαίωμα της ασφαλούς μετακίνησης, το δικαίωμα του καθαρού περιβάλλοντος, το δικαίωμα του ελεύθερου δημόσιου χώρου κλπ.
Δικαιώματα που για τους ελλειποβαρείς εγκεφάλους μας είναι αδιανόητα αφού ποτέ δεν καταλάβαμε ότι η έννοια της δημοκρατίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια των δημοσίων αγαθών.
Θεοποιήσαμε την ιδιοτέλεια, την ιδιοκτησία, το ιδιωτικό, αγνοώντας (σκόπιμα;) την αλληλεξάρτηση που έχουν όλα αυτά με την ιδιωτεία και τον ιδιώτη.
Και προφανώς ο βαθμός ιδιωτείας καθορίζει και το επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς.
Με αυτό το σκεπτικό δικαιολογείται απόλυτα ο δολοφονικός τρόπος που οδηγούσε πριν λίγες μέρες κάποιος «οδηγός» το θηριώδες τζιποειδές του σαν να ήταν δικός του ο δρόμος.
Μέχρι να τον δω στον καθρέφτη με είχε προσπεράσει, οπότε διάβασα στο πίσω τζάμι τη φράση: «The World is mine».
Δεν γνωρίζω αν αποτελεί διαφημιστικό μήνυμα κάποιας αυτοκινητοβιομηχανίας ή απλή αναφορά στους στίχους του David Guetta.
Είμαι όμως βέβαιος ότι ο ευτυχής ηλίθιος είχε ερμηνεύσει και εφάρμοζε τη φράση κατά λέξη σε μια προσπάθεια ικανοποίησης του ζωώδους εγωισμού του .
Ο ετήσιος αριθμός τροχαίων ατυχημάτων στη χώρα μας δείχνει ότι μάλλον δεν πρόκειται για μεμονωμένο ή σπάνιο περιστατικό αλλά για σύνηθες φαινόμενο το οποίο αγγίζει μεγάλο αριθμό ανάγωγων οδηγών των οποίων η γκάμα συμπεριφοράς αρχίζει από την απλή μούντζα και φτάνει σε εγκληματικές τροχαίες παραβάσεις. Όλα αυτά τα ζωντανά θεωρούν ότι ο δρόμος (αν όχι και ο κόσμος ολόκληρος) τους ανήκει, άρα δικαιούνται να συμπεριφέρονται κατά το δοκούν.
Προφανώς η κακή ποιότητα (και χάραξη) των ελληνικών δρόμων συμβάλλει στην αύξηση των ατυχημάτων. Ο δρόμος όμως είναι μια αντικειμενική κατάσταση. Αντιμετωπίζεται με αύξηση της προσοχής, ελάττωση της ταχύτητας, τήρηση του ΚΟΚ κλπ.
Δεν αντιμετωπίζεται με φτηνές δικαιολογίες.
Η δικαιολογία «βιάζομαι» δεν μας δίνει το δικαίωμα υπέρβασης του ορίου ταχύτητας, ούτε το δικαίωμα να εκθέσουμε σε κίνδυνο τη ζωή συνανθρώπων μας. Άλλωστε κατά κανόνα, οι περισσότεροι από τους βιαστικούς κρετίνους, δεν βιάζονται να πάνε στη δουλειά αλλά στο καφενείο.
Η δικαιολογία «δεν έχω που να παρκάρω» δεν δίνει το δικαίωμα κατάληψης του πεζοδρομίου ή του οδοστρώματος.
Όποιος δεν έχει που να παρκάρει δεν μετακινείται με το Ι.Χ. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να δυσκολεύουμε τη ζωή των άλλων για να κάνουμε «τη δουλίτσα μας».
Στο κάτω – κάτω οφείλουμε ως κοινωνία να πληρώσουμε τις ανόητες επιλογές μας. Και γι αυτές δεν μας φταίνε οι συνήθεις «άλλοι».
Δεν μας ανάγκασε η Μέρκελ να στενέψουμε το δρόμο για να πλατύνουμε το οικόπεδο.
Δεν μας υποχρέωσαν οι πολιτικοί να κάνουμε τις πυλωτές παράνομα
καταστήματα.[4]
Άσε που αν τολμήσει κάποιος να μας πει ότι κάθε κατάστημα σύμφωνα με το
αντικείμενο εργασιών του, πρέπει να έχει και ανάλογο αριθμό θέσεων στάθμευσης,
θα τον φάμε ζωντανό.
Δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η γη και το μυαλό είναι για καλλιέργεια
και ΟΧΙ για εκμετάλλευση.
Η αντιστροφή αυτής της βλακώδους, αδιέξοδης και καταστροφικής πορείας δεν είναι εύκολη, απαιτεί πολύ χρόνο και σύγκρουση με ισχυρά συμφέροντα που διαμορφώθηκαν στο παρελθόν. Είναι όμως αναγκαίο να γίνει.
Προφανώς το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Η έκταση και η ένταση όμως του φαινομένου καθορίζουν και την ταχύτητα με την οποία οδηγούμαστε στο γκρεμό. Και εδώ μάλλον προηγούμαστε με διαφορά!
Πριν χρόνια ο τέως πρόεδρος Δημοκρατίας κ. Σαρτζετάκης είχε πει ότι
Η αντιστροφή αυτής της βλακώδους, αδιέξοδης και καταστροφικής πορείας δεν είναι εύκολη, απαιτεί πολύ χρόνο και σύγκρουση με ισχυρά συμφέροντα που διαμορφώθηκαν στο παρελθόν. Είναι όμως αναγκαίο να γίνει.
Προφανώς το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Η έκταση και η ένταση όμως του φαινομένου καθορίζουν και την ταχύτητα με την οποία οδηγούμαστε στο γκρεμό. Και εδώ μάλλον προηγούμαστε με διαφορά!
Πριν χρόνια ο τέως πρόεδρος Δημοκρατίας κ. Σαρτζετάκης είχε πει ότι
«Είμεθα έθνος
ανάδελφον»
Ακόμη κι αν ισχύει αυτό, είναι προϊόν ιστορικών συγκυριών
Αν όμως «Είμεθα έθνος ανάγωγον», τούτο είναι προϊόν εκούσιας επιλογής. Και ασφαλώς είναι πολύ χειρότερο γιατί αποδεικνύει ότι η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι πρωτίστως διανοητική, ηθική και κρίση συμπεριφοράς.
Ακόμη κι αν ισχύει αυτό, είναι προϊόν ιστορικών συγκυριών
Αν όμως «Είμεθα έθνος ανάγωγον», τούτο είναι προϊόν εκούσιας επιλογής. Και ασφαλώς είναι πολύ χειρότερο γιατί αποδεικνύει ότι η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι πρωτίστως διανοητική, ηθική και κρίση συμπεριφοράς.
<•><•><•><•><•><•><•><•><•><•>
[1] Προσφέρουν θέαμα ρε! Με «αποστόμωσε» κάποτε σε σχετική
συζήτηση ένας φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου. Ο συγκεκριμένος κρετίνος είχε
εξασφαλίσει - μέσω του θεάματος - το 50% της ευτυχίας του. Το άλλο 50% που εξαρτάται
από τον άρτον ακόμη το ψάχνει. Φαίνεται πως τίποτε δεν είναι τυχαίο.
[2] Πιστεύω απόλυτα
ότι οι λέξεις «οπαδοποίηση» και «κοπαδοποίηση» είναι ταυτόσημες. Η μόνη διαφορά
τους είναι το «κ» της δεύτερης.
[3] Το ότι σύμφωνα με νέα έρευνα του Economist
(εδώ), η Ελβετία είναι η περισσότερο ενδεδειγμένη χώρα του κόσμου,
για να γεννηθεί σήμερα ένα παιδί, μάλλον θα είναι απλή σύμπτωση.
[4] Πριν λίγο καιρό η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ
είχε πει ότι στα Γαλλικά δεν υπάρχει η λέξη «αυθαίρετο», γιατί στη Γαλλία δεν
υπάρχει αυθαίρετο κτίσμα. Προ ετών άκουσα κάποιον Έλληνα δήμαρχο να λέει ότι
στο δήμο του τα αυθαίρετα είναι περισσότερα από τα νόμιμα κτίσματα. Χρειάζονται
σχόλια;
vacon28@gmail.com