Πρώτα τα κακά νέα. Δεν υπάρχουν θαύματα στο μονόδρομο. Οι Κύπριοι το διαπίστωσαν με το πιο πικρό τρόπο. Το μονοπάτι της ευρωζώνης είναι άγριο, ληστρικό, απάνθρωπο. Αλλά και οι παρακάμψεις που οδηγούν στο Πεκίνο ή τη Μόσχα είτε δεν υπάρχουν, είτε οδηγούν σε αδιέξοδα κολαστήρια. Έτσι μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα «υποταγή ή καταστροφή» η Κυπριακή ηγεσία συμμορφώθηκε στο «μη χείρον βέλτιστο». Βεβαίως, με την ίδια οδυνηρή επιλογή η αδελφή Ελλάδα «τραβιέται» βάναυσα προς τα χειρότερα ήδη επί μια τριετία. Από αυτή τη άποψη, δε είμαι......
καθόλου σίγουρος αν ο πρόσφατος Κυπριακός «ρεαλισμός» τείνει προς την αυτοχειρία ή προς την εκτέλεση. Αλλά τι σημασία έχει ο τρόπος εξόντωσης αν το θανατηφόρο αποτέλεσμα είναι τελεσίδικο;
Εκτός όμως από τα κακά υπάρχουν και τα χειρότερα. Και αυτά δεν έχουν πλήρως διασαφηνιστεί. Τι θα γίνει, ας πούμε, με το ποσοστό του «κουρέματος»; Θα είναι 30,40 ή παραπάνω επί του εκατό; Θα «ξυριστούν», άραγε, και οι καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων; Και ακόμα, για πόσο θα καιρό θα διατηρηθούν τα μέτρα περιορισμού στη ροή των κεφαλαίων; Σε τι ποσοστό αναμένεται να εκτιναχθεί η ανεργία, όταν τα 2/3 του ΑΕΠ κινείται γύρω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πόσο θα βαθύνει η ύφεση με τα μέτρα λιτότητας εξοικονόμησης 680 εκατ. ευρώ μέσα σε διάστημα 15 μηνών που θα επιβάλει με ωμότητα η Τρόικα ; Γίνεται, φανερό, ότι τα δύσκολα αρχίζουν τώρα για τον παραζαλισμένο από το σοκ Κυπριακό λαό. Είναι, άλλωστε, προαποφασισμένο ότι η οικονομία του νησιού θα αναπροσανατολιστεί βίαια. Με όλα τα υποκριτικά τερτίπια, τα ασαφή γιατροσόφια, τα υστερόβουλα κίνητρα που έχουν σμπαραλιάσει και την Ελλάδα.
Δυστυχώς σε τέτοιες συνθήκες επώδυνων και , κυρίως, μη αναστρέψιμων αλλαγών μοιάζει το λιγότερο μικρόψυχο να επιχαίρει κανείς για την πολιτική κατατρόπωση του αντιπάλου. Είναι ευδιάκριτο ότι απέναντι στην λαϊκή οργή το πολιτικό σύστημα της Κύπρου προσπαθεί να μην αναλάβει την ευθύνη των μέχρι τώρα χειρισμών του ενώ η μια μερίδα να επιρρίψει στη άλλη τις ολέθριες επιλογές που οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία. Κακό του κεφαλιού τους, καθώς οι πολιτικές και επικοινωνιακές σπέκουλες δεν τιμούν κανέναν στο νησί. Πρώτα απ΄ όλα γιατί αμφότερα τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της Κύπρου υποτίμησαν την συγκυρία, έσφαλαν στην εκτίμηση των ασφυκτικών πιέσεων της ευρωζώνης, εμφανίστηκαν αναντίστοιχα των αναγκών του λαού που τα ψήφισε.
Και το ΑΚΕΛ και το ΔΗΣΥ πίστεψαν πως με μπλόφες, τρεναρίσματα, μικροελιγμούς, παρελκυστικές τακτικές δεν θα θυσίαζαν τίποτα . Θα κράταγαν και ολάκερη τη χρηματοπιστωτική πίτα και τους σκύλους των Ρώσων «κεφαλαιούχων» καταθετών αλλά των αλαζονικών Γερμανών «προστατών» χορτάτους. Το αποτέλεσμα αναπόφευκτο. Η τραγική τακτική τους απέφερε ματαιώσεις, ήττες, κατατροπώσεις. Ο μεν Χριστόφιας καθυστέρησε κάθε λύση επαφίοντας κάθε ελπίδα στο «ξανθό γένος» ταΐζοντας με αυταπάτες τη κοινή γνώμη και σκορπώντας τα ζόρια κάτω από το χαλί. Και όταν τη κρίσιμη στιγμή ο ταβάριτς Πούτιν σφύριξε αδιάφορα , ο ηγέτης του ΑΚΕΛ το γύρισε σε έκκληση για δημοψήφισμα. Ο δε Αναστασιάδης, που κληρονόμησε το πρόβλημα, αφού τα ‘δωσε όλα συμφωνώντας με τους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του, ακολούθως υποτίμησε το κόστος της άκαμπτης αντίστασης για να υποχρεωθεί κατόπιν σε άτακτη υποχώρηση.
Προφανώς, η Κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν αντιλήφθηκε ότι οι συσχετισμοί εντός ευρωζώνης κάθε άλλο παρά ευνοϊκοί ήταν. Με μια κοκορόμυαλη Γαλλική κυβέρνηση, μια ακέφαλη Ιταλία, μια μουδιασμένη Ισπανία και μια ψοφοδεή Ελλάδα, κάθε ζαριά θα ήταν εκ των προτέρων «κούφια». Το στοίχημα ήταν μονταρισμένο. Οπότε οι εκ των υστέρων απαιτήσεις και των δύο πολιτικών αρχηγών για «απόδοση ποινικών ευθυνών» και «τιμωρία όλων των ενόχων» ακούγονται σαν άσφαιρες μπαταριές στον αέρα προς εκτόνωση και καθησυχασμό του λαϊκού αναβρασμού. Χώρια που και οι δύο κινδυνεύουν να βρεθούν απέναντι σε οδυνηρές εκπλήξεις επειδή με αμεριμνησία και απρονοησία προστάτευσαν το βολικό για όλους τραπεζικό κατεστημένο.
Σε αυτό το αραχνιασμένο τοπίο όπου περιφέρονται ακόμα τα φαντάσματα μιας πολιτικοτραπεζικής ομερτά, πιστεύω ότι δεν χρειάζονται μικροκομματικοί ξορκισμοί. Αποφασιστική απάντηση στο πλιάτσικο που ακολουθεί κάθε χρεοκοπία χρειάζεται. Ο τόπος έχει ανάγκη από επαναπροσέγγιση της ιστορικής μετάβασης που διανύει με πανεθνική συστράτευση και λαϊκή ομοψυχία. Ο βαριά πληγωμένος Κυπριακός λαός έχει αναμετρηθεί σε δυσμενέστερες συνθήκες και με εχθρούς και με εταίρους μέχρι να βγει μονιασμένος και νικητής. Το ίδιο χρέος για ψυχική και υλική ανόρθωση οφείλει να υπερασπιστεί με τόλμη και αυταπάρνηση τώρα. Όχι μόνο για να υπενθυμίσει ότι συμφωνία δεν σημαίνει απαραιτήτως και ενδοτισμό, αλλά και για να συμβολίσει τη ταύτιση της πολιτικής βούλησης με το εθνικό συμφέρον.
MATRIX24