τραβήξουν μαζί τους την κοινωνία, στην έξοδο από την κρίση.
Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μαριάνο Ραχόι. Ο πολιτικός που, ως αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας και «αναγκαστικός» διάδοχος του Χοσέ Μαρία Αθνάρ, εθίστηκε στις ήττες, και έγινε πρωθυπουργός μονάχα επειδή η ισπανική κοινωνία ήθελε με κάθε τρόπο να τιμωρήσει τον Χοσέ Θαπατέρο.
Στα χέρια του Ραχόι, η Ισπανία απειλείται ευθέως με κατάρρευση και προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου. Στα… νύχια της τρόικας. Ο Ισπανός πρωθυπουργός βέβαια, προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την «τραγωδία» που πλησιάζει καλπάζοντας. Και σε επίπεδο κυβερνητικής δράσης, εξαγγέλλει ένα επώδυνο πακέτο λιτότητας, από το οποίο προσδοκά να εξοικονομήσει 40 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η λογική λέει ότι η Ισπανία δεν θα αποφύγει τελικά την τύχη της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. Γι’ αυτό άλλωστε τα αποθεματικά του ESM θα αυξηθούν μέχρι τα επίπεδα των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ, ώστε να αντέχει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης να σηκώσει το… βαρύ και ασήκωτο εκτόπισμα της Μαδρίτης.
Ο Ραχόι ωστόσο έχει πάντοτε στη σκέψη του ως διαρκές και ζωηρό αντιπαράδειγμα τον Γιώργο Παπανδρέου. Που, μεταξύ μας, επίσης… δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός. Αν η ελληνική κοινωνία δεν είχε παραπλανηθεί σε τέτοιο βαθμό το 2009.
statesmen.gr