Θα μπορούσε να είναι και συνέχεια ενός παλαιότερου άρθρου που είχε τίτλο «ποιος άφησε το κλειδί στην πόρτα», όμως εδώ το μήνυμα είναι όχι τόσο πολιτικό, όσο κοινωνικό, με προέκταση σίγουρα στην......
Παιδεία, αλλά κυρίαρχα στην οικογένεια…
Έχουμε χάσει το μέτρο. Όχι άλλο παραλήρημα «ιδεολογικής» πώρωσης, είτε αριστεροχαρούμενων σατίρων που βιάζουν την κοινή λογική με επιχειρήματα τύπου «δε φταίει ο x, y που έκανε το τάδε έγκλημα, φταίει η κοινωνία που τον έσπρωξε να το κάνει», είτε ακροδεξιών ηλιθίων που τραβάνε από την άλλη άκρη το σχοινί και χαίρονται όταν η επαναφορά της νομιμότητας και της δημοκρατικά απαραίτητης ασφάλειας προϋποθέτει βία και καταστολή…
Μας φταίει ο αστυνομικός που σάπισε τον αναρχικό ληστή πιτσιρικά. Φασίστας ο αστυνομικός. Κρεμάλα στον αστυνομικό. Άχρηστος ο Δένδιας. Άρρωστη η Δημοκρατία. Σάπιο το σύστημα. Ζήτω ο Λαζόπουλος.
Το παιδί αυτό μια μέρα πήρε τους φίλους του, βρήκε οπλισμό, όχι λοστούς και μαδέρια, αλλά κανονικά Καλάσνικοφ, επιτέθηκε σε τράπεζα, τη λήστεψε, διέφυγε, στη συνέχεια ενεπλάκη με τους αστυνομικούς, αντιστάθηκε, τραυμάτισε έναν και τις έφαγε, ευτυχώς χωρίς θύματα από καμία πλευρά. Οι προαναφερθέντες ακραίοι λένε οι μεν «όχι βία στο παιδί, αφήστε το να πυροβολήσει με το Καλάσνικοφ το φασίστα τον μπάτσο» και οι δε «έπρεπε να τον καθαρίσει τον τσόγλανο μαζί με τον πατέρα και τη μάνα του»…
Το πού βρήκε το Καλάσνικοφ δε θέλει και πολλή σκέψη. Μιλάμε για μια νέα γενιά τρομοκρατίας. Όταν φτάσεις στο τελικό στάδιο να αναζητήσεις Καλάσνικοφ και μολότοφ, θα βρεις. Όπως θα βρεις και ναρκωτικά, η αφετηρία είναι ίδια. Πότε ψάχνεις Καλάσνικοφ; Όταν χάσεις -ή δεν αποκτήσεις ποτέ- αρχές. Ο πιτσιρικάς αυτός, ίσως έχει μόνο ένα «δίκιο». Κάποιοι πολιτικοί τον έκαναν να μην πιστεύει σε πατρίδα και κράτος, κάποιοι παπάδες τον έκαναν να μην πιστεύει σε Θεό και κάποιοι δάσκαλοι να μην πιστεύει στην πρόοδο μέσω της αξιοσύνης και της δημιουργίας αντί μέσω της εκδίκησης και της καταστροφής. Ε λοιπόν, όμως, όχι, δεν έχει κανένα δίκιο. Χιλιάδες παιδιά μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία, με τα ίδια ερεθίσματα, τους ίδιους προβληματισμούς, την ίδια εκπαίδευση, τα ίδια όνειρα, αλλά δεν ολισθαίνουν στη βία με πρόσχημα την ανάγκη ανατροπής ενός κατά τα άλλα υπαρκτού, σάπιου κατεστημένου.
Πριν αποτύχει ο πολιτικός, ο δάσκαλος ή ο παπάς, πρώτα έχει αποτύχει ο γονιός. Τα παιδιά αυτά, ναι, όπως θα ακούγαμε στο «προοδευτικό» αλ τσαντίρι σε ένα δακρύβρεχτο παραλήρημα αποθέωσης των νεανικών προβληματισμών και καταδίκης της άρρωστης δημοκρατίας, είναι θύματα. Όχι όμως θύματα αυτής της σάπιας κοινωνίας, ή κάποιας φασιστικής δημοκρατίας, αλλά των ίδιων των γονιών τους, που εκτός της πάγιας ευθύνης τους για το κατάντημα της κοινωνίας ως εκπρόσωποι της γενιάς που εξέθρεψε τα σημερινά κακώς κείμενα, έχουν την πρόσθετη ευθύνη για την κατάντια ειδικά των δικών τους παιδιών.
Παιδιά μορφωμένων, καταξιωμένων και ευκατάστατων ανθρώπων, απόφοιτοι των καλύτερων ιδιωτικών σχολείων, παιδιά που δε ζορίστηκαν ποτέ ούτε στο ελάχιστο, που είχαν αυτό που λέμε απλά «τα πάντα», φτάνουν λίγο μετά την ενηλικίωση να αναζητούν την «κοινωνική επανάσταση» μέσω της καταστροφής και της παρανομίας, υπό το καμουφλάζ και την πρόφαση κάποιας ανώτερης πολιτικής ιδέας.
Αντί να βγαίνει και να σπάει ο γιος του άνεργου, αντί να γίνεται αναρχικός ο γιος του απολυμένου, αντί να ληστεύει ο γιος του τίμιου μαγαζάτορα που έβαλε λουκέτο στους κόπους μιας ζωής, παραδόξως γίνεται αντιεξουσιαστής ο γιος του πολιτικού, ο γιος του επιχειρηματία, ο γιος του μεγαλογιατρού. Τα παραδείγματα ως προς το βιοτικό επίπεδο. Αντί να εντάσσεται σε αναρχοαυτόνομες ομάδες ο γιος του αγρότη που τίμια έκανε την επιδότηση παραγωγή και όχι τζιπ, γίνεται καταληψίας της βίλα Αμαλία ο γιος του μεγαλοσυνδικαλισταρά με τα κομματικά παράσημα που πήρε με τα ρέστα από το cayenne κι ένα τρακτέρ να το’ χει για τα μπλόκα…
Άρα ιδέα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο απωθημένα μιας καταπιεσμένης ψυχολογίας, την οποία οι γονείς ήταν και είναι ανίκανοι να καταλάβουν, παρόλο που οι ίδιοι την προκάλεσαν. Πίστευαν ότι εφόσον μπορούν να παρέχουν τα πάντα σε ύλη, περισσεύει η ουσία. Η ανατροφή παιδιών δεν έχει λειτουργία αυτόματου πιλότου. Όσοι το ρίσκαραν και δεν είδαν τα παιδιά τους είτε καταθλιπτικά, είτε χωρίς όνειρα, είτε ναρκομανείς, είτε μπάχαλους, είτε τρομοκράτες ή πορνοστάρ, είναι απλά τυχεροί.
Περιστατικά σαν αυτό της επίθεσης στο Βελβεντό, ή τα πρόσφατα περιστατικά σε σχολεία των ΗΠΑ, είναι αφορμή περισυλλογής και αυτοκριτικής, όχι υπό πολιτικά πρίσματα προς δημοσιογραφική και κομματική βρώση, αλλά υπό το θεμελιώδες πρίσμα της διαπαιδαγώγησης εντός της οικογένειας. Διαπαιδαγώγησης που στηρίζεται στην επικοινωνία και την κατανόηση ευαισθησιών και ιδιαιτεροτήτων και όχι αποκλειστικά στην επιβολή «πρέπει».
Όταν το παιδί σου δεν απορρίψει τις αξίες που θα προσπαθήσεις να του «περάσεις», έχεις πετύχει βασικά εσύ, όχι οι αξίες από μόνες τους. Αν τις απορρίψει, πάλι απέτυχες εσύ και όχι οι αξίες. Οι περισσότεροι σημερινοί μπάχαλοι είναι παιδιά που απέρριψαν αρχές, αφού πρώτα είχαν απορρίψει υποσυνείδητα την αφετηρία τους. Την ευθύνη για κάθε παιδί, την έχει πάντα αυτός που ήταν εκεί πριν απ’ αυτό…