Εκτός από τα 20 αγγελούδια που θέρισε ο σαλεμένος στο Κονέκτικατ, υπάρχουν [δυστυχώς δεν υπάρχουν πια, αλλά η γλώσσα δεν έχει αισθήματα] και τα οκτώ αγγελούδια που έφυγαν από τη ζωή στο Αφγανιστάν. Πάτησαν νάρκη ενώ μάζευαν ξύλα για να ζεσταθούν οι οικογένειές τους.
Στην πρώτη περίπτωση ένας ανισόρροπος για να εκδικηθεί τον εαυτό του, τη μάνα του που τον καταπίεζε, τον πατέρα του που τους...........
παράτησε, την πόλη του που δεν του έδινε σημασία και αδιαφορούσε για τα προβλήματά του, το Θεό του που έλαμπε δια της απουσίας του και δεν νοηματοδοτούσε τη ζωή του, άρπαξε την ευκαιρία και σκόρπισε το θάνατο σε μια κοινωνία που θα θρηνήσει για λίγο, αλλά γρήγορα θα επιστρέψει στην καθημερινότητά της, αφού θεωρεί ύψιστο καθήκον την κατοχή όπλων και πιστεύει ότι κάθε προσπάθεια περιορισμού αυτού του «δικαιώματος» συνιστά παραβίαση της ελευθερίας της.
Οι πολιτικοί ηγέτες θα δακρύσουν, ως οφείλουν, μπροστά στις κάμερες, θα πουν μια επικριτική κουβέντα για τις εταιρείες όπλων και για τον εθισμό των πολιτών στη βία μέσα από τις τηλεοράσεις και τα βίντεο παιχνίδια, ωστόσο δεν θα πάρουν καμία πρωτοβουλία γιατί τα οικονομικά συμφέροντα είναι μεγάλα.
Στην άλλη περίπτωση οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της μαζικής δολοφονίας παιδιών είναι δύο φανατισμοί: ο φανατισμός της θεοκρατίας και ο φανατισμός της «δημοκρατίας». Ο σαλεμένος του Κονέκτικατ αυτοκτόνησε και απάλλαξε τον κόσμο από τη θλιβερή παρουσία του. Οι σαλεμένοι που σπέρνουν τη φρίκη τόσα χρόνια στο Αφγανιστάν, δεν πρόκειται, δυστυχώς, ούτε να αυτοκτονήσουν ούτε να συνετιστούν, γιατί νομίζουν ότι είναι ταγμένοι -από το Θεό τους ή από τις αρχές τους- να μάθουν στους ανθρώπους, ακόμη και με τη βία, πώς πρέπει να ζουν.