γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Με τα υλικά από ένα παλιό
κατεδαφισμένο κτήριο μπορείς να κάνεις μια ωραία αναπαλαίωση, αν το κτήριο αυτό
έχει κάποια αρχιτεκτονική ή άλλη αξία, ή μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σε μια
άλλη κατασκευή έκτακτης ανάγκης, δεν μπορείς όμως να φιάξεις ένα καινούριο
σύγχρονο και λειτουργικό κτήριο. Η Ελληνική Δημόσια Διοίκηση είναι μια τέτοια
περίπτωση, ένα μισοκατεδαφισμένο παλιό κτήριο, χωρίς όμως καμία ιστορική αξία.
Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος διατήρησης ή.........
αναπαλαίωσής του. Στην θέση του
πρέπει να χτιστεί ένα καινούριο.
Τώρα είναι η τρίτη ( και φαρμακερή)
μεγάλη και τελευταία ευκαιρία. Η πρώτη ήταν μετά τον Πόλεμο, από το ’45 και
μετά, αλλά φροντίσαμε να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας παλεύοντας (αμισθί)
για τον σοσιαλισμό, που κανείς και ποτέ δεν είδε. Η δεύτερη ήταν το ’81 όταν
πάλι ”χαθήκαμε” ξαναπαλεύοντας για τον σοσιαλισμό (γεια σου ρε Γιάννο), που
κανείς και ποτέ, πάλι δεν είδε, εκτός μερικών εξαιρέσεων, που αυτή τη φορά
εισέπραξαν για τον ”κόπο” τους κάτι εκατομμύρια ”μπικικίνια”…, με τον Λαό πάντα
στην ”απέξω”, φυσικά, να περιμένει στην βροχή και το κρύο, τον σοσιαλισμό.
Τώρα λοιπόν, είναι η
ευκαιρία. Το ερείπιο πρέπει να κατεδαφιστεί, όχι όμως όπως πάνε τώρα να το
κατεδαφίσουν, δηλαδή από κάτω και διατηρώντας τους απάνω ορόφους ”ως έχουν”,
γιατί τεχνικά αυτό δεν γίνεται. Το οικοδόμημα θα καταρρεύσει και αλίμονο σε
αυτούς που θα βρίσκονται από κάτω εκείνη τη στιγμή. Και αυτοί κατά ”διαβολική
σύμπτωση” είναι πάντα ο Λαός.
Για να πούμε τα πράματα
καθαρά. Έτσι κι’ αλλιώς Δημόσια Διοίκηση στην ουσία δεν υπάρχει. Αυτό που
βλέπουμε σήμερα είναι μια οφθαλμαπάτη, μια εικονική πραγματικότητα και δεν
χρειάζεται να περιγράψουμε αναλυτικά την κατάσταση αυτή. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε
τι θα πει οφθαλμαπάτη και οι περισσότεροι έχουμε προσωπικές εμπειρίες και ας
μην βρεθήκαμε οδοιπόροι και χωρίς νερό, χαμένοι στην πραγματική έρημο. Να
αρχίσει λοιπόν, η κατεδάφιση όπως πρέπει. Από την υπαλληλική ιεραρχία και από
Γενικό Διευθυντή και κάτω μέχρι και Τμηματάρχη Α’! Να φύγουν ΟΛΟΙ ΑΜΕΣΩΣ και χωρίς καμία
εξαίρεση. Ακόμα και αυτή η διαδικασία ”παράδοσης και παραλαβής” μπορεί να
παραληφθεί, γιατί είδαμε κι’ αυτή πως γίνεται (βλέπε λίστα Λαγκάρντ που τώρα θα
ψάξει η Βουλή, λέει… καλά). Το πώς και με ποιες προϋποθέσεις αποζημίωσης κλπ.
οι ”αρμόδιοι” θα βρουν τον τρόπο, είναι θέμα θέλησης. Για τις θέσεις που θα
κενωθούν θα επιλεγούν υπάλληλοι με τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, δηλαδή μαζί
με τους ακαδημαϊκούς τίτλους, θα έχουν
αποφοιτήσει και από την Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και θα έχουν λευκό υπηρεσιακό
μητρώο. Αυτή η διαδικασία θα πρέπει να ολοκληρωθεί σε ένα μήνα, από μια
επιτροπή που θα αποτελείται από τρείς
δικαστικούς, έναν κοινωνιολόγο και ένα ψυχολόγο και η οποία θα ορισθεί
από την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Κανένας
συνδικαλιστής και κανένας ’υπηρεσιακός παράγων”.
Το γιατί πρέπει αυτή η
διαδικασία να γίνει έτσι είναι προφανές. Το σκουλήκι της διαφθοράς, διηθητικός
ιός στην πραγματικότητα, επωάζεται και φωλιάζει σ’ αυτά τα γραφεία και από εκεί
εξαπλώνεται και μολύνει τους κάτω ”ορόφους” μέχρι την… είσοδο του Υπουργείου.
Εάν δεν αποστειρωθούν οι εστίες μόλυνσης, δεν θα σταματήσει το κακό. Και
προσέξτε, δεν εννοώ ότι αυτοί που υπηρετούν σ’ αυτά τα κλιμάκια είναι
διεφθαρμένοι. Λέω απλώς ότι οι διαβιούντες σε μολυσμένο περιβάλλον, μοιραία θα
προσβληθούν από ένα τόσο επιθετικό ιό, πολύ ποιο εύκολα αν, επιπλέον, συντρέχει
και ο λόγος ύπαρξης ασθενούς ”ανοσοποιητικού
συστήματος”, σαν τα πειθαρχικά συμβούλια.
Η πρόταση αυτή ίσως θεωρηθεί
ως υπερβολικά τολμηρή έως και επιπόλαιη στην σκέψη ότι η Δημόσια Διοίκηση θα
μείνει ακέφαλη για ένα χρονικό διάστημα ενός μηνός, με αποτέλεσμα να
δημιουργηθεί χάος. Παραδέχομαι ότι αυτή, λογικά, θα πρέπει να είναι η πρώτη
εντύπωση, στο άκουσμά της, αλλά δεν συμφωνώ γιατί το χάος ήδη υπάρχει. Τι
περισσότερο θα συμβεί δηλαδή αν φύγουν αυτοί; Πιστεύω δε ακριβώς το αντίθετο,
ότι δηλαδή, δεν θα υπάρξει καν ανωμαλία, αν η νέα ιεραρχία προκύψει από δίκαιη
και αμερόληπτη επιλογή μεταξύ των άξιων εκείνων στελεχών, που υπάρχουν (δες τους
Οικονομικούς Εισαγγελείς Πεπόνη και Μουζακίτη) και είναι στην κυριολεξία θαμμένοι.
Έχω και δύο πολύ σοβαρά,
σχετικά παραδείγματα, για να υποστηρίξω την πρότασή μου. Θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα
που προέρχονται από την σχετικά πρόσφατη ιστορία. Το ένα προέρχεται από την
εποχή του Στάλιν και το άλλο από την Γερμανία του Χίτλερ. Ο Στάλιν λοιπόν, για
δικούς του προφανείς λόγους, που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, μετά την
άνοδό του στην εξουσία, “αποκεφάλισε” την ηγεσία του στρατού του σε μεγάλο
βάθος και την αντικατέστησε με νέους αξιωματικούς οι οποίοι κατά τεκμήριο,
θεωρούνταν άπειροι. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που είχαν κάνει τον
Χίτλερ να πιστεύει ότι ο πόλεμος με την τότε Σοβιετική Ένωση, θα ήταν σχεδόν
ένας περίπατος για τον μέχρι τότε ανίκητο στρατό του. Κι' όμως η νέα ηγεσία του
Στάλιν τα κατάφερε και δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του πολέμου με την
παλιά ηγεσία.
Το δεύτερο, η Γερμανία υπό
την ηγεσία του Χίτλερ. Έχασε τον πόλεμο και στην κυριολεξία ισοπεδώθηκε. Τίποτα
δεν έμεινε όρθιο. Η νέα ηγεσία που προέκυψε την έκανε ακόμα ποιο δυνατή, τόσο
που σήμερα να φαντάζει και μάλλον είναι τελικά η πραγματική νικήτρια του
πολέμου.
Όμως υπάρχει ένα εύλογο
ερώτημα: Εντάξει, να γίνει έτσι η αναδημιουργία της Δημόσιας Διοίκησης. Ποιος
θα την κάνει, ή μάλλον ποιος έχει τα κότσια να την κάνει; Είδαμε τι έγινε με μια
απλή ”εφεδρεία” λίγων εκατοντάδων και μάλιστα από αυτούς που αποδεδειγμένα
έβαλαν το χέρι τους στο ”μέλι” και δεν τα κατάφεραν, γιατί δεν συμφώνησαν οι
εντελώς άχρηστοι συνδικαλιστές. Είδαμε τις λίστες των χιλιάδων, πιθανών,
φοροφυγάδων (54.000 χιλιάδες από την Τράπεζα της Ελλάδος και 2.000 της Λαγκαρντ),
που κανείς δεν τις αγγίζει γιατί το θηρίο της διαφθοράς γρυλίζει απειλητικά.
Είδαμε πως πήγαν να φάνε με συνοπτικές, μάλιστα, διαδικασίες, τους παραπάνω
Οικονομικούς Εισαγγελείς, επανίδρυση του Κράτους θα κάνουν; Έλα ντε!
Όμως έτσι πρέπει να γίνει!!