Επειδή πιστεύω ότι η πείνα, πάνω απ’ όλα, είναι ΝΤΡΟΠΗ
για όλους μας, μελέτησα και καταθέτω μια πρόταση που είναι πολύ εύκολα
υλοποιήσιμη και άμεσα αποδοτική. Αρκεί να θέλουμε και αν αισθανόμαστε αυτή τη
ντροπή, τότε πρέπει να θέλουμε.
Η πρότασή μου βασίζεται σε δύο σταθερές. Η μία είναι τα Super Market τροφίμων και η δεύτερη οι πελάτες καταναλωτές τους.
Έλαβα υπ’ όψιν μου τα........
εξής στοιχεία: Πήρα ως παράδειγμα ένα από 5 πρώτα Super Market, όχι το πρώτο ούτε το δεύτερο. Έχει 75 καταστήματα και
ετήσιο τζίρο 1.2 δις. (στοιχεία από το διαδίκτυο). Ρώτησα και μου είπαν ότι το κάθε
κατάστημα, ημερησίως, επισκέπτονται και ψωνίζουν περί τους 1800 με 2000
πελάτες, επί 300 εργάσιμες ημέρες τον χρόνο, μας κάνουν 540.000 με 600.000
πελάτες τον χρόνο, επί 75 καταστήματα έχουμε 40.000.000 με 45.000.000
επισκέψεις πελατών, ετησίως. Για την διευκόλυνση των υπολογισμών μου
έλαβα ως μέσο όρο τον αριθμό 42.000.000. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ο κάθε
πελάτης πληρώνει στο ταμείο, το όποιο ποσό προκύπτει από τις αγορές του, ΣΥΝ
ΕΠΙΠΛΕΟΝ 0,50 λεπτά, θα έχουμε ετησίως από ΕΝΑ ΜΟΝΟ super market ένα ποσό 21.000.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή και για τον
ίδιο πελάτη, η επιχείρηση του super market θα καταβάλει, εξ ιδίων, 1 ευρώ, που
ετησίως μας δίνει 42.000.000 ευρώ,
δηλαδή συνολικά ετησίως από το σύνολο των πελατών ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ SUPER MARKET θα έχει συγκεντρωθεί ένα ποσό 63.000.000 ευρώ, κατατεθημένο σε Τραπεζιτικό
λογαριαμό επ' ονόματι ΤΑΜΕΙΟΥ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ. Αν το ποσό αυτό το πολλαπλασιάσουμε τουλάχιστον επί 10,
δηλαδή το σύνολο όλων των υπολοίπων Super Market, τότε θα έχουμε ένα πολύ μεγάλο ποσό της τάξεως των
630.000.000 περίπου ευρώ, μόνο και αποκλειστικά, για την καταπολέμηση της
πείνας και, προσοχή, χωρίς καμία συμμετοχή του Κράτους.
Μέχρις εδώ έχω περιγράψει, χονδρικά, το εύκολο μέρος του
όλου εγχειρήματος και λέω το εύκολο γιατί είμαι σίγουρος ότι όλοι οι πελάτες
των μαγαζιών αυτών με ευχαρίστηση θα προσφέρουν ένα πενηνταράκι, δηλαδή
συνολικά 2 με 3 ευρώ το μήνα, σ’ αυτό τον ιερό σκοπό, αλλά και οι επιχειρήσεις
δεν θα έχουν αντίρρηση γιατί τελικά δεν
θα χάσουν αφού αυτά τα χρήματα θα επιστρέψουν σ’ αυτές και με το παραπάνω, όπως
θα περιγράψω παρακάτω.
Το ποσό που θα συγκεντρώνει κάθε επιχείρηση, κάθε μέρα,
θα οφείλει να το καταθέτει μέχρι την 12η μεσημβρινή της επομένης, στους Τραπεζικούς
λογαριασμούς που θα έχουν ανοιχτεί στο όνομα του ΤΑΜΕΙΟΥ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗΣ ΤΗΣ
ΠΕΙΝΑΣ, από το οποίο και θα πληρώνονται αμέσως με την κατάθεση των κουπονιών.
Πιστεύω ότι είναι προφανές το συμφέρον των επιχειρήσεων.
Τα δύσκολα αρχίζουν μετά, δηλαδή ποιοι και πως θα
διαχειρίζονται ένα τέτοιο μεγάλο ποσό. Γιατί όλοι ξέρουμε την ανικανότητα του
Δημοσίου στην διαχείριση χρημάτων, όσο και την ικανότητα των λαμόγιων (εντός
και εκτός του… της Δημοκρατίας) να στήνουν και μια… ΜΚΟ.
Προτείνω λοιπόν, να δημιουργηθεί μία ανεξάρτητη υπηρεσία
με πέντε το πολύ άτομα, που θα υπάγεται απ’ ευθείας στον Πρωθυπουργό, αν όχι
στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (υπερβολή, αλλά εδώ που φτάσαμε δε εμπιστευόμαστε
ούτε… να μην πω), η οποία μόνο και αποκλειστικό καθήκον θα έχει τον έλεγχο της
συγκέντρωσης των χρημάτων και την διαχείρισή τους. Εντολές δε, θα παίρνει μόνο
εγγράφως και με την υπογραφή του, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ,
ούτε και από τον Θεό τον ίδιο. Αυτά όλα, με ειδικό Νόμο, χωρίς τα γνωστά ”εκτός
εάν”, που στην ουσία καταργούν τον Νόμο. Τα άτομα αυτά θα επιλεγούν μεταξύ των
εντίμων υπαλλήλων που υπάρχουν σε όλες τις υπηρεσίες και δεν θα έχουν δικαίωμα
απεργίας ή άλλης μορφής αποχής από καθήκοντά που αφορούν αμέσως ή εμμέσως τους
πένητες.
Επίσης, ένα άλλο, ίσως ποιο δύσκολο σημείο είναι η
καταγραφή των πενήτων. Εδώ μπορεί να βοηθήσει η εκκλησία με τις κατά τόπους
ενορίες της καθώς και η Τοπική Αυτοδιοίκηση αν φυσικά αποβάλει τα δήθεν,
φιλολαϊκά της αισθήματα, αλλιώς μακριά… κι’ αγαπημένοι. Επίσης ο κάθε πολίτης
θα μπορεί να προτείνει ενυπογράφως φυσικά, παραθέτοντας λεπτομερή στοιχεία του
έχοντος την ανάγκη.
Έτσι, ο δικαιούχος θα παραλαμβάνει κάθε μήνα από ένα
γνωστό σημείο της περιοχής του, εκκλησία ή ΚΕΠ ή κάτι άλλο, μία ονομαστική
Διατακτική με 4 κουπόνια (με το όνομά του και την υπογραφή του), ένα για κάθε
εβδομάδα του μήνα, με τα οποία θα μπορεί, προσερχόμενος σε πιστοποιημένο super market της επιλογής του,
να αγοράζει τα είδη που επιθυμεί και μέχρι του ποσού που θα αναγράφεται στο
κουπόνι. Προτείνω δε αυτά να είναι αποκλειστικά ελληνικής παραγωγής, για
ευνόητους λόγους.
Η πρόταση αυτή, η οποία, φυσικά, μπορεί να εμπλουτιστεί
και με άλλες ιδέες, πάντα στο ίδιο πνεύμα και σκοπό, έχει δύο κύρια
πλεονεκτήματα: πρώτο και κύριο ότι οι συνάνθρωποί μας αυτοί επανεντάσσονται στο
κοινωνικό σύνολο και παύουν να
περιμένουν στην ουρά με το κατσαρολάκι στο χέρι για λίγο φαγητό, χωρίς κανένα
δικαίωμα επιλογής, απόκοσμοι και απόμακροι και δεύτερο δημιουργείται σταδιακά
ένα πνεύμα έντιμης διαχείρισης χρημάτων, ίσως και εκ του υστερήματος των
πολιτών, υπέρ των πολιτών.
Εάν δε το Ταμείο αυτό ενισχυθεί και με προσφορές ιδιωτών
ή επιχειρήσεων ή ακόμα και χρημάτων που πάντα υπάρχουν στα υπουργεία, απ’ αυτά
που διατίθενται απλόχερα στις απάτες τύπου ΜΚΟ* (βρεμένη σανίδα που τους
χρειάζεται), τότε όχι μόνο την πείνα θα εξαφανίσουμε, αλλά θα περισσέψουν για
να φροντίσουμε και τα αδέσποτα ΠΑΙΔΙΑ.
Καλές και άγιες είναι οι πρωτοβουλίες διαφόρων ευαίσθητων
και έντιμων ανθρώπων, που δραστηριοποιούνται με σκοπό την ανακούφιση των
ανθρώπων που πεινούν, αλλά αν όλη αυτή η προσπάθεια οργανωθεί καλύτερα και ολοκληρωμένα
τότε και τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα. Γιατί να μην το προσπαθήσουμε;
*Αυτή η ΜΚΟ, λέει, είχε σκοπό την “σύνδεση της
θρησκευτικής συνείδησης με το περιβάλλον" και γι’ αυτόν τον “ιερό” σκοπό
είχε χρηματοδοτηθεί με 1.900.000 ευρώ από το ΥΠΕΞ (αυτό είχε στο μυαλό του
φαίνεται, ο καθηγητής του Χάρβατ όταν, ως πρωθυπουργός έλεγε ότι λεφτά
υπάρχουν), 1.200.000 ευρώ ο ΟΠΑΠ (μήπως από την τσέπη τους τα έδιναν;), 300.000
ευρώ η Βουλή (ο ναός της Δημοκρατίας, που λέμε) και φυσικά το υπουργείο
Πολιτισμού με 60.000 ευρώ, ένα συμβολικό ποσό, φυσικά, απλώς για να δείξει την
εκτίμησή του στο έργο τους. Κι’ έτσι πήγαιναν καλά οι δουλειές των ΜΚΟ και
σήμερα μας κάνει εντύπωση γιατί έκοψαν την σύνταξη του ανάπηρου και όχι μόνο.